MIGOWO
| < Poprzednie | Następne > |
MIGOWO (1379 Emugow, 1437 Muckaw, następnie Müggau), część dzielnicy Piecki-Migowo ( administracyjny podział). Początkowo wieś wzdłuż szlaku drożnego Siedlce–Kokoszki (obecnie ul. Piekarnicza – ul. Myśliwska) z odgałęzieniem do Strzyży (obecnie ul. Dolne Migowo), z zabudową koncentrującą się przy skrzyżowaniu obecnej ul. Myśliwskiej z obecną ul. Bulońską (lokalną drogą do wsi Piecki i Jaśkowej Doliny) w stronę obecnej ul. Powstania Styczniowego i Powstania Kościuszkowskiego.
W 1379 roku wydana do osadzenia (w różnym okresie 334 ha ziemi ornej, 312,46 ha ogrodów, 1,82 ha łąki, 13,6 ha pastwiska, 6,37 ha nieużytków) na prawie chełmińskim przez komtura gdańskiego sołtysowi Klausowi Kluckowowi, w roku 1400 istniała karczma; wieś przynależała do parafii kościoła św. Katarzyny. W 1454 roku z nadania króla polskiego Kazimierza Jagiellończyka własność Głównego Miasta, oddawana w dzierżawę. Jako pierwsi otrzymali ją od 1472 roku gdańscy mieszczanie Michael i Simon Dalewinowie, w ramach regulacji długu 600 grzywien, które pożyczyli władzom Gdańska w okresie wojny trzynastoletniej. W roku 1506 Migowo w dzierżawę na 10 lat dostał rajca gdański Peter Mellin (zm. 1515 Gdańsk), w latach 1585–1595 Mark Grudzins, za którego czasów istniała tu cegielnia (okolice obecnej ul. Belgradzkiej i ul. Bułgarskiej). W początku XVII wieku mieszczanin gdański Henrich Kortzfleisch założył tam oczyszczalnię wosku. Od 1647 roku ludność ewangelicka należała do parafii w Ujeścisku.
W 1707 wieś i znajdujący się w niej dworek sołtysa zostały spalone przez wojska rosyjskie. W roku 1772 zamieszkiwało tu siedem rodzin chłopskich. Od końca XVIII wieku stopniowo nabierała charakteru podmiejskiej rezydencji gdańszczan. Od 1777 roku 15 łanów z dworem sołtysa było własnością kupca i armatora gdańskiego Davida Weichbrodta (zm. 1808), następnie Carla Gottlieba Steffensa, męża córki Davida Weichbrodta, Karoliny Dorothy. W roku 1822 posiadłość przez Emilie Henriette Wilhelmine (1794 Gdańsk – 1877 Gdańsk), córkę tych ostatnich, trafiła w posiadanie jej męża Petera Pickeringa (27 VII 1785 Aston by Suton, Anglia – 16 II 1865), kupca gdańskiego, właściciela kamienic przy Hundegasse 275 i 346 (ul. Ogarna 54 i 119). W rękach tej rodziny pozostawała do końca XIX wieku; po Eugenie Francisie Pickeringu (1825–1895) poprzez małżeństwo z Margaret Doering (1844–1923) przeszła do rodziny Doeringów, od 1913 do rodziny Wannowów (nabywcami majątku o powierzchni 332 ha byli Emil Otto Wannow i jego żona Marie Wannow z domu Kulbe).
W końcu XVIII wieku w miejscu dawnej siedziby sołtysa wybudowano dwór w barokowym parku (obecnie ul. Myśliwska 6). Pozostała część wsi w roku 1868 liczyła dziewięć domów i 156 mieszkańców (120 katolików należących do parafii w Świętym Wojciechu i 36 ewangelików), po parcelacji (1922), liczyła 146 mieszkańców. W 1919 majątek rozparcelowano, właściciele (Wannowie) zatrzymali resztówkę o powierzchni 51 ha. W 1939 rozpoczęto budowę (której nie zakończono) łącznika z Wrzeszcza do planowanej autostrady Berlin–Królewiec (zniwelowany teren, później ogrodów działkowych, został częściowo wykorzystany pod budowę tzw. ul. Nowej Bulońskiej (al. Pawła Adamowicza), w stronę ul. Kartuskiej).
26 III 1942 gmina Migowo została włączona w granice administracyjne miasta Gdańska, czego nie uznały po 1945 roku władze polskie, 15 I 1954 ponownie włączając wieś (z działającym Państwowym Gospodarstwem Rolnym) w granice miasta. Po rozpisaniu w roku 1972 przez Stowarzyszenie Architektów Polskich konkursu na projekt zagospodarowania między innymi terenu Migowa, od 1976 trwała zabudowa budynkami mieszkaniowymi w rejonie ul. Bulońskiej-Myśliwskiej ( Piecki). W 1980 roku przy ul. Myśliwskiej, na powierzchni 10,56 ha, powstały Pracownicze Ogrody Działkowe Morena (część władze Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej przekazały osobom wyróżniającym się w pracy społecznej na rzecz dzielnicy Piecki-Migowo). Od początku XXI wieku rejon ul. Myśliwskiej poddano intensywnej budowie osiedli mieszkaniowych.
Dwór, po roku 1945 w rękach prywatnych, wpisany został do rejestru zabytków. Po przejęciu przez miasto, w 1990 sprzedany na przetargu kolejnemu prywatnemu właścicielowi z zadaniem odbudowy. Z powodu niepodjęcia prac, w 1994 roku miasto odzyskało dwór z parkiem, w 1997 ponownie sprzedając w prywatne posiadanie. Wobec groźby zwalenia się dworku został on skreślony z ewidencji zabytków, od 2001 nie istnieje. Od 1999 użytkowany jest kościół Miłosierdzia Bożego przy ul. Myśliwskiej 25.
