MEYER MAX FRIEDRICH, psycholog
| < Poprzednie | Następne > |
MAX FRIEDRICH MEYER (14 VI 1873 Gdańsk – 14 III 1967 Nowy Jork), profesor psychologii. Syn złotnika Theodora Hermanna Meyera (1825–1910) i Johanny Friederike Bartsch (ur. 1843). W 1892 roku uzyskał maturę w Gimnazjum Miejskim (dyplom nr 667), studiował teologię w Niemczech, a następnie nową dziedziną nauki – psychologię (która w Niemczech po 1870 wyodrębniła się z filozofii). W 1908 został profesorem psychologii eksperymentalnej na utworzonym przez siebie nowym wydziale University of Missouri.
Jego praca naukowa i dydaktyczna miała duży wpływ na rozwój tego kierunku badań na innych amerykańskich uczelniach. Był wieloletnim prezesem północnoamerykańskich towarzystw naukowych (w 1930 Midwestern Psychological Association i Southern Society for Philosophy and Psychology). Autor między innymi Contributions to a Psychological Theory of Music (1901), An Introduction to the Mechanics of the Inner Ear (1907), The Fundamental Laws of Human Behavior. Lectures on the Foundations of Any Mental or Social Science (1911), Psychology of the Other-One (1921), Abnormal Psychology (1927), The Musician’s Arithmetic (1929), How we Hear. How Tones Make Music (1950).
Był żonaty z Sophią Olgą Luschnath, z którą miał trzy córki, później zamężne: Dorothy, Sophie i Katherinę, oraz synów: Harolda Sextena (1906–1991) i Ottona Hermanna (1909–1968).
