KOSSAK-GŁÓWCZEWSKI LEON, proboszcz katedry Trójcy Świętej
| < Poprzednie | Następne > |
LEON KOSSAK-GŁÓWCZEWSKI (19 II 1902 Lamk, powiat Chojnice – 5 III 1998 Gdańsk), proboszcz kościoła (katedry) Trójcy Świętej w Gdańsku- Oliwie. Był piątym z siedmiorga dzieci Wincentego Ignacego (25 XI 1867 Rolbik, powiat Chojnice – 1947) i Marii z domu Szpot Gliszczyńskiej (2 II 1871 Lamk – 1930). Brat stryjeczny ks. Leona Franciszka Kossak-Główczewskiego (13 VII 1906 Małe Chełmy, powiat Chojnice – 1989 Świecie), między innymi w latach 1948–1985 proboszcza parafii św. Andrzeja Boboli w Świeciu i kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Chełmińskiej. Dalszy krewny ks. kanonika Wojciecha Kossak-Główczewskiego (28 III 1904 Leśno – 1975 Jastarnia), w latach 1934–1939 kapelana żaglowca „Dar Pomorza”, w 1947–1972 proboszcza w Jastarni.
Uczęszczał do Szkoły Podstawowej w bliskim rodzinnego domu Orliku, od 1913 uczęszczał do Biskupiego Gimnazjum „Collegium Marianum” w Pelplinie, gdzie uzyskał tzw. małą maturę. Po zdaniu matury w Państwowym Gimnazjum w Chojnicach w 1922, wstąpił do Sodalicji Mariańskiej. Od 1 X 1922 do 1926 odbył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 VI 1926 w katedrze pelplińskiej z rąk bp. Stanisława Okoniewskiego, mszę prymicyjną odprawił 29 VI 1926 w kościele swojej parafii w Leśnie. Od lipca 1926 do lipca 1929 wikary w parafii Św. Mikołaja w Fordonie koło Bydgoszczy. Od sierpnia 1929 do 6 III 1940 wikariusz parafii Św. Jakuba w Toruniu i prefekt (ksiądz-katecheta) tamtejszych szkół (1929-1939).
Od początku okupacji do 1940 kapelan w toruńskim szpitalu miejskim. Zaangażowany w pracę z młodzieżą szkolną zakładał drużyny harcerskie oraz Sodalicję Mariańską. Między innymi jego uczniowie w listopadzie 1939 założyli tajną organizację „Bataliony Śmierci Za Wolność”, był współredaktorem pisma tej organizacji „Za Wolność”. Po zdekonspirowaniu organizacji aresztowany 6 III 1940 i osadzony w Forcie VIII w Toruniu. Przebywał następnie w obozie Stutthof i w Sachsenhausen-Oranienburg, pod koniec 1940, tak jak duchowni ze wszystkich obozów koncentracyjnych, wysłany do obozu koncentracyjnego w Dachau (numer obozowy 22478). Przeniesiony na blok śmierci, doczekał wyzwolenia obozu przez aliantów 29 IV 1945. Po okresie rekonwalescencji, we wrześniu 1945 wrócił do rodzinnych stron i zgłosił się do diecezji gdańskiej i chełmińskiej.
Od 12 X 1945 do 15 VI 1979 proboszcz kościoła (katedry) Trójcy Świętej w Gdańsku-Oliwie, następnie tamże emeryt-rezydent. 26 I 1951 wybrany przez Radę Administracyjną Diecezji Gdańskiej infułatem i wikariuszem kapitulnym, pełniącym obowiązki ordynariusza (przełożonego Kościoła gdańskiego), w miejsce pozbawionego przez władze państwowe ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora diecezji gdańskiej. Nie uzyskał zatwierdzenia przez władze państwowe, podobnie jak kolejny elekt, ks. Kazimierz Mirynowski, zgodę otrzymał dopiero trzeci kandydat, ks. Jan Cymanowski.
W latach 1946–1978 członek Kolegium Konsultorów Diecezji Gdańskiej. Od 17 IX 1978 kanonik gremialny Gdańskiej Kapituły Katedralnej z funkcją penitencjarza. Od 1957 do 1969 szambelan, od 1975 kapelan papieski (prałat). Przewodniczący Wzajemnej Pomocy Kapłańskiej, diecezjalny referent duszpasterstwa emerytów i rencistów. Powołał do istnienia na terenie diecezji gdańskiej: Sodalicję Mariańską, Caritas, kuchnię dla ubogich, III Zakon świętego Franciszka, żywy różaniec, rozwinął Straż Honorową Najświętszego Serca Pana Jezusa, powstały za jego czasów chóry mieszany i chłopięco-męski oraz koło teatralne „Latorośle”.
Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
