POTOCKI ALEKSY, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ALEKSY POTOCKI (13 VI 1909 Mosina – 21 VIII 2000 Gdańsk), inżynier chemik, specjalista w zakresie chemii kauczuku, technologii polimerów, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Józefa i Marii z domu Ganowicz. W 1929 roku absolwent gimnazjum o profilu matematyczno-przyrodniczym im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu.
Od 1929 roku w Gdańsku, od 1930 studiował w Technische Hochschule Danzig (THD), w latach 1931–1933 odbył praktyki w gazowni miasta Poznania i w cukrowni w Środzie Wielkopolskiej. W 1935 roku ukończył Wydział Chemii THD jako dyplomowany inżynier. W okresie studiów był członkiem i skarbnikiem Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia”.
W latach 1935–1947 pracował w Zakładach Kauczukowych Piastów (technolog, kierownik laboratorium) i w Fabryce Opon Stomil w Poznaniu, gdzie od lutego 1945 do sierpnia 1947 był dyrektorem technicznym. Od września 1947 roku ponownie mieszkał w Gdańsku, do października 1949 roku pełnił funkcję kierownika produkcji wyrobów gumowych gdańskiego Domu Handlowo-Przemysłowego Z. Ciecholewski. Jednocześnie był ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego z zakresu kauczuku i gumy.
Od 1949 do 1979 roku pracował na PG. W latach 1955–1961 był twórcą i kierownikiem Zakładu Kauczuku i Gumy, Chemii i Technologii Polimerów, w okresie 1954–1956 prodziekanem Wydziału Chemicznego. Od 1961 roku doktor (na Wydziale Chemicznym PG), od 1966 na stanowisku docenta. W latach 1969–1979 kierownik Zakładu Technologii Polimerów w Instytucie Chemii i Technologii Organicznej, 1971–1976 kierownik studium podyplomowego w zakresie technologii gumy i kauczuku. Stworzył nową specjalizację na Wydziale Chemicznym PG: technologia gumy i kauczuku, technologia polimerów. Jeden z pionierów przemysłu gumowego na Wybrzeżu, współtwórca ośrodka szkolenia kadr.
Autor i współautor wielu publikacji, wdrożeń technologii z chemii nieorganicznej, chemii kauczuku, technologii polimerów. Twórca trzech patentów (między innymi sposobu otrzymywania kauczuku zawierającego aktywny napełniacz krzemianowy), współtwórca ośmiu patentów. Autor opracowań technologicznych z chemii statorów dla Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Mechanizacji Produkcji Zwierzęcej MEPRO-ZET w Gdańsku, dla Gdańskich Zakładów Mechanicznych, Wytwórni Uszczelek „Morpak” w Gdańsku, Gdańskiego Zjednoczenia Budownictwa, Gdańskich Zakładów Chemicznych. Współpracował ze Zjednoczeniem Przemysłu Gumowego w kwestiach nowych wdrożeń technologii kauczuku, wytwarzania poliuretanowych materiałów i polimerowych wyrobów dla przemysłu w Polsce, między innymi dla statków Stoczni Wisła. Był ekspertem firmy Polcargo w Gdyni, w latach 1972–1974 konsultantem w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym „Stomil” w Poznaniu, 1970–1972 w Centralnym Laboratorium Oponiarskim w Poznaniu. Od 1955 do 1979 członek Rady Naukowej Instytutu Przemysłu Gumowego „Stomil” w Warszawie.
Członek organizacji zawodowych, naukowych i społecznych: Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk, Naczelnej Organizacji Technicznej, Związku Nauczycielstwa Polskiego (1949–1979), Koła Byłych Studentów Polaków na PG, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego (w 1950 przewodniczący gdańskiego oddziału), Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1952–1960).
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), medalem „Za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej” (1999). Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
Był żonaty z Anną z domu Mierosławską (1 IX 1917 – 19 I 1993 Gdańsk).
