HERMANN FRITZ, prezydent rejencji gdańskiej
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''FRITZ HERMANN''' (15 VI 1885 Magdeburg – 21 XI 1970 Lüneburg koło Hamburga), | + | '''FRITZ HERMANN''' (15 VI 1885 Magdeburg – 21 XI 1970 Lüneburg koło Hamburga), prezydent [[REJENCJA GDAŃSKA | rejencji gdańskiej]]. W 1904 uzyskał maturę w magdeburskiej szkole średniej. Był zawodowym żołnierzem, służył w jednostce artylerii ciężkiej, uzyskując stopień podporucznika (Leutnant). W czasie I wojny światowej w stopniu kapitana dowodził baterią artylerii. Po 1916 w sztabach na froncie wschodnim. W 1919 został majorem pruskiej policji w Berlinie-Zehlendorf. W 1922 zwolniony, pracował w administracji fabryki w Dreźnie, kończąc zaocznie studium administracyjne. W latach 1925–1930 zasiadał w kierownictwie ogólnoniemieckiej organizacji młodzieżowej Jungdeutscher Orden (Zakon Młodoniemiecki). W okresie 1930–1933 pracował jako dziennikarz w Berlinie. W 1933 powrócił do służby w policji, dalszą karierę zawdzięczał przynależności od tego roku do NSDAP i SS. W 1933 prezydent policji w Hagen koło Düsseldorfu, w 1935 prezydent policji w Szczecinie, w 1939 w Dreźnie. Szybko awansował też w hierarchii SS: w 1934 SS-Untersturmführer (podporucznik), w listopadzie 1938 SS-Standartenführer (pułkownik), w styczniu 1939 SS-Oberführer (brygadier), w czerwcu 1944 SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei (generał brygady).<br/><br/> |
| − | We wrześniu 1939 był zastępcą [[FORSTER ALBERT MARIA | Alberta Forstera]] jako szefa administracji cywilnej Prus Zachodnich. W listopadzie 1939 został prezydentem rejencji gdańskiej (Regierungspräsident) w [[OKRĘG RZESZY GDAŃSK-PRUSY ZACHODNIE | Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie]]. Od września 1939 do czasu odejścia z tej funkcji współpracował z organami policyjnymi przy akcji eksterminowania ludności polskiej i żydowskiej na podległym mu terenie, współorganizował wysiedlanie Polaków z Pomorza i zasiedlanie przybyszami niemieckimi ze wschodu. Był współodpowiedzialny za organizację produkcji wojennej i wykorzystywanie do niej robotników przymusowych oraz jeńców wojennych, dla których powstały w Gdańsku, będącym centrum gospodarczym regionu, liczne obozy ([[OBOZY PRACY W GDAŃSKU W OKRESIE II WOJNY ŚWIATOWEJ | obozy pracy w Gdańsku w okresie II wojny światowej]], [[OBOZY JENIECKIE W GDAŃSKU | obozy jenieckie w Gdańsku]]).<br/><br/> | + | We wrześniu 1939 był zastępcą [[FORSTER ALBERT MARIA, gauleiter Gdańska | Alberta Forstera]] jako szefa administracji cywilnej Prus Zachodnich. W listopadzie 1939 został prezydentem rejencji gdańskiej (Regierungspräsident) w [[OKRĘG RZESZY GDAŃSK-PRUSY ZACHODNIE | Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie]]. Od września 1939 do czasu odejścia z tej funkcji współpracował z organami policyjnymi przy akcji eksterminowania ludności polskiej i żydowskiej na podległym mu terenie, współorganizował wysiedlanie Polaków z Pomorza i zasiedlanie przybyszami niemieckimi ze wschodu. Był współodpowiedzialny za organizację produkcji wojennej i wykorzystywanie do niej robotników przymusowych oraz jeńców wojennych, dla których powstały w Gdańsku, będącym centrum gospodarczym regionu, liczne obozy ([[OBOZY PRACY W GDAŃSKU W OKRESIE II WOJNY ŚWIATOWEJ | obozy pracy w Gdańsku w okresie II wojny światowej]], [[OBOZY JENIECKIE W GDAŃSKU | obozy jenieckie w Gdańsku]]).<br/><br/> |
1 I 1943 mianowany prezydentem rejencji w Lüneburgu koło Hamburga. Po wojnie pozostał w tym mieście. Pozytywnie przeszedł proces denazyfikacji, w trakcie którego w ogóle nie był oskarżany o udział w zbrodniach hitlerowskich. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | 1 I 1943 mianowany prezydentem rejencji w Lüneburgu koło Hamburga. Po wojnie pozostał w tym mieście. Pozytywnie przeszedł proces denazyfikacji, w trakcie którego w ogóle nie był oskarżany o udział w zbrodniach hitlerowskich. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:13, 15 gru 2022
FRITZ HERMANN (15 VI 1885 Magdeburg – 21 XI 1970 Lüneburg koło Hamburga), prezydent rejencji gdańskiej. W 1904 uzyskał maturę w magdeburskiej szkole średniej. Był zawodowym żołnierzem, służył w jednostce artylerii ciężkiej, uzyskując stopień podporucznika (Leutnant). W czasie I wojny światowej w stopniu kapitana dowodził baterią artylerii. Po 1916 w sztabach na froncie wschodnim. W 1919 został majorem pruskiej policji w Berlinie-Zehlendorf. W 1922 zwolniony, pracował w administracji fabryki w Dreźnie, kończąc zaocznie studium administracyjne. W latach 1925–1930 zasiadał w kierownictwie ogólnoniemieckiej organizacji młodzieżowej Jungdeutscher Orden (Zakon Młodoniemiecki). W okresie 1930–1933 pracował jako dziennikarz w Berlinie. W 1933 powrócił do służby w policji, dalszą karierę zawdzięczał przynależności od tego roku do NSDAP i SS. W 1933 prezydent policji w Hagen koło Düsseldorfu, w 1935 prezydent policji w Szczecinie, w 1939 w Dreźnie. Szybko awansował też w hierarchii SS: w 1934 SS-Untersturmführer (podporucznik), w listopadzie 1938 SS-Standartenführer (pułkownik), w styczniu 1939 SS-Oberführer (brygadier), w czerwcu 1944 SS-Brigadeführer und Generalmajor der Polizei (generał brygady).
We wrześniu 1939 był zastępcą Alberta Forstera jako szefa administracji cywilnej Prus Zachodnich. W listopadzie 1939 został prezydentem rejencji gdańskiej (Regierungspräsident) w Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie. Od września 1939 do czasu odejścia z tej funkcji współpracował z organami policyjnymi przy akcji eksterminowania ludności polskiej i żydowskiej na podległym mu terenie, współorganizował wysiedlanie Polaków z Pomorza i zasiedlanie przybyszami niemieckimi ze wschodu. Był współodpowiedzialny za organizację produkcji wojennej i wykorzystywanie do niej robotników przymusowych oraz jeńców wojennych, dla których powstały w Gdańsku, będącym centrum gospodarczym regionu, liczne obozy ( obozy pracy w Gdańsku w okresie II wojny światowej, obozy jenieckie w Gdańsku).
1 I 1943 mianowany prezydentem rejencji w Lüneburgu koło Hamburga. Po wojnie pozostał w tym mieście. Pozytywnie przeszedł proces denazyfikacji, w trakcie którego w ogóle nie był oskarżany o udział w zbrodniach hitlerowskich.
