KAMLARIA

Z Encyklopedia Gdańska
Wersja Blazejsliwinski (dyskusja | edycje) z dnia 09:14, 28 wrz 2024

(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Jedna z kart najstarszej gdańskiej księgi kamlarskiej z lat 1379–1382
Wnętrze Kamlarii, z zaginionym obrazem morświna i zniszczonym w 1945 kominkiem rzeźbiarza Wilhelma van der Meera, Johann Carl Schultz, 1855–1868


KAMLARIA (Kämmerei). Urząd miejski zarządzający finansami, z siedzibą w Ratuszu Głównego Miasta Gdańska; działał od XIV wieku do 1794 i w latach 1807–1814. Podlegał początkowo Radzie Miejskiej, od 2. połowy XVI wieku wszystkim ordynkom za pośrednictwem wybieranych komisji. Obejmował trzy wydziały: kasy miejskiej, urzędu budowlanego, od 1587 zarządu Zbrojowni. Pierwotnie Kamlarię prowadziło dwóch, od 1589/1592 – trzech najstarszych rajców, zwanych kamlarzami (Kämmerer), zarządzających kolejno poszczególnymi wydziałami.

Od 1658 dostęp do Kamlarii otrzymali także przedstawiciele pozostałych ordynków: dwóch z drugiego (ławnicy) i czterech z Trzeciego Ordynku (liczba tych ostatnich została podwojona w ordynacji króla polskiego Augusta III). Dochody Kamlarii dzielono na: 1) zwyczajne, pochodzące m.in. z Komory Palowej, młynów i cegielni miejskich, podatku od sum spadkowych wywożonych z miasta, akcyz, kaduków, czynszów gruntowych, wag miejskich, posiadłości wiejskich, jarmarku dominikańskiego, straganów handlowych, zapisów w księgach gruntowych, opłat za zbieranie bursztynu, za pilotowanie statków, korzystanie z głębi morskiej, procentów od pożyczonych kapitałów, loterii, sprzedaży skonfiskowanych towarów i innych podatków lub opłat; 2) nadzwyczajne, zwane funduszami posiłkowymi, pochodzące z opłat pobieranych w formie akcyz, szarwarków, powierzonych urzędów miejskich, podatku spadkowego, od menonitów i żydów.

Wydatki kamlarii obejmowały głównie zakupy broni i amunicji, spłaty rat królewskich, utrzymanie i remonty budowli publicznych, wynagrodzenie urzędników miejskich oraz dowódców wojskowych, utrzymanie twierdzy Wisłoujście, koszty reprezentacyjne, odsetki od pożyczonych kapitałów. JZ















Bibliografia:

Najstarsze księgi kamlarskie Głównego Miasta Gdańska z XIV–XV wieku, wydał i komentarzem opatrzył Marcin Grulkowski, Gdańsk 2016 (edycja źródła i przedstawienie stanu badań)

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania