KRÓLIKOWSKI ZBIGNIEW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ZBIGNIEW KRÓLIKOWSKI (7 VII 1923 Olszówka koło Rabki – 13 III 2006 Gdańsk), naukowiec, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Stanisława i Kingi z domu Korony. W maju 1939 roku zdał tak zwaną małą maturę w Państwowym Gimnazjum im. Władysława Orkana w Starym Sączu.
Służył w Straży Obywatelskiej, kiedy wybuchła wojna. Wraz z rodziną uciekł z Polski; przebywał w Rumunii, Jugosławii i na Węgrzech. Uczył się w liceum matematyczno-fizycznym w węgierskim Balatonboglár, w 1943 zdał maturę. W latach 1943–1944 studiował na Wydziale Mechaniczno-Chemicznym (Oddział Mechaniczny) Węgiersko-Królewskiego Uniwersytetu Technicznego i Ekonomicznego w Budapeszcie. Od 1943 był żołnierzem organizacji wojskowej na Węgrzech, w maju 1944 został aresztowany przez Gestapo. Więziony w Budapeszcie, zbiegł z transportu do Niemiec, następnie walczył jako żołnierz polsko-węgierskiej konspiracji na zachodzie Węgier. W lutym 1945 został zatrzymany przez żandarmerię i był więziony w Szombathely, skąd uciekł w marcu 1945 roku.
Od maja 1945 roku w Polsce. W 1951 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach; inżynier mechanik, magister nauk technicznych. W latach 1949–1966 pracował na Politechnice Śląskiej, a także w oddziałach zamiejscowych (punktach konsultacyjnych) tej uczelni w Tarnowskich Górach, Kędzierzynie-Koźlu i Opolu. W 1965 uzyskał stopień doktora na Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej. W latach 1966–1968 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu, a w okresie 1963–1969 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu.
Od 1968 do 1969 roku wykładał w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni, a w latach 1969–1993 na PG. Był twórcą Środowiskowego Specjalistycznego Laboratorium Badania Materiałów. Na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym PG w 1970 roku uzyskał habilitację; od 1971 docent, od 1989 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. W latach 1983–1984 był zastępcą dyrektora do spraw naukowo-badawczych Instytutu Technologii Materiałów Maszynowych i Spawalnictwa PG, w okresie 1984–1990 prodziekanem do spraw kształcenia na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym (przemianowanego w 1990 na Wydział Technologii Maszyn i Organizacji Produkcji). W latach 1969–1993 pracował także w oddziale PG w Elblągu, gdzie w 1992 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego. Od 1993 roku na emeryturze.
Autor publikacji z dziedziny spawalnictwa i dyfuzji węgla, materiałoznawstwa, budowy i eksploatacji maszyn, w tym między innymi Obróbki powierzchniowej metali (1965). Współautor pięciu skryptów i dwóch patentów.
Członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Metaloznawczego, Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich, Naczelnej Organizacji Technicznej. Należał także do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (koło na PG, 1970–1990) oraz Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej (koło Gdańsk-Wrzeszcz, 1990–2006).
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1980), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Krzyżem Armii Krajowej.
Był żonaty z Danutą z domu Kordybachą (28 I 1925 – 22 IV 2006). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
