JEŻ KAZIMIERA, nauczycielka w Gimnazjum Polskim

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Kazimiera Jeż

KAZIMIERA JEŻ (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka, działaczka społeczna. W latach 1920–1924 studiowała geografię i historię na uniwersytecie w Poznaniu. W Gdańsku od 1924, nauczycielka geografii w Gimnazjum Polskim, od 1925 doktor (w Poznaniu, na podstawie pracy Geografia ruin w Polsce). Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), działała w Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki (od 1938 członkini honorowa), publikowała po polsku (między innymi Przyczynek do historii szlachty kaszubskiej w Sprawozdaniach Gimnazjum Polskiego za rok 1928/1929) i niemiecku, także prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. W 1933 opublikowała pracę Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932), w której polemizowała z głośną książką Hermanna Rauschninga Die Entdeutschung Westpreußens und Posens. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG 31 III 1931 zmuszona została do przejścia w stan spoczynku.

Od 1938 z mężem w Warszawie, podczas okupacji przebywała we Lwowie i w Kielcach. W 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w Instytucie Bałtyckim (z siedzibą w Gdyni), w latach 1947–1953 (do emerytury) w dziale kartografii Archiwum Państwowego ( archiwa), gdzie między innymi współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.

Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Od 1925 żona Piotra Jeża, matka Macieja. MA

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania