ROEPELL RICHARD, historyk
| < Poprzednie | Następne > |
RICHARD ROEPELL (4 XI 1808 Gdańsk – 4 XI 1893 Wrocław), naukowiec, historyk. Syn gdańskiego prawnika Carla Ephraima (1764–1822), brat adwokata i notariusza Carla (tu o rodzicach) i Eweliny Friederiki (ur. 1799). W 1830 ukończył Gimnazjum Miejskie, następnie studiował ( Towarzystwo Pokoju) filozofię i historię w Halle i w Berlinie. W 1834 uzyskał doktorat i został docentem na uniwersytecie w Halle.
W pracy badawczej koncentrował się na historii Polski, głównie XVIII wieku. Te zainteresowania sprawiły, że nauczył się języka polskiego. Opublikował między innymi Das Interregnum. Wahl und Krönung von Stanislaw August Poniatowski (1892) i Geschichte Polens (1840) – dzieło oparte na materiałach archiwalnych Gdańska i Wielkopolski (Dzieje Polski do XIV stulecia, wydanie polskie w 1879 i 2005). Od 1841 do końca życia był profesorem uniwersytetu we Wrocławiu. Miał wielu uczniów, w tym Polaków.
Był członkiem Bawarskiej Akademii Nauk (Bayerische Akademie der Wissenschaften), członkiem honorowym polskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, od 1871 członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, od 1888 Polskiego Towarzystwa Historycznego, w 1880 jednym z honorowych prezydentów I Zjazdu Historycznego Polski im. Jana Długosza w Krakowie. Współpracował z wydawanym we Lwowie najważniejszym i obecnie polskim czasopismem historycznym, „Kwartalnikiem Historycznym”. Protektor polskich organizacji studenckich na uniwersytecie we Wrocławiu. Długoletni członek pruskiej partii liberalno-konserwatywnej, przyznającej Prusom główną rolę w zjednoczeniu Niemiec.
Jego żoną była nauczycielka Louise Henriette Geysmer (21 IV 1820 Warszawa – 16 I 1857 Wrocław), urodzona i wychowana w Warszawie (pobrali się w kościele Najświętszej Marii Panny w Gdańsku 3 XI 1840).
