LENGNICH KARL BENJAMIN, uczony, archidiakon kościoła NMP
| < Poprzednie | Następne > |
KARL BENJAMIN LENGNICH (19 II 1743 Gdańsk – 5 XI 1795 Gdańsk), uczony. Syn (jeden z sześciu) ławnika (1771) i rajcy Starego Miasta (od roku 1785) Benjamina (2 IX 1709 Gdańsk – 16 IV 1804 Gdańsk) oraz Anny z domu Garber. W latach 1756–1761 uczeń Gimnazjum Akademickiego, w czasie nauki czynnie uczestniczył w obchodach 200-lecia jego założenia oraz jubileuszu podpisania pokoju oliwskiego (1760). W okresie 1761–1765 studiował na uniwersytecie w Lipsku. Po powrocie do Gdańska początkowo prywatny nauczyciel, w roku 1772 został pastorem w kościele Bożego Ciała, a w 1774 drugim diakonem w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP). Od 1782 archidiakon kościoła NMP i notariusz Ministerium Duchownego. Od 1789 roku kierował zbiorami bibliotecznymi tego kościoła, wykonał ich katalog wraz z zarysem historycznym księgozbioru (tym samym na nowo odkrył ich wartość).
Jako duchowny publikował drukiem kazania oraz ustawy kościelne. Był właścicielem bogatego zbioru monet polskich, który został wystawiony na sprzedaż w 1796. Znawca dawnych druków, sporządził spis prac Gottfrieda Lengnicha, opublikował między innymi prace o Janie Heweliuszu. Za pracę naukową wyróżniony w roku 1784 przez króla polskiego Stanisława Poniatowskiego medalem, w 1790 został honorowym członkiem towarzystwa naukowego w Królewcu. Rok przed swoją śmiercią opublikował autobiografię.
Po raz pierwszy żonaty był od 1773 z Johanną Augustą, córką Gottfrieda Lengnicha, po raz drugi od 1777 z Weroniką Eleonorą Wilhelimą, córką Wilhelma Paula Verpoorten, rektora Gimnazjum Akademickiego. Córka z pierwszego małżeństwa Karolina Henrietta Paulina (chrzest 3 XII 1780 Gdańsk) była od 1809 żoną Joachima Friedricha Marquardta.
