LEO GUSTAV ADOLPH, urzędnik, honorowy obywatel Gdańska
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''GUSTAV ADOLPH HEINRICH FERDINAND LEO''' (4 XI 1779 Świecie nad Wisłą – 17 IV 1840 Poznań), urzędnik, syn urzędnika pruskiego. Szkołę średnią ukończył w Królewcu, tam też studiował od 1797 na uniwersytecie prawo i ekonomię państwową. W 1802 zdał państwowy egzamin na referendarza. W 1804 był asesorem sądowym w Płocku, w 1807 urzędnikiem państwowym w Grudziądzu, w 1809 radcą rejencyjnym w Królewcu, w latach 1809–1813 (w czasie wojen napoleońskich) oficerem w armii pruskiej. W 1814 został dyrektorem w biurze rejencji w Gumbinnen (obecnie | + | '''GUSTAV ADOLPH HEINRICH FERDINAND LEO''' (4 XI 1779 Świecie nad Wisłą – 17 IV 1840 Poznań), urzędnik, syn urzędnika pruskiego wymiaru sprawiedliwości Juliusa Gottfrieda Ephraima (około 1750 – 12 IX 1807) i Constanze Elisabeth z domu Bellowskiej. Szkołę średnią ukończył w Królewcu, tam też studiował od 1797 na uniwersytecie prawo i ekonomię państwową. W 1802 zdał państwowy egzamin na referendarza. W 1804 był asesorem sądowym w Płocku, w 1807 urzędnikiem państwowym w Grudziądzu, w 1809 radcą rejencyjnym w Królewcu, w latach 1809–1813 (w czasie wojen napoleońskich) oficerem w armii pruskiej. W 1814 został dyrektorem w biurze rejencji w Gumbinnen (obecnie Gusiew, obwód kaliningradzki). <br/><br/> |
Na przełomie 1825/1826 został dyrektorem generalnym w biurze [[REJENCJA GDAŃSKA| rejencji gdańskiej]] (z biurami przy Schäferei 43-45 (ul. Szafarnia 11)). W 1831 mieszkał przy Langgarten 197 (ul. Długie Ogrody 51), w domu kupca Ernsta Gottlieba Wegnera (1768–1851). Zasłużył się miastu w okresie wielkiej epidemii cholery, jaka w 1831 nawiedziła Gdańsk i tereny rejencji ([[EPIDEMIE 1801–1945 | epidemie 1801–1945]]). Kończąc w 1833 pracę w Gdańsku otrzymał za to od Rady Miejskiej (jako trzecia osoba w historii miasta) [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowe obywatelstwo miasta]]. <br/><br/> | Na przełomie 1825/1826 został dyrektorem generalnym w biurze [[REJENCJA GDAŃSKA| rejencji gdańskiej]] (z biurami przy Schäferei 43-45 (ul. Szafarnia 11)). W 1831 mieszkał przy Langgarten 197 (ul. Długie Ogrody 51), w domu kupca Ernsta Gottlieba Wegnera (1768–1851). Zasłużył się miastu w okresie wielkiej epidemii cholery, jaka w 1831 nawiedziła Gdańsk i tereny rejencji ([[EPIDEMIE 1801–1945 | epidemie 1801–1945]]). Kończąc w 1833 pracę w Gdańsku otrzymał za to od Rady Miejskiej (jako trzecia osoba w historii miasta) [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowe obywatelstwo miasta]]. <br/><br/> | ||
Od 1833 do śmierci był wiceprezydentem rejencji poznańskiej. Zmarł po ciężkiej chorobie na raka. Kawaler pruskich odznaczeń państwowych i wojskowych. <br/><br/> | Od 1833 do śmierci był wiceprezydentem rejencji poznańskiej. Zmarł po ciężkiej chorobie na raka. Kawaler pruskich odznaczeń państwowych i wojskowych. <br/><br/> | ||
| − | Pierwszy raz był żonaty od 1804 z Caroliną Frey, córką pruskiego urzędnika, | + | Pierwszy raz był żonaty od 1804 z Caroliną Amalią Frey, córką pruskiego urzędnika, matką jego trzech córek: Alceste Heliodore (30 VIII 1805 Płock – 24 III 1832 Brandenburg), zamężnej za Johanna Hermanna Franza Kasimira Leo (1794 Königsberg (Królewiec) – 1896), Mirandy Aurelii (ur. 1807), zamężnej za Ludwiga Theodora Eduarda Geroais (ur. około 1793), oraz Aline (około 1808 Królewiec – 4 II 1814 Królewiec). Jako wdowiec 4 VI 1834 zawarł w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]], w obecności pastora [[BRESLER CARL HEINRICH, pastor kościoła NMP w Gdańsku | Carla Heinricha Breslera]] związek małżeński z wdową Julią Barbarą Augustą Pelagią von Przychowską, z domu hrabianką Przebendowską (4 X 1800 (Gdynia–Redłowo – 27 XI 1865 Berlin). Pozostawił syna Witolda Ottocara (16 VI 1835 Poznań – 31 VIII 1878 Berlin), kapitana pruskiej armii, wicedyrektora Kölnische Lebensversicherung (Kolońskie Towarzystwo Ubezpieczeń na Życie). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 12:34, 25 gru 2022
GUSTAV ADOLPH HEINRICH FERDINAND LEO (4 XI 1779 Świecie nad Wisłą – 17 IV 1840 Poznań), urzędnik, syn urzędnika pruskiego wymiaru sprawiedliwości Juliusa Gottfrieda Ephraima (około 1750 – 12 IX 1807) i Constanze Elisabeth z domu Bellowskiej. Szkołę średnią ukończył w Królewcu, tam też studiował od 1797 na uniwersytecie prawo i ekonomię państwową. W 1802 zdał państwowy egzamin na referendarza. W 1804 był asesorem sądowym w Płocku, w 1807 urzędnikiem państwowym w Grudziądzu, w 1809 radcą rejencyjnym w Królewcu, w latach 1809–1813 (w czasie wojen napoleońskich) oficerem w armii pruskiej. W 1814 został dyrektorem w biurze rejencji w Gumbinnen (obecnie Gusiew, obwód kaliningradzki).
Na przełomie 1825/1826 został dyrektorem generalnym w biurze rejencji gdańskiej (z biurami przy Schäferei 43-45 (ul. Szafarnia 11)). W 1831 mieszkał przy Langgarten 197 (ul. Długie Ogrody 51), w domu kupca Ernsta Gottlieba Wegnera (1768–1851). Zasłużył się miastu w okresie wielkiej epidemii cholery, jaka w 1831 nawiedziła Gdańsk i tereny rejencji ( epidemie 1801–1945). Kończąc w 1833 pracę w Gdańsku otrzymał za to od Rady Miejskiej (jako trzecia osoba w historii miasta) honorowe obywatelstwo miasta.
Od 1833 do śmierci był wiceprezydentem rejencji poznańskiej. Zmarł po ciężkiej chorobie na raka. Kawaler pruskich odznaczeń państwowych i wojskowych.
Pierwszy raz był żonaty od 1804 z Caroliną Amalią Frey, córką pruskiego urzędnika, matką jego trzech córek: Alceste Heliodore (30 VIII 1805 Płock – 24 III 1832 Brandenburg), zamężnej za Johanna Hermanna Franza Kasimira Leo (1794 Königsberg (Królewiec) – 1896), Mirandy Aurelii (ur. 1807), zamężnej za Ludwiga Theodora Eduarda Geroais (ur. około 1793), oraz Aline (około 1808 Królewiec – 4 II 1814 Królewiec). Jako wdowiec 4 VI 1834 zawarł w kościele Najświętszej Marii Panny, w obecności pastora Carla Heinricha Breslera związek małżeński z wdową Julią Barbarą Augustą Pelagią von Przychowską, z domu hrabianką Przebendowską (4 X 1800 (Gdynia–Redłowo – 27 XI 1865 Berlin). Pozostawił syna Witolda Ottocara (16 VI 1835 Poznań – 31 VIII 1878 Berlin), kapitana pruskiej armii, wicedyrektora Kölnische Lebensversicherung (Kolońskie Towarzystwo Ubezpieczeń na Życie).
