GUZOWIUS JOHANN GOTTFRIED, lektor języka polskiego

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >

JOHANN GOTTFRIED GUZOWIUS (Gusovius, Gusowiusz) (5 IV 1735 Preußisch Eylau (Pruska Iława koło Królewca) – 3 IX 1785 Gdańsk), lektor języka polskiego w gdańskim Gimnazjum Akademickim. W latach 1749–1751 pobierał nauki w gimnazjach w Brodnicy i w Toruniu, 1751–1755 w gdańskim Gimnazjum Akademickim. W okresie 1755–1759 studiował teologię i filozofię w Rostoku, od 1760 w Gdańsku.

Od 1766 roku nauczyciel w Gimnazjum Akademickim, od 1773 lektor języka polskiego, równolegle kaznodzieja w kościele św. Anny, w którym głosił kazania dla Polaków wyznania ewangelicko-augsburskiego. Pisał utwory okolicznościowe po łacinie (między innymi D. epist. de salute infantum bapizatorum, Rostoch 1756), niemiecku (np. Mosheims wahre Betrachtung …, Danc. 1764) i polsku (miedzy innymi Dzięki Gdańskie do tronu nayiaśnieyszego Pana Stanisława Augusta, Króla y pana naszego …, druk Daniel Ludwig Wedel, Gdańsk 1784), znany również jako tłumacz; przełożył dwie ody Adama Naruszewicza na język niemiecki (w tym Ode an das Vaterland bey der Errettung Jhro Königl. Majestät von Pohlen …, gedruckt bey Johann Emanuel Friedrich Müller, Danzig 1771). Najważniejsze miejsce w translatorskich i edytorskich przedsięwzięciach zajęły: Nowy do Kancjonału gdańskiego pieśni duchownych przydatek (1774), Zbiór nowy pieśni świątecznych gdańskich na dwie części podzielony (1780), Zbiór nowy dogmatycznych i moralnych pieśni gdańskich w trzech tomikach (1781–1783; dwie pieśni przetłumaczył jego stryj, Efraim Gottgetreu Gusovius (zm. 1783)).

Jako tłumacz, redaktor i wydawca pieśni religijnych oparł się na niemieckim kancjonale Danziger Gesangbuch (1764, 1766, 1768, 1770, 1771, 1774; kancjonały); przekładem pieśni i wydaniem polskiej wersji niemieckiego kancjonału zajął się z myślą o Polakach wyznania ewangelicko-augsburskiego.

Jego współpracownikiem był Johann Behnke (Behncke, Behnka) (23 VI 1739 Rhein (Ryn) – 18 III 1791 Charbrowo), duchowny ewangelicki po studiach w Królewcu, od 1757 konrektor, od 1761 rektor w Starogardzie Gdańskim (Preußisch Stargard), następnie w Bytowie (Bütow), zrezygnował z powołania w 1764 na pastora w Pomysku (Pomeiske), 23 I 1765 powołany na pastora w Garczegorzu (Garzigar), w 1768–1780 w Charbrowie (Charbrow), następnie w Roszczycach (Rooschitz), od 17 IV 1775 inspektor i wizytator szkół i kościołów pod patronatem szlacheckim na terenie powiatu lęborskiego (Lauenburg), żonaty z Marią Concordią Lenk, autor pieśni religijnych, tłumacz między innymi trzeciego załącznika do śpiewnika kościelnego Georga Friedricha Rogalla na język polski Nauki wiary i życiowych obowiązków dla dzieci (Gdańsk 1768), wydawca kancjonałów, w których zamieszczał między innymi pieśni przełożone przez Guzowiusza. Przekłady obu weszły w skład Pieśnioksięgu, czyli Kancjonału gdańskiego Krzysztofa Celestyna Mrongowiusza (1803). EK

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania