KĘDZIA WŁODZIMIERZ BENON, farmaceuta, profesor
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ BENON KĘDZIA (1 VIII 1931 Białystok – 23 IV 1996 Poznań), farmaceuta, naukowiec, dydaktyk. Syn urzędnika państwowego Stanisława oraz Wandy z domu Wegner. Naukę rozpoczął w szkole podstawowej w Białymstoku, kontynuował ją od 1939 roku na Wileńszczyźnie. Od 1945 wraz z rodzicami zamieszkał w Gdańsku. Ukończył III Państwowe Gimnazjum i Liceum w klasie o profilu przyrodniczym. Po maturze w 1950 roku podjął studia farmaceutyczne w Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Jako student trzeciego roku rozpoczął pracę na stanowisku zastępcy asystenta w Zakładzie Mikrobiologii Lekarskiej AMG. Od 1954 roku asystent, od 1955 starszy asystent, od 1958 adiunkt. Od 1956 roku pracował równolegle w Zakładzie Mikrobiologii Lekarskiej AMG i na pół etatu w aptece Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku przy ul. Dębinki, w której prowadził badania naukowe na zlecenie Polskiej Akademii Nauk. Dyplom magistra farmacji otrzymał w 1955 roku. Od 1959 doktor nauk farmaceutycznych, od 1963 doktor habilitowany.
W 1964 roku odbył staż naukowy w Kopenhadze, po którym objął stanowisko kierownika pierwszego w Polsce Zakładu Mikrobiologii Farmaceutycznej w Akademii Medycznej im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (AMP). Od 1970 roku profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1990 profesor zwyczajny. W latach 1996–1971 był dziekanem Wydziału Farmacji, 1970–1975 dyrektorem Instytutu Biologiczno-Farmaceutycznego AMP.
Badał metabolizm drobnoustrojów, interesował się preparatyką i kontrolą leku jałowego, zapobieganiem zakażeniom szpitalnym, wrażliwością drobnoustrojów na antybiotyki, konsekwencją zanieczyszczenia leków drobnoustrojami, wyjaławianiem leków i materiałów medycznych, aseptycznym przygotowywaniem leków parenteralnych, środków konserwujących leki i epidemiologią zakażeń szpitalnych. Wykazał różnice w intensywności procesów metabolicznych u szczepów od ludzi chorych i zdrowych nosicieli, stworzył metodę określania stopnia zjadliwości szczepów gronkowców, odkrył wiele właściwości biochemicznych drobnoustrojów rozkładających leki. Opracowywał nowe preparaty dezynfekcyjne i antyseptyczne. Autor i współautor 37 podręczników, między innymi Profilaktyka i zwalczanie zakażeń szpitalnych (1989), Diagnostyka mikrobiologiczna w medycynie (1990), Mikrobiologia dla farmaceutów (1994), Antybiotyki w praktyce lekarskiej (1994).
Został odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz brązowym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1968).
Był żonaty z Heleną z domu Rajpert, kierowniczką Zakładu Histopatologii Instytutu Ginekologii i Położnictwa AMP. Ojciec Andrzeja i Witolda, również lekarzy.
