PLACOTOMUS, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN PLACOTOMUS, właściwie Bretschneider Johann (1514 Munnerstadt, Frankonia – 6 V 1577 Gdańsk), lekarz, doktor medycyny. Ukończył studia medyczne w 1543 roku w Wittenberdze, w latach 1544–1550 profesor medycyny na uniwersytecie w Królewcu. W Gdańsku od roku 1553 kierownik miejskiej apteki (Rats-Apotheke), opuścił miasto w 1556 podejrzany o autorstwo paszkwilu wymierzonego w biskupa warmińskiego Stanisława Hozjusza. Do Gdańska powrócił w 1558 roku dzięki protekcji wojewody wileńskiego Mikołaja Radziwiłła Czarnego, którego był nadwornym lekarzem. Ponownie będąc kierownikiem miejskiej apteki, objął także urząd fizyka (lekarza miejskiego).
Autor głośnego podręcznika dla uczniów aptekarskich Pharmacopoea in compendium red acta (1560), wydanego także pod zmienionym tytułem Compendium pharmacopoea Joannis Placotomi eiusdem Dispensatorium usitatissimorum hoc tempore medicamentorum descriptiones continens (1561). Autor rozpraw dotyczących lecznictwa (De dieta salubri…, 1558; Doctrina de tuenda sanitate…, 1559), piwa gdańskiego (Liber de natura et viribus cerevisiarum et mulsarum, 1549), o zachowaniu się w czasie morowego powietrza (Ein kurtzer und einfeltiger bericht, wie man sich in diesen fürfallenden sterbens lauff der wütenden Pestilentz vorhalten mag, dem gemeinen manne dieser Löblichen Stadt Dantzig zu gute geschrieben…, 1564). Zaproponowany przez niego system nauczania medycyny (Oratio de ratione discendi, ac praecipue medicinam) został uznany przez władze Gdańska za obowiązujący ( Katedra Anatomii Gimnazjum Akademickiego).
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy Katheriną Rinck, córką wójta miejskiego w Eisleben,z która miał pięcioro dzieci, w tym córkę Annę, żonę Caspara Schütza. Po raz drugi ożenił się w Gdańsku z Barbarą z domu von Arlen, z którą miał czworo dzieci, w tym Davida, w 1592 promowanego na doktora medycyny na uniwersytecie w Padwie, Jacoba, od 1606 dzierżawcy miejskiej apteki (Rats-Apotheke), żonatego z Klarą Bartsch, założyciela ogrodu z roślinami leczniczymi na tyłach domu opatów pelplińskich.
