ICK JOHANNES FERDINAND LEOPOLD, armator

Wersja z 16:51, 21 paź 2020

Siedziba firmy armatorsko-spedycyjnej „Johannes Ick” przy Schäferei 12/14 (ul. Szafarnia), w spichrzu „Miedź”, obok spichrze „Oliwski” i „Panna”, 1939

Motława, Spichlerze i Ołowianka, spichlerze „Panna”, „Miedź” i „Oliwski” po lewej, na wprost Żurawia, 1944

Ruiny byłej siedziby firmy w spichrzu „Miedź” oraz spichrze sąsiednie, 1962

Spichrz „Miedź” (w środku, z szachulcową elewacją) i sąsiednie jako siedziba Narodowego Muzeum Morskiego

JOHANNES FERDINAND LEOPOLD ICK (19 XII 1840 Toruń – 11 VI 1908 Sopot), kupiec, armator. Syn krawca Johannesa Semona. i Wilhelmine z domu Rudel. Po odbyciu praktyki zawodowej pracował w toruńskiej firmie spedycyjnej Hugona Daubena przy Seglerstrasse 115 (ul. Żeglarska). Został wspólnikiem firmy, od 5 II 1870 działającej pod nazwą Dauben & Ick. W Gdańsku, z ramienia toruńskiej firmy, działał od 1870 roku. Zajmował się głównie sprowadzaniem przez Gdańsk maszyn i surowców dla fabryk włókienniczych z Łodzi, realizował również zamówienia firm pracujących dla armii rosyjskiej.

W 1872, po wycofaniu się Hugona Dubena, został jedynym właścicielem toruńskiej firmy, od 1 I 1880 właściciel dużej firmy armatorsko-spedycyjnej „Johannes Ick” Speditions- und Commissionsgeschäft”, z kantorem na Ołowiance przy Schäferei 12/14 (ul. Szafarnia), mającej od 1903 filię w Hamburgu. Od 1885 firma posiadała flotyllę parowców (pierwszym była „Livonia”, ładowności 240 ton, nabyta od Baltische Dampfschiffahrts-Gesellschaft z Lubeki) i barek pływającą po Wiśle i Zatoce Gdańskiej oraz jednostki do obsługi statków morskich w porcie. Współpracował handlowo i miał udziały w firmie F. G. Reinhold, które sprzedał po przejściu na emeryturę. W 1888 filia jego firmy w Nowym Porcie wybudowała nowoczesne magazyny. Od 1894 roku wspólnikiem w firmie był Albert Neumann, po 1896 Hermann Brämer. Od 1903 na emeryturze. Jego firma „Johannes Ick”, przy zmieniających się właścicielach, funkcjonowała w Gdańsku do 1945 roku (zob. Willy Walter Jantzen).

Od roku 1885 był członkiem Izby Handlowej w Gdańsku. Należał do związku Centralverein für das Wohl der Arbeitenden Klasse, zajmującego się propagowaniem ubezpieczeń zdrowotnych oraz zakładaniem kas oszczędnościowych w przedsiębiorstwach i fabrykach, oraz od 1886 do Towarzystwa Hodowców Róż. Filantrop, wspierał budowę nowego kościoła ewangelickiego w Sopocie.

Nabywał i sprzedawał grunty we Wrzeszcza i Sopocie (okolice obecnych ul Kościuszki, Władysława IV, Lipowej, Dębowej oraz Bolesława Chrobrego). Przed 1884 wybudował w Sopocie przy Schulstrasse 29 (ul. Kościuszki) luksusową willę, po jej sprzedaży (1891) w 1892 roku mieszkał przy Wollwebergasse 10 (ul. Tkacka), od 1893 był właścicielem dużej willi w Sopocie przy Baedeckerweg 3 (ul. Władysława IV), sprzedał ją po wybudowaniu w 1905 kolejnej sopockiej willi przy Charlottenstrasse 9 (ul. Dębowa).

30 III 1878 roku w Sopocie zawarł związek małżeński z Emmą Ludovicą Laurą (ur. 22 VII 1857 Gdańsk), córką rentiera Daniela Ludwiga Holtza z Berlina. Po jej śmierci ożenił się ponownie – 11 V 1895 roku w Sopocie z Marthą Olgą Emmą (ur. 26 IX 1868 Gdańsk), córką kupca Carla Wilhelma Krahna. Zmarł w swej willi w Sopocie, nie pozostawił męskiego potomstwa. MrGl