PIETKIEWICZ RAJMUND, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
RAJMUND PIETKIEWICZ (13 VII 1920 Wilno – 5 III 2013 Sopot), malarz, grafik, rektor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP). Od 1935 mieszkał z rodzicami w Gdyni. W latach 1936–1939 uczył się w tamtejszej Pomorskiej Szkole Sztuk Pięknych Wacława Szczeblewskiego, 1939–1941 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie w pracowni Antanasa Gudaitisa. Po wkroczeniu Niemców do Wilna dostał się do niewoli i trafił na front, następnie skierowany do prac portowych w Gdańsku i Bremie.
Po 1945 studiował malarstwo w gdańskiej PWSSP, początkowo u Juliusza Studnickiego, następnie u Artura Nachta-Samborskiego i podjął pracę w tej uczelni. W latach 1951–1952 prowadził pracownię malarstwa (IV rok) na Wydziale Architektury i Studium Rzeźby, 1952–1962 międzywydziałową pracownię rysunku wieczornego, 1962–1980 pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa. W okresie 1965–1969 pełnił funkcję rektora PWSSP, w 1969 ponownie powołany na stanowisko rektora, lecz po zmianach strukturalnych w uczelniach, podporządkowujących je władzom państwowym, zrzekł się stanowiska, w 1970 wystąpił z PZPR. Od 1968 do 1980 kierował Katedrą Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa.
Początkowo związany z socrealizmem i tzw. szkołą sopocką, malował między innymi kompozycje o treści politycznej (Pakt pokoju, 1950; Komunardzi żegnają Dąbrowskiego na Placu Bastylii, 1951; Stalin wśród Mazowsza, 1953, z Bohdanem Borowskim i Władysławem Jackiewiczem), stopniowo odchodząc od doktryny na rzecz ponadczasowego realizmu (Pejzaż, Portret, 1953; Studium, 1954), a następnie kolorystycznej ekspresji prowadzącej do granicy abstrakcji (Kompozycja I, II, 1957; Pejzaż deszczowy, 1958). Na przełomie lat 50. i 60. wypracował indywidualną formułę malarstwa figuratywnego, o nasyconej, ekspresyjnej, często ciemnej kolorystyce i mięsistej, fakturowej tkance malarskiej, z których budował uproszczone formy o miękkim zarysie, podkreślonym grubym, rozmytym konturem i świetlistymi plamami (Pejzaż gdański, Pejzaż gdański z padającym śniegiem, 1959), w pejzażach sprowadzając postaci ludzkie do formy piktogramu. Przywiązując wagę do symbolicznych treści i nastroju w obrazach, malował liczne wersje gdańskich pejzaży, portrety, martwe natury, sceny wielofigurowe (Wieczór wigilijny, Śniadanie, 1963; Pijący mężczyźni, 1964), podejmował wątki biblijne (Nehemiasz buduje mury Jerozolimy, 1961; Jezabel; Achab ginący, tryptyk 1964) i literackie (Faust). Uprawiał także grafikę warsztatową, zwłaszcza odmiany suchorytu. Od 1959 posiadał pracownię przy ul. Katarzynki.
Żonaty z Bohdaną (ur. 1931), córką Wilhelma Lipperta i Konstancji, w latach 1949–1954 studentką PWSSP, po studiach do emerytury (1986) nauczycielką Liceum Plastycznego w Gdyni. Ojciec Hanny Łuki, lektorki języka angielskiego na Uniwersytecie Morskim w Gdyni. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
