FERBER CONSTANTIN (III), burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
CONSTANTIN FERBER (5 XII 1625 Gdańsk – 10 IV 1704 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Syn ławnika (1635) i rajcy (od 1655) Johanna (1592–1664) oraz Brigitte z domu Polster, bratanek burmistrza Constantina Ferbera. Studiował w 1646 na uniwersytecie w Uppsali, następnie we Francji i w Niemczech. Odbył podróż edukacyjną po krajach niemieckich, austriackich i włoskich.
Od 1657 reprezentant Trzeciego Ordynku jako przedstawiciel Kwartału Kogi, którego po 1661 był przewodniczącym (tzw. kwatermistrzem). W latach 1662–1665 ławnik, 1666–1685 rajca, sędzią w 1672. Od 1686 był burmistrzem. Urząd pierwszego burmistrza pełnił w 1687, 1691, 1695 i 1699, drugiego w 1686, 1690, 1694, 1698 i 1703, trzeciego w 1689, 1693, 1697, 1701 i 1702, czwartego w 1688, 1692, 1696 i 1700. W 1686 i 1692 był burgrabią królewskim w Gdańsku. W latach 1702–1704 sprawował dodatkowo funkcję zarządcy posiadłości wiejskich miasta na Żuławach Gdańskich.
Podczas prowadzonej 25 I 1678 w Gdańsku przez króla polskiego Jana III Sobieskiego rozprawy w celu rozsądzenia sporu między Radą Miejską a opozycją rzemieślniczą, reprezentował (wraz z kilkoma innymi rajcami oraz burmistrzem Christianem Schröderem) władze miejskie. Aktywnie prowadził działalność kupiecką, lokując kapitały w handlu morskim. Posiadał dworek w Lipcach, w którym 21 V 1677 gościł król polski Jan III Sobieski. W 1656 ofiarował Gimnazjum Akademickiemu 1000 florenów na zakup książek, kościołowi w Sobieszewie (( kościół Matki Boskiej Saletyńskiej) ufundował dzwony i zegar, jego herb ozdobił witraż naprzeciw ołtarza tego kościoła .
Był dwukrotnie żonaty. 2 III 1654 poślubił Florentinę, córkę burmistrza Nicolaus Pahla, 4 X 1671 ożenił się z Constantią córką Johanna Backhäusera. Z obu małżeństw doczekał się czterech męskich potomków: z pierwszego Constantina Friedricha (24 III 1655 Gdańsk – 19 VII 1713 Gdańsk) ławnika (od 1691), rajcę (od 1704); Gottfrieda Moritza, Carla Gottlieba i z drugiego Johanna Sigmunta (9 VIII 1672 Gdańsk – 30 VI 1751) ławnika (od 1709), rajcę (od 1718), burgrabiego królewskiego w Gdańsku (w 1724, 1728, 1731 i 1736).
Zmarł, jak zapisano w parafialnej księdze zgonów, w wyniku powikłań (być może zakażenia) spowodowanych trapiącą go wszawicą. Pochowany został w kościele Najświętszej Marii Panny.
