ROESSLER GUSTAV, profesor Technische Hochschule Danzig
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''GUSTAV ROESSLER''' (1 II 1869 Berlin – 29 I 1928 Gdańsk), elektrotechnik, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Od 29 II 1892 doktor elektrotechniki (uniwersytet w Zurychu). Od 1892 asystent w Technische Hochschule w Berlinie, po habilitacji w 1894 początkowo docent prywatny, od 1 IV 1899 docent etatowy tej uczelni. 8 VI 1904 powołany na profesora elektrotechniki THD, dyrektor Instytutu Elektrotechniki.<br/><br/> | + | '''GUSTAV ROESSLER''' (1 II 1869 Berlin – 29 I 1928 Gdańsk), elektrotechnik, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Od 29 II 1892 doktor elektrotechniki (uniwersytet w Zurychu). Od 1892 asystent w Technische Hochschule w Berlinie, po habilitacji w 1894 początkowo docent prywatny, od 1 IV 1899 docent etatowy tej uczelni.<br/><br/> |
| − | 22 V 1907 odznaczony przez cesarza Wilhelma II Orderem Czerwonego Orła IV klasy (Roter Adlerorden 4. Klasse), a 16 I 1920 Krzyżem Żelaznym II klasy na czarno-białej wstążce (Eisernes Kreuz 2. Klasse mit schwarzweißem Band) za pracę na rzecz armii w I wojnie światowej. W latach 1912–1928 mieszkał we Wrzeszczu przy Steffensweg 2 (ul. Batorego). Zmarł po nieudanej operacji. Od 1908 żonaty z Else Huch (zm. po 1935), potomstwa nie zostawił. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | W początkach 1898 zaproszony, wraz z doc. dr Konradem Simonsem (1873–1918) oraz dr Carlem Vollmerem, przez ministra do spraw wyznań, oświaty i medycyny do kierowania projektowaniem wyposażenia Instytutu Elektrotechnicznego, który miałby wejść w skład przyszłej uczelnu technicznej w Gdańsku, i sprecyzowania założeń do projektu jego budynku (stworzone według ich projektu Laboratorium Wysokich Napięć funkcjonowało do 1950). 8 VI 1904 powołany na profesora elektrotechniki THD, dyrektor Instytutu Elektrotechniki. W latach 1904–1906 oraz 1916–1918 dziekan Wydziału III Maszynoznawstwa i Elektrotechniki, następnie do 1923 dyrektor Instytutu Elektrotechniki.<br/><br/> |
| + | Autor m.in. ''Elektromotoren für Gleichström'' (''Silniki elektryczne prądu stałego''; Breslau 1902). 27 I 1914, dla uczczenia urodzin cesarza Wilhelma II, wygłosił w auli THD uroczysty wykład ''Die elektrische Energie'' (''Energia elektryczna''), wydany następnie drukiem.<br/><br/> | ||
| + | 22 V 1907 odznaczony przez cesarza Wilhelma II Orderem Czerwonego Orła IV klasy (Roter Adlerorden 4. Klasse), a 16 I 1920 Krzyżem Żelaznym II klasy na czarno-białej wstążce (Eisernes Kreuz 2. Klasse mit schwarzweißem Band) za pracę na rzecz armii w I wojnie światowej. W latach 1912–1928 mieszkał we Wrzeszczu przy Steffensweg 2 (ul. Batorego). Zmarł po nieudanej operacji. Od 1908 żonaty z Else Huch (zm. po 1935), potomstwa nie zostawił. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Chrzan Krystian Leonard, Olesz Marek, Wojtas Stanisław, ''Pierwsze laboratoria wysokich napięć na ziemiach polskich'' Przegląd Elektrotechniczny, t. 96, 2020, nr 9, s. 176.<br/> | ||
| + | Musiał Edward, ''Dzieje Wydziału Elektrotechniki i Automatyki (1904–2004)'', http://www.edwardmusial.info/pliki/lata_1904_1945.pdf. | ||
Aktualna wersja na dzień 08:29, 9 paź 2023
GUSTAV ROESSLER (1 II 1869 Berlin – 29 I 1928 Gdańsk), elektrotechnik, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Od 29 II 1892 doktor elektrotechniki (uniwersytet w Zurychu). Od 1892 asystent w Technische Hochschule w Berlinie, po habilitacji w 1894 początkowo docent prywatny, od 1 IV 1899 docent etatowy tej uczelni.
W początkach 1898 zaproszony, wraz z doc. dr Konradem Simonsem (1873–1918) oraz dr Carlem Vollmerem, przez ministra do spraw wyznań, oświaty i medycyny do kierowania projektowaniem wyposażenia Instytutu Elektrotechnicznego, który miałby wejść w skład przyszłej uczelnu technicznej w Gdańsku, i sprecyzowania założeń do projektu jego budynku (stworzone według ich projektu Laboratorium Wysokich Napięć funkcjonowało do 1950). 8 VI 1904 powołany na profesora elektrotechniki THD, dyrektor Instytutu Elektrotechniki. W latach 1904–1906 oraz 1916–1918 dziekan Wydziału III Maszynoznawstwa i Elektrotechniki, następnie do 1923 dyrektor Instytutu Elektrotechniki.
Autor m.in. Elektromotoren für Gleichström (Silniki elektryczne prądu stałego; Breslau 1902). 27 I 1914, dla uczczenia urodzin cesarza Wilhelma II, wygłosił w auli THD uroczysty wykład Die elektrische Energie (Energia elektryczna), wydany następnie drukiem.
22 V 1907 odznaczony przez cesarza Wilhelma II Orderem Czerwonego Orła IV klasy (Roter Adlerorden 4. Klasse), a 16 I 1920 Krzyżem Żelaznym II klasy na czarno-białej wstążce (Eisernes Kreuz 2. Klasse mit schwarzweißem Band) za pracę na rzecz armii w I wojnie światowej. W latach 1912–1928 mieszkał we Wrzeszczu przy Steffensweg 2 (ul. Batorego). Zmarł po nieudanej operacji. Od 1908 żonaty z Else Huch (zm. po 1935), potomstwa nie zostawił.
Bibliografia:
Chrzan Krystian Leonard, Olesz Marek, Wojtas Stanisław, Pierwsze laboratoria wysokich napięć na ziemiach polskich Przegląd Elektrotechniczny, t. 96, 2020, nr 9, s. 176.
Musiał Edward, Dzieje Wydziału Elektrotechniki i Automatyki (1904–2004), http://www.edwardmusial.info/pliki/lata_1904_1945.pdf.
