HANNEMANN JOHANNES, kompozytor, wiolonczelista
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANNES HANNEMANN (24 IV 1902 Słupsk – kwiecień 1945 w pobliżu Gdańska), kompozytor i wiolonczelista. Pochodził z rodziny słupskich organistów, w Gdańsku uczęszczał do Conradinum, później (do 1919) do Gimnazjum Miejskiego. W latach 1919–1921 studiował w konserwatorium w Lipsku.
Od 1924 pierwszy wiolonczelista w orkiestrze gdańskiego Teatru Miejskiego, często brał udział w koncertach kameralnych, także jako saksofonista. 26 XI 1932 w sali Ratusza Starego Miasta na zorganizowanym przez Deutscher Frauenverein (Związek Kobiet Niemieckich) koncercie charytatywnym na rzecz Czerwonego Krzyża towarzyszył pianistce Elli Margarethcie Mertins. W latach 1933–1940 i 1941–1944 występował w założonym przez nią zespole Danziger Trio (Gdańskie Trio Fortepianowe). W 1933 przeszedł na buddyzm, został członkiem NSDAP. Po rozwiązaniu orkiestry teatru Miejskiego, w 1935–1936 grał w berlińskiej Volksoper.
Jako kompozytor rozpoczynał od muzyki współczesnej (między innymi koncert na fortepian elektroniczny Bechsteina i orkiestrę, 1932), później tworzył w duchu baroku. Napisał kilka koncertów, wiele utworów kameralnych na różną obsadę, utwory organowe, chóralne, pieśni oraz oratorium buddyjskie Die vier Heiligen Wahrheiten vom Leiden (Cztery święte prawdy o cierpieniu, 1933–1936). W 1937 zdobył główną nagrodę kompozytorską, po raz pierwszy przyznawaną wówczas przez Senat II Wolnego Miasta Gdańska (WMG), za Suitę koncertową, dwa lata później Nagrodę Kulturalną okręgu NSDAP.
Był najczęściej granym kompozytorem II WMG, drukiem ukazały się tylko niektóre jego utwory. Między innymi 12 V 1942 w kościele Lutra we Wrzeszczu odbył się koncert poświęcony wyłącznie prawykonaniom jego utworów. Po zajęciu Gdańska aresztowany przez Armię Czerwoną, zaginął po wyprowadzeniu kolumny jeńców z maista. Ojciec Haralda (zm. kwiecień 1945) i Ananda, który mieszkał po wojnie w Halle (Saale).
