HEYKING FRIEDRICH, przedsiębiorca
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:Friedrich_II_Heyking.jpg|thumb|Friedrich Heyking junior]] | [[File:Friedrich_II_Heyking.jpg|thumb|Friedrich Heyking junior]] | ||
| − | '''FRIEDRICH HEYKING''' (6 I 1859 Szittkehmen (Żytkiejmy, powiat gołdapski) – 30 XII 1939 Gdańsk), przedsiębiorca. | + | '''FRIEDRICH HEYKING''' (6 I 1859 Szittkehmen (Żytkiejmy, powiat gołdapski) – 30 XII 1939 Gdańsk), przedsiębiorca. Wykształcenie zawodowe zdobywał w Nadrenii (Rheinland). Od 1879 w Gdańsku, w 1880 z bratem Juliusem (zm. 23 IX 1909 Gdańsk) założył zakład ślusarski („Gebr. Heyking”/ „Bracia Heyking”), od 1 II 1883 byli już właścicielami zlokalizowanej przy Schuitensteg 1/3 (ul. Wiosny Ludów), fabryki konstrukcji stalowych (między innymi krat ogrodzeniowych kilku cmentarzy przy Wielkiej Alei (al. Zwycięstwa)), przęseł mostowych, dźwigów i zbiorników. Hale produkcyjne znajdowały się przy siedzibie firmy, przy nabrzeżu Wisły, oraz na [[BRABANK | Brabanku]]. W 1908 zatrudniano tu 75 osób. <br/><br/> |
| − | Autor wspomnień ''Mein Leben und Wirken'' (1933). Od 1889 mieszkał w swojej kamienicy przy Alstädtischer Graben 17/18 (ul. Podwale Staromiejskie). Spadkobiercą był syn Friedrich.<br/><br/> | + | Autor wspomnień ''Mein Leben und Wirken'' (1933). Od 1889 mieszkał w swojej kamienicy przy Alstädtischer Graben 17/18 (ul. Podwale Staromiejskie). Pochowany (obok brata) na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu św. Bartłomieja]] przy Wielkiej Alei. Spadkobiercą był syn Friedrich, absolwent [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (na uczelni tej studiował także drugi z synów, Bruno).<br/><br/> |
| − | W czasie II wojny światowej firmę przestawiono na budowę i remonty części dla okrętów podwodnych (głównie kioski i elementy korpusów). Od 1943 produkowano tu także okręty desantowe, w 1 kwartale 1944 dostarczono cztery takie jednostki. W fabryce pracowało wówczas 650 robotników, z tego 270 obcokrajowców. Po zakończeniu wojny | + | W czasie II wojny światowej firmę przestawiono na budowę i remonty części dla okrętów podwodnych (głównie kioski i elementy korpusów). Od 1943 produkowano tu także okręty desantowe, w 1 kwartale 1944 dostarczono cztery takie jednostki. W fabryce pracowało wówczas 650 robotników, z tego 270 obcokrajowców. Po zakończeniu wojny fabrykę przemianowano na Stocznię nr 9 ([[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Stocznie po 1945. Zjednoczenie Stoczni Polskich]]). Po 1945 firma działała w Niemczech jako „Friedrich Heyking Stahlbau”. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | |||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Jubiläumsschrift der Firma Friedrich Heyking Stahlbau, vorm Gebr. Heyking Stahlbau, Danzig 1883–1958. | ||
Aktualna wersja na dzień 07:31, 28 cze 2023
FRIEDRICH HEYKING (6 I 1859 Szittkehmen (Żytkiejmy, powiat gołdapski) – 30 XII 1939 Gdańsk), przedsiębiorca. Wykształcenie zawodowe zdobywał w Nadrenii (Rheinland). Od 1879 w Gdańsku, w 1880 z bratem Juliusem (zm. 23 IX 1909 Gdańsk) założył zakład ślusarski („Gebr. Heyking”/ „Bracia Heyking”), od 1 II 1883 byli już właścicielami zlokalizowanej przy Schuitensteg 1/3 (ul. Wiosny Ludów), fabryki konstrukcji stalowych (między innymi krat ogrodzeniowych kilku cmentarzy przy Wielkiej Alei (al. Zwycięstwa)), przęseł mostowych, dźwigów i zbiorników. Hale produkcyjne znajdowały się przy siedzibie firmy, przy nabrzeżu Wisły, oraz na Brabanku. W 1908 zatrudniano tu 75 osób.
Autor wspomnień Mein Leben und Wirken (1933). Od 1889 mieszkał w swojej kamienicy przy Alstädtischer Graben 17/18 (ul. Podwale Staromiejskie). Pochowany (obok brata) na cmentarzu św. Bartłomieja przy Wielkiej Alei. Spadkobiercą był syn Friedrich, absolwent Technische Hochschule Danzig (na uczelni tej studiował także drugi z synów, Bruno).
W czasie II wojny światowej firmę przestawiono na budowę i remonty części dla okrętów podwodnych (głównie kioski i elementy korpusów). Od 1943 produkowano tu także okręty desantowe, w 1 kwartale 1944 dostarczono cztery takie jednostki. W fabryce pracowało wówczas 650 robotników, z tego 270 obcokrajowców. Po zakończeniu wojny fabrykę przemianowano na Stocznię nr 9 ( Stocznie po 1945. Zjednoczenie Stoczni Polskich). Po 1945 firma działała w Niemczech jako „Friedrich Heyking Stahlbau”.
Bibliografia:
Jubiläumsschrift der Firma Friedrich Heyking Stahlbau, vorm Gebr. Heyking Stahlbau, Danzig 1883–1958.
