PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ''' (Staatliche Fürsorgeanstalt Silberhammer), [[SREBRZYSKO | Srebrzysko]]. Zakład zamknięty, przeznaczony dla chorych psychicznie, epileptyków, osób z otępieniem umysłowym, niewymagających ścisłej izolacji z terenu [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG). Istniejące dotychczas na terenie Pomorza zakłady w Świeciu, Wejherowie i Kocborowie koło Starogardu Gdańskiego, do których do roku 1919 wysyłano gdańskich pacjentów, po I wojnie światowej znalazły się na terenie państwa polskiego. Organizację zakładu rozpoczął [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senat II WMG]] w 1922 roku od wykupu posiadłości Srebrniki (Silberhammer) z rąk prywatnych. Obok kilku budynków zakupiono ponad 60 ha ziemi na park i parcele budowlane, następnie dokupiono dalszych 150 ha. Działalność rozpoczął po roku 1923. W 1928 miał 196 miejsc i oddział kobiecy (Frauenabteilung-Eichendorff-Hof), do którego włączono dawny dworek z XVIII wieku, oraz oddział męski (Männerabteilung-Gerlach-Hof). Stałą opiekę sprawowało dwóch lekarzy, dentysta, pielęgniarki i pielęgniarze oraz obsługa gospodarczo-kuchenna, konserwatorzy urządzeń. W jednym z pomieszczeń była kaplica. Dozwolone były spacery pacjentów w obrębie zakładu. Odwiedziny rodzin dopuszczalne były tylko przez 2 godziny w niedzielę. W latach 1940–1945 przekształcony w wojskowy szpital ortopedyczny. W 1945 roku mieściły się tam domy akademickie Akademii Lekarskiej w Gdańsku ([[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]), następnie [[WOJEWÓDZKI SZPITAL PSYCHIATRYCZNY IM. PROF. TADEUSZA BILIKIEWICZA | Wojewódzki Szpital Psychiatryczny]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] | + | '''PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ''' (Staatliche Fürsorgeanstalt Silberhammer), [[SREBRZYSKO | Srebrzysko]]. Zakład zamknięty, przeznaczony dla chorych psychicznie, epileptyków, osób z otępieniem umysłowym, niewymagających ścisłej izolacji z terenu [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG). Istniejące dotychczas na terenie Pomorza zakłady w Świeciu, Wejherowie i Kocborowie koło Starogardu Gdańskiego, do których do roku 1919 wysyłano gdańskich pacjentów, po I wojnie światowej znalazły się na terenie państwa polskiego. Organizację zakładu rozpoczął [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senat II WMG]] w 1922 roku od wykupu posiadłości Srebrniki (Silberhammer) z rąk prywatnych. Obok kilku budynków zakupiono ponad 60 ha ziemi na park i parcele budowlane, następnie dokupiono dalszych 150 ha. Działalność rozpoczął po roku 1923. W 1928 miał 196 miejsc i oddział kobiecy (Frauenabteilung-Eichendorff-Hof), do którego włączono dawny dworek z XVIII wieku, oraz oddział męski (Männerabteilung-Gerlach-Hof). Stałą opiekę sprawowało dwóch lekarzy, dentysta, pielęgniarki i pielęgniarze oraz obsługa gospodarczo-kuchenna, konserwatorzy urządzeń. W jednym z pomieszczeń była kaplica. Dozwolone były spacery pacjentów w obrębie zakładu. Odwiedziny rodzin dopuszczalne były tylko przez 2 godziny w niedzielę. W latach 1940–1945 przekształcony w wojskowy szpital ortopedyczny. W 1945 roku mieściły się tam domy akademickie Akademii Lekarskiej w Gdańsku ([[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]), następnie [[WOJEWÓDZKI SZPITAL PSYCHIATRYCZNY IM. PROF. TADEUSZA BILIKIEWICZA | Wojewódzki Szpital Psychiatryczny]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 18:57, 7 lip 2014
PAŃSTWOWY ZAKŁAD OPIEKI SPOŁECZNEJ (Staatliche Fürsorgeanstalt Silberhammer), Srebrzysko. Zakład zamknięty, przeznaczony dla chorych psychicznie, epileptyków, osób z otępieniem umysłowym, niewymagających ścisłej izolacji z terenu II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). Istniejące dotychczas na terenie Pomorza zakłady w Świeciu, Wejherowie i Kocborowie koło Starogardu Gdańskiego, do których do roku 1919 wysyłano gdańskich pacjentów, po I wojnie światowej znalazły się na terenie państwa polskiego. Organizację zakładu rozpoczął Senat II WMG w 1922 roku od wykupu posiadłości Srebrniki (Silberhammer) z rąk prywatnych. Obok kilku budynków zakupiono ponad 60 ha ziemi na park i parcele budowlane, następnie dokupiono dalszych 150 ha. Działalność rozpoczął po roku 1923. W 1928 miał 196 miejsc i oddział kobiecy (Frauenabteilung-Eichendorff-Hof), do którego włączono dawny dworek z XVIII wieku, oraz oddział męski (Männerabteilung-Gerlach-Hof). Stałą opiekę sprawowało dwóch lekarzy, dentysta, pielęgniarki i pielęgniarze oraz obsługa gospodarczo-kuchenna, konserwatorzy urządzeń. W jednym z pomieszczeń była kaplica. Dozwolone były spacery pacjentów w obrębie zakładu. Odwiedziny rodzin dopuszczalne były tylko przez 2 godziny w niedzielę. W latach 1940–1945 przekształcony w wojskowy szpital ortopedyczny. W 1945 roku mieściły się tam domy akademickie Akademii Lekarskiej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), następnie Wojewódzki Szpital Psychiatryczny.
