JACKIEWICZ WŁADYSŁAW, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW JACKIEWICZ (17 II 1924 Podbrodzie, Wileńszczyzna – 30 III 2016 Gdańsk), malarz, rektor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP) ( Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku) (PWSSP). Szkołę powszechną i gimnazjum ukończył maturą w Wilnie, podczas II wojny światowej pracował jako robotnik. W Gdańsku od 1945, nieprzyjęty na architekturę na Politechnice Gdańskiej („pierwszeństwo mają wracający z frontu i świadectwo maturalne jest po litewsku …”), do 1952 studiował w Instytucie Sztuk Pięknych i gdańskiej PWSSP (z siedzibą wówczas w Sopocie), od 1946 w pracowni Artura Nachta-Samborskiego.
Od 1951 zatrudniony w tej uczelni, jako adiunkt w latach 1955–1960 prowadził pracownię rysunku wieczornego na Wydziale Studium Ogólnego, od 1960 pracownię malarstwa dla Wydziału Architektury Wnętrz. Od 1963 docent, od 1964 prowadził Katedrę Malarstwa na Wydziale Malarstwa i pracownię malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz. W latach 1969-1972 był kierownikiem Katedry Projektowania Malarstwa w Architekturze na Wydziale Malarstwa, prowadził także pracownię malarstwa na tym Wydziale. Od 1975 roku profesor nadzwyczajny, od 1976 kierownik Katedry Malarstwa i Rysunku na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W 1965 był prodziekanem Wydziału Malarstwa, w latach 1965–1967 dziekanem tego Wydziału. Od 1968 do 1969 prorektor, od 1969 do 1981 rektor uczelni. Od 1984 na emeryturze.
Debiut przypadł na lata socrealizmu i sukcesów szkoły sopockiej, z którą był utożsamiany. Malował wówczas kolorystyczne krajobrazy, na prestiżowych wystawach prezentował pejzaże ze sztafażem figuralnym (Nowa wieś, 1952; Saperzy nad Wisłą, 1953; Powrót z połowu, 1954), sporadycznie kompozycje tematyczne (Stalin wśród „Mazowsza”, 1953, wspólnie z Bohdanem Borowskim i Rajmundem Pietkiewiczem, obecnie w Galerii Sztuki Socrealizmu w Kozłówce). Poprzez kubizujące figury (Portret, około 1955; Portret z kwiatkiem, 1957) i liryczne, oszczędne pejzaże (Katedra, 1957) nastąpiła transformacja w stronę postkolorystycznej, aluzyjnej abstrakcji (Podwórko, 1959; Pompeja I i II, Czarna ryba, 1960) i malarstwa materii (Kwiat, 1962; Ziemia, 1964). W połowie lat 60. XX wieku powstała seria obrazów z geometrycznych, perspektywicznie ujętych barwnych płaszczyzn (Kompozycja oliwkowa, Kompozycja w czerwieni, Kompozycja w zieleni, 1965; Wnętrze, 1969). Równolegle tworzył już obrazy składające się na „opowieść o nagości” (cykle Obraz, od roku 1965; Akt, 1969; Ciało, od lat 70.), w której organiczna, półabstrakcyjna forma jest opracowana delikatnymi niuansami „cielesnej” barwy i skomplikowanym rysunkiem wewnętrznym, skontrastowana z barwnym, zwykle także zróżnicowanym tłem. Wiele jego obrazów nosi ślady wyraźnej inspiracji aktami Amadeo Modiglianiego, zacierał jednak indywidualne cechy modelki, poprzez co jego “opowieści o nagości” prowadzą odbiorcę do świata kształtów i barw, w którym erotyzm staje się kategorią czysto estetyczną. Mniej znaną sferą twórczości są kompozycje inspirowane włoskim portretem wczesnorenesansowym, tj. profilowe zarysy popiersi o równie skomplikowanej gradacji ciemnych barw i wewnętrznego rysunku.
Jego prace trafiały na wystawy na całym świecie, między innymi we Włoszech, Czechach, Szwajcarii, Niemczech, Francji, Argentynie, Meksyku, USA czy Iraku, obrazy znajdują się między innymi w Muzeum Narodowym w Gdańsku, Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu i Łodzi, a także w Pradze.
Od 1951 członek Związku Polskich Artystów Plastyków, od 1963 do 1967 prezes Zarządu Okręgu Gdańskiego, od 1967 do 1969 wiceprezes Zarządu Głównego.
Był członkiem–założycielem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików, w latach 1985-1989 jego prezes. Od 1966 członek Prezydium Rady Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (następnie członek honorowy), członek Rady Kultury i Sztuki Ministerstwa Kultury i Sztuki (od 1966), Rady Szkolnictwa Artystycznego, Narodowej Rady Kultury (1986-1990). W 2007 założyciel „Galerii Jackiewicz” przy ul. Mariackiej 50/52, w byłym własnym mieszkaniu i pracowni (pracownię przeniósł na ul. Świętojańską). W galerii wystawiane są prace absolwentów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.
Od 1948 roku należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego, powołanego przez Radę Krajową Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON, organizacji politycznej utworzonej w stanie wojennym przez PZPR) w celu propagowania tradycji polskiego oręża i upowszechniania wiedzy o bitwie pod Grunwaldem. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1968), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. Wyróżniony złotym medalem w międzynarodowym konkursie im. Gaudenzio Faerari Santia Itala (1969). Laureat: Nagrody Wojewody Gdańskiego w dziedzinie upowszechniania kultury (1974, 1997), Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska (1980, 2014), Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za twórczość w dziedzinie malarstwa (1987), Pomorskiej Nagrody Artystycznej (2004; najwyższa nagroda przyznawana przez samorząd województwa pomorskiego przedstawicielom pomorskiego środowiska artystycznego), nagrodę im. Kazimierza Ostrowskiego przyznawanej przez Okręg Gdański Związku Polskich Artystów Plastyków (2007). W 1960 uhonorowany odznaką Za Zasługi dla Gdańska. W 2012 otrzymał Medal św. Wojciecha.
Żonaty był z Leonidą, ojciec Ewy (ur. 1956), po ojcu właścicielki „Galerii Jackiewicz” i Pawła (ur. 1957). Pochowany na cmentarzu parafialnym „Nowym” w Starogardzie Gdańskim, 4 III 2019 urna z jego prochami została przeniesiona na cmentarz Łostowicki w Gdańsku.
