FALCK MICHAEL, pastor kościołów św. Bartłomieja i św. Katarzyny, profesor
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAEL FALCK (8 X 1622 Gdańsk – 18/19 IX 1676 Gdańsk), uczony, pastor kościoła św. Bartłomieja i kościoła św. Katarzyny. Syn Michaela (około 1575 Toruń – kwiecień 1624 Gdańsk), profesora Gimnazjum w Toruniu, w latach 1611–1616 pastora w Langenau(?), następnie nauczyciela i od 1619 diakona w kościele św. Bartłomieja w Gdańsku, oraz poślubionej w 1607 Sary Rossau, córki rajcy z Heiligenhafen (Szlezwik-Holsztyn), ponownie zamężnej za Nicolausa Hufauffa. Młodszy brat Jeremiasza i Johanna (1620 – 1657(?)).
Od 1629 roku uczeń szkoły św. Jana, od 1632 szkoły mariackiej, ze względu na słabe zdrowie (między innymi w 1636 zachorował na ospę) kończąc ten etap edukacji prywatnymi lekcjami u Johanna Sivertza, późniejszego kaznodziei kościoła św. Gertrudy. W 1637 roku przyjęty do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego przez Johanna Botsacka, jako jego uczeń w 1639 wygłosił swoje pierwsze kazanie w Domu Ospy, Lazarecie przy Bramie Oliwskiej. Następnie wygłosił jeszcze 10 dalszych kazań w Gdańsku. W latach 1641–1644 studiował teologię i filozofię na uniwersytecie w Królewcu, w sierpniu 1644 uzyskując magisterium. Jeszcze przed uzyskaniem stopnia akademickiego, w 1641 i 1642, wygłosił w Królewcu 45 autorskich kazań. Od 1643 wykładał w Królewcu filozofię, jego słuchaczem był między innymi Michael Watson (1623–1665), z którym wspólnie napisał rozprawę Disputatio physica de natura elementorum ad mentem Aristotelis (Regiomonti, 1646).
Po powrocie w lipcu 1644 do Gdańska, gdzie wygłosił kilka kazań, dzięki rocznemu stypendium Rady Miejskiej dla półsierot w wysokości 100 talarów i stypendiów prywatnych, powrócił do Królewca (gdzie ukończył studia), od lipca w 1646 podróżował do Kopenhagi, Roztoku (Rostock), skąd w 1648 wyruszył do Lubeki, Hamburga, Amsterdamu i Louvain, w Lejdzie w 1649 uzyskał tytuł doktora, w latach 1650-1651 przebywał w Strasburgu, gdzie powołany został na profesora logiki i matematyki. W tym samym roku gdańska Rada Miejska powołała go do pracy w gdańskim Gimnazjum Akademickim. W drodze powrotnej do rodzinnego miasta otrzymał w Jenie tytuł profesora honoris causa. W Gimnazjum Akademickim był od 13 VII 1651 profesorem filozofii i bibliotekarzem Biblioteki Rady Miejskiej. Zrezygnował z obu funkcji po wyborze w 1652 roku na pastora kościoła św. Bartłomieja, od 1657 był pastorem w kościele św. Katarzyny. Był członkiem Ministerium Duchownego ( luteranie).
28 V 1652 ożenił się z Marią (15 XII 1632 – po 1663), córką profesora teologii w Roztoku Johannesa Nicolausa Quistorpa (1651–1715). Ojciec Johannesa, Michaela oraz Nathaniela. Najstarszy z nich, Johannes (1652 Gdańsk – 8 XII 1729 Gdańsk) od 1679 był pastorem w Pruszczu Gdańskim, od 1682 pastorem kościoła św. Katarzyny w Gdańsku (tam pochowany), dwukrotnie żonatym: 14 VII 1680 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) z Anną Reginą, córką Caspara Tessina, z którą miał czwórkę dzieci, między innymi Nathanaela Gottfrieda (6 III 1688 – 29 V 1770), w latach 1715-1762 pastora w Sobieszewie; po raz drugi żonaty 3 V 1715 z Reginą Wendland, wdową po dr Johannie Christianie Cramerze. Średni z synów, Michaela (około 1658 Gdańsk – 29 IV 1692 Gdańsk) od 1666 był uczniem Gimnazjum Akademickiego, ożenił się 4 III 1685 w kościele NMP z Barbarą, córką Arnda Mechau, matką jego dwóch synów, ponownie zamężną w 1695 za Michaela Kade. Najmłodszy Nathaniel (11 X/ 21 XII 1663 Gdańsk – 18 VIII 1693 Szczecin) studiował od 1684 w Rostocku u swojego dziada, prof. Quistorpa, od 1685 w Wittenberdze, w 1686 magister filozofii, od 1688 doktor filozofii i pracownik na wydziale teologii tamże, od 1692 profesor gimnazjum szczecińskiego, pastor kościoła NMP w Szczecinie, prepozyt Synodu Szczecińskiego.
W 1661 ciężko zachorował, od 1671 cierpiał na kamicę nerkową. Poświęconą mu mowę pogrzebową 30 IX 1676 wygłosił Johannes Simon, diakon kościoła św. Katarzyny (wydana drukiem: Trau-Klage Über den Seeligen Hintritt auß dieser Welt Des WolEhrwürdigen, Großachtbaren und Hochgelahrten Herrn Hn. M. Michael Falcken, Gewesenen treufleißigen Pastoris der Kirchen zu S. Catharinen In Dantzig (Danzig, 1677). Pośmiertnie ukazały się dwa tomy jego kazań (1681, 1686).
