DYREKCJA KOLEI

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
Linia 14: Linia 14:
  
 
'''DYREKCJA KOLEI''', organ terytorialnego zarządzania koleją i budynek siedziby. W roku 1849 rozważano zlokalizowanie w Gdańsku siedziby dyrekcji niemieckiej kolei wschodniej, od czego odstąpiono wobec sprzeciwu władz miasta ([[KOLEJ | kolej]]). Od 1852 roku infrastrukturą kierowano bezpośrednio z Königliche Direktion der Ostbahn (Królewska Dyrekcja Kolei Wschodnich) w Bydgoszczy, od 1881 pn. Königliche Eisenbahn-Direktion zu Bromberg in der Königlich-Preußischen Eisenbahn-Verwaltung (KPEV, Królewska Dyrekcja Kolei w Bydgoszczy Zarządu Królewskich Pruskich Kolei Żelaznych). Ze względu na rozwijającą się na Pomorzu Wschodnim sieć kolejową i stały wzrost przewozów 1 IV 1895 Preußische Staatseisenbahnen (Pruskie Koleje Państwowe) utworzyły Königliche Eisenbahndirektion Danzig (KED Danzig, Królewska Dyrekcja Kolei w Gdańsku), z siedzibą w latach 1895–1914 w wydzierżawionym budynku [[SZPITAL BOŻEGO CIAŁA | szpitala Bożego Ciała]] przy Promenade (ul. 3 Maja; [[BOIE KARL LUDWIG | Karl Ludwig Boie]]). W latach 1905–1910 przy Stadtgraben (ul. Podwale Grodzkie), obok [[DWORZEC GDAŃSK GŁÓWNY | Dworca Gdańsk Główny]], wybudowano dla Eisenbahndirektion budynek biurowo-mieszkalny (obecnie [[CENTRAL HOTEL | Central Hotel]]), przeznaczony między innymi dla inspekcji kolejowej. <br/><br/>  
 
'''DYREKCJA KOLEI''', organ terytorialnego zarządzania koleją i budynek siedziby. W roku 1849 rozważano zlokalizowanie w Gdańsku siedziby dyrekcji niemieckiej kolei wschodniej, od czego odstąpiono wobec sprzeciwu władz miasta ([[KOLEJ | kolej]]). Od 1852 roku infrastrukturą kierowano bezpośrednio z Königliche Direktion der Ostbahn (Królewska Dyrekcja Kolei Wschodnich) w Bydgoszczy, od 1881 pn. Königliche Eisenbahn-Direktion zu Bromberg in der Königlich-Preußischen Eisenbahn-Verwaltung (KPEV, Królewska Dyrekcja Kolei w Bydgoszczy Zarządu Królewskich Pruskich Kolei Żelaznych). Ze względu na rozwijającą się na Pomorzu Wschodnim sieć kolejową i stały wzrost przewozów 1 IV 1895 Preußische Staatseisenbahnen (Pruskie Koleje Państwowe) utworzyły Königliche Eisenbahndirektion Danzig (KED Danzig, Królewska Dyrekcja Kolei w Gdańsku), z siedzibą w latach 1895–1914 w wydzierżawionym budynku [[SZPITAL BOŻEGO CIAŁA | szpitala Bożego Ciała]] przy Promenade (ul. 3 Maja; [[BOIE KARL LUDWIG | Karl Ludwig Boie]]). W latach 1905–1910 przy Stadtgraben (ul. Podwale Grodzkie), obok [[DWORZEC GDAŃSK GŁÓWNY | Dworca Gdańsk Główny]], wybudowano dla Eisenbahndirektion budynek biurowo-mieszkalny (obecnie [[CENTRAL HOTEL | Central Hotel]]), przeznaczony między innymi dla inspekcji kolejowej. <br/><br/>  
W latach 1911–1914 przy Am Olivaer Tor 2–4 (ul. Dyrekcyjna), w miejscu dawnego [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitala Miejskiego (Lazaretu przy Bramie Oliwskiej)]], kosztem 17 mln marek (razem z regulacją ulic i wyposażeniem, ale bez kosztów nabycia gruntów) wzniesiono nową siedzibę, o powierzchni 3700 m², z 265 pokojami dla 500 urzędników; w budynku zainstalowano oświetlenie elektryczne, centralne ogrzewanie, windy, telefony. Budowę rozpoczęto 28 XI 1911 roku, 31 VII 1913 zawieszono wiechę. Prace utrudniały stare fundamenty poszpitalne i podmokły grunt (wbito 1287 betonowych pali Straussa, długości 4–12 m).<br/><br/>
+
W latach 1911–1914 przy Am Olivaer Tor 2–4 (ul. Dyrekcyjna), w miejscu dawnego [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitala Miejskiego (Lazaretu przy Bramie Oliwskiej)]], kosztem 17 mln marek (razem z regulacją ulic i wyposażeniem, ale bez kosztów nabycia gruntów) wzniesiono nową siedzibę, o powierzchni 3700 m², z 265 pokojami dla 500 urzędników; w budynku zainstalowano oświetlenie elektryczne, centralne ogrzewanie, windy, telefony. Budowę rozpoczęto 28 XI 1911, 31 VII 1913 zawieszono wiechę. Prace utrudniały stare fundamenty poszpitalne i podmokły grunt (wbito 1287 betonowych pali Straussa, długości 4–12 m).<br/><br/>
 
Budynek jest kopią wcześniej zbudowanego gmachu dyrekcji kolejowej w Poznaniu. Przewidywano (niezrealizowaną) rozbudowę gmachu w kierunku terenów stoczniowych. Pracami kierował tajny radca budowlany Alexander Rüdell, projekty przygotowywał także architekt Giebelhausen, pracami budowlanymi kierował rządowy radca budowlany Eitner. Gmach wzniesiony na rzucie zbliżonym do prostokąta, z dwoma wewnętrznymi dziedzińcami; od strony obecnej ul. Kupieckiej znajdowało się wydłużone skrzydło. Wewnątrz mieściły się liczne pomieszczenia biurowe, na parterze obszerny hol i reprezentacyjna klatka schodowa, na piętrze sale posiedzeń, w tym duża, o wysokości dwóch kondygnacji, pokój prezydenta, biblioteka. Dyrekcja Kolei jest monumentalną budowlą o pięciu kondygnacjach i użytkowym poddaszu, krytą wysokim ceramicznym dachem dwuspadowym. Na osi elewacji głównej od strony ul. Dyrekcyjnej umieszczono półkolisty ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem. Elewacje budynku otynkowano, detale architektoniczne wykonano z kamienia. Ryzalit ozdobiono kamiennymi rzeźbami (po II wojnie światowej zaginęły dwie figury z jego szczytu, odnalezione później w magazynach kolejowych w złym stanie). Przedstawienia figuralne przy wejściu głównym wykonano według modeli prof. Arthura Wilhelma Ottona Lewina-Funkego z Berlina, herb Prus w szczycie ryzalitu powstał według modelu wykonanego przez gdańskiego rzeźbiarza Franza Lehmanna-Sigmundsburga, a modele personifikacji ustawionych na attyce ujmującej po obu stronach ryzalitu wykonał prof. Stanislaus Cauer (1867–1943) z Królewca. Figury kobiet uosabiały rolnictwo, przemysł, handel i naukę. Budynek wzniesiony został w formach nawiązujących do barokowej architektury XVIII wieku.<br/><br/>
 
Budynek jest kopią wcześniej zbudowanego gmachu dyrekcji kolejowej w Poznaniu. Przewidywano (niezrealizowaną) rozbudowę gmachu w kierunku terenów stoczniowych. Pracami kierował tajny radca budowlany Alexander Rüdell, projekty przygotowywał także architekt Giebelhausen, pracami budowlanymi kierował rządowy radca budowlany Eitner. Gmach wzniesiony na rzucie zbliżonym do prostokąta, z dwoma wewnętrznymi dziedzińcami; od strony obecnej ul. Kupieckiej znajdowało się wydłużone skrzydło. Wewnątrz mieściły się liczne pomieszczenia biurowe, na parterze obszerny hol i reprezentacyjna klatka schodowa, na piętrze sale posiedzeń, w tym duża, o wysokości dwóch kondygnacji, pokój prezydenta, biblioteka. Dyrekcja Kolei jest monumentalną budowlą o pięciu kondygnacjach i użytkowym poddaszu, krytą wysokim ceramicznym dachem dwuspadowym. Na osi elewacji głównej od strony ul. Dyrekcyjnej umieszczono półkolisty ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem. Elewacje budynku otynkowano, detale architektoniczne wykonano z kamienia. Ryzalit ozdobiono kamiennymi rzeźbami (po II wojnie światowej zaginęły dwie figury z jego szczytu, odnalezione później w magazynach kolejowych w złym stanie). Przedstawienia figuralne przy wejściu głównym wykonano według modeli prof. Arthura Wilhelma Ottona Lewina-Funkego z Berlina, herb Prus w szczycie ryzalitu powstał według modelu wykonanego przez gdańskiego rzeźbiarza Franza Lehmanna-Sigmundsburga, a modele personifikacji ustawionych na attyce ujmującej po obu stronach ryzalitu wykonał prof. Stanislaus Cauer (1867–1943) z Królewca. Figury kobiet uosabiały rolnictwo, przemysł, handel i naukę. Budynek wzniesiony został w formach nawiązujących do barokowej architektury XVIII wieku.<br/><br/>
Do roku 1985 w gmachu funkcjonowały windy łańcuchowe (jeżdżące bez zatrzymywania się na piętrach, tzw. paternoster). 9 IV 1988 obiekt został wpisany do rejestru zabytków województwa gdańskiego. Podczas działań wojennych w 1945 roku zniszczeniu uległ dach, naprawiony w końcu tego roku. Ponownie część dachu i poddasza gmachu zniszczył pożar, który wybuchł 25 VII 1975 (szkody odbudowano do końca tegoż roku). W 1984 dokonano częściowego remontu fasady, w 2002 – dachu. W październiku 2015 roku rozpoczęto oczyszczanie fasady frontowej i południowej, uzupełnianie tynków, renowację czterech posągów, zaplanowano iluminację budynku. <br/><br/>
+
Do roku 1985 w gmachu funkcjonowały windy łańcuchowe (jeżdżące bez zatrzymywania się na piętrach, tzw. paternoster). 9 IV 1988 obiekt został wpisany do rejestru zabytków województwa gdańskiego. Podczas działań wojennych w 1945 zniszczeniu uległ dach, naprawiony w końcu tego roku. Ponownie część dachu i poddasza gmachu zniszczył pożar, który wybuchł 25 VII 1975 (szkody odbudowano do końca tegoż roku). W 1984 dokonano częściowego remontu fasady, w 2002 – dachu. W październiku 2015 roku rozpoczęto oczyszczanie fasady frontowej i południowej, uzupełnianie tynków, renowację czterech posągów, zaplanowano iluminację budynku. <br/><br/>
 
1 XII 1920 powstała Freistadt-Eisenbahn-Direktion (Dyrekcja Kolei Wolnego Miasta); decyzją Międzysojuszniczej Komisji Podziału Mienia budynek został przyznany Polsce, której przekazano również zarządzanie kolejami na obszarze [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG). Na bazie istniejącej placówki utworzono Dyrekcję Kolei Państwowych w Gdańsku (1921–1929), nazywanej też Pommerellische Eisenbahndirektion in Danzig (Pomorska Dyrekcja Kolei w Gdańsku), w latach 1929–1933 noszącej nazwę Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Gdańsk. Przy dyrekcji urzędował delegat II WMG do spraw kolejowych. Po konfliktach z władzami II WMG (protestującymi przeciwko kierowaniu przez dyrekcję siecią kolejową nie tylko w Gdańsku, ale i na polskim obszarze województwa pomorskiego) 1 IX 1933 władze polskie przeniosły dyrekcję do Torunia, a niektóre wydziały do Bydgoszczy. W Gdańsku pozostawiono podległą bezpośrednio władzom polskim wydzieloną komórkę organizacyjną Biuro Gdańskiego Polskich Kolei Państwowych (PKP). <br/><br/>  
 
1 XII 1920 powstała Freistadt-Eisenbahn-Direktion (Dyrekcja Kolei Wolnego Miasta); decyzją Międzysojuszniczej Komisji Podziału Mienia budynek został przyznany Polsce, której przekazano również zarządzanie kolejami na obszarze [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG). Na bazie istniejącej placówki utworzono Dyrekcję Kolei Państwowych w Gdańsku (1921–1929), nazywanej też Pommerellische Eisenbahndirektion in Danzig (Pomorska Dyrekcja Kolei w Gdańsku), w latach 1929–1933 noszącej nazwę Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Gdańsk. Przy dyrekcji urzędował delegat II WMG do spraw kolejowych. Po konfliktach z władzami II WMG (protestującymi przeciwko kierowaniu przez dyrekcję siecią kolejową nie tylko w Gdańsku, ale i na polskim obszarze województwa pomorskiego) 1 IX 1933 władze polskie przeniosły dyrekcję do Torunia, a niektóre wydziały do Bydgoszczy. W Gdańsku pozostawiono podległą bezpośrednio władzom polskim wydzieloną komórkę organizacyjną Biuro Gdańskiego Polskich Kolei Państwowych (PKP). <br/><br/>  
Dyrekcja pełniła funkcję centrum życia polonijnego w II WMG. Gmach był siedzibą organizacji społecznych, takich jak [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gmina Polska Związek Polaków w II WMG]], Związek Pracowników Kupieckich, Towarzystwo Śpiewu „Moniuszko”, Koło Miłośników Sceny, Towarzystwo Ludowe „Gwiazda”, [[GEDANIA, klub sportowy | KS Gedania]], Związek Byłych Powstańców i Wojaków, oraz takich związków zawodowych jak: Związek Polskich Kolejowców, Związek Urzędników Kolejowych, Związek Umysłowych Pracowników Kolejowych, Towarzystwo Pomocy Naukowej; ponadto w budynku mieściły się biura Zrzeszenia Pracy, Konserwatorium Muzyczne Macierzy Szkolnej (prowadzone przez [[WIŁKOMIRSKI KAZIMIERZ | Kazimierza Wiłkomirskiego]], szkoła średnia), ochronka sióstr [[DOMINIKANKI | dominikanek]], Centrala Turystyczno-Krajoznawcza, Naczelny Inspektorat Ceł, polska 6-letnia szkoła średnia (działała od 1 V 1934), polskie firmy oraz kilka mieszkań prywatnych. Pierwsi polscy szefowie Dyrekcji Kolei ([[CZARNOWSKI TADEUSZ | Tadeusz Czarnowski]], 1920–1929; Bogusław Dobrzycki, 1929–1933) dwukrotnie pełnili funkcję prezesów [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]]. Przed wybuchem II wojny światowej w budynku działała nielegalna polska strzelnica. Podczas zajmowania budynku przez oddziały niemieckie w nocy z 31 sierpnia na 1 IX 1939 zginął harcmistrz Jan Ożdżyński (zob. [[HARCERSTWO | harcerstwo]]). <br/><br/>  
+
Dyrekcja pełniła funkcję centrum życia polonijnego w II WMG. Gmach był siedzibą organizacji społecznych, takich jak [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gmina Polska Związek Polaków w II WMG]], Związek Pracowników Kupieckich, Towarzystwo Śpiewu „Moniuszko”, Koło Miłośników Sceny, Towarzystwo Ludowe „Gwiazda”, [[GEDANIA, klub sportowy | KS Gedania]], Związek Byłych Powstańców i Wojaków, oraz takich związków zawodowych jak: Związek Polskich Kolejowców, Związek Urzędników Kolejowych, Związek Umysłowych Pracowników Kolejowych, Towarzystwo Pomocy Naukowej; ponadto w budynku mieściły się biura Zrzeszenia Pracy, Konserwatorium Muzyczne Macierzy Szkolnej (prowadzone przez [[WIŁKOMIRSKI KAZIMIERZ | Kazimierza Wiłkomirskiego]], szkoła średnia), ochronka sióstr [[DOMINIKANKI | dominikanek]], Centrala Turystyczno-Krajoznawcza, Naczelny Inspektorat Ceł, polska 6-letnia szkoła średnia (działała od 1 V 1934), polskie firmy oraz kilka mieszkań prywatnych. Pierwsi polscy szefowie Dyrekcji Kolei ([[CZARNOWSKI TADEUSZ | Tadeusz Czarnowski]], 1920–1929; Bogusław Dobrzycki, 1929–1933) dwukrotnie pełnili funkcję prezesów [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]]. Przed wybuchem II wojny światowej w budynku działała nielegalna polska strzelnica. Podczas zajmowania budynku przez oddziały niemieckie w nocy z 31 sierpnia na 1 IX 1939 zginął harcmistrz [[OŻDŻYŃSKI JAN | Jan Ożdżyński]]. <br/><br/>  
Po 1 IX 1939 funkcje zarządzające przejęła utworzona przez Deutsche Reichsbahn (Kolej Rzeszy) Reichsbahndirektion Danzig (RBD Danzig, Dyrekcja Kolei Rzeszy w Gdańsku) z siedzibą w tym budynku. Działała na terenie [[OKRĘG RZESZY GDAŃSK-PRUSY ZACHODNIE | Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie]]. W 1945 roku dyrekcję ewakuowano do Lubeki, w 1946 do Altony (Hamburg). W 1945 roku zadania poprzedniczki przejęła Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych (DOKP Gdańsk), przez pierwsze miesiące z tymczasową siedzibą w Bydgoszczy, przeniesiona do Gdańska po między innymi zawarciu porozumienia z ZSRR o przejęciu zarządu kolejami przez PKP na całym obszarze Ziem Odzyskanych.<br/><br/>
+
Po 1 IX 1939 funkcje zarządzające przejęła utworzona przez Deutsche Reichsbahn (Kolej Rzeszy) Reichsbahndirektion Danzig (RBD Danzig, Dyrekcja Kolei Rzeszy w Gdańsku) z siedzibą w tym budynku. Działała na terenie [[OKRĘG RZESZY GDAŃSK-PRUSY ZACHODNIE | Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie]]. W 194 dyrekcję ewakuowano do Lubeki, w 1946 do Altony (Hamburg). W 1945 zadania poprzedniczki przejęła Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych (DOKP Gdańsk), przez pierwsze miesiące z tymczasową siedzibą w Bydgoszczy, przeniesiona do Gdańska po między innymi zawarciu porozumienia z ZSRR o przejęciu zarządu kolejami przez PKP na całym obszarze Ziem Odzyskanych.<br/><br/>
31 XII 1962 do DOKP Gdańsk przyłączono DOKP Olsztyn; w latach 1975–1998 nosiła nazwę Północnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Po kilkukrotnych zmianach restrukturyzacyjnych i likwidacji Północnej Dyrekcji Kolejowej PKP po roku 1998 w budynku swoją siedzibę miały: Pion Nieruchomości PKP (1998–2000), Dyrekcja Okręgu Infrastruktury Kolejowej (1998–2001), od 2002 jednostki wykonawcze wielu spółek kolejowych, między innymi Oddział Regionalny Spółki PKP Polskie Linie Kolejowe SA. Od 27 V 1979 mieścił się tu Ośrodek Muzealny Kolejnictwa, którego zbiory w roku 2008 wywieziono do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie. Od 2017 ma tu swoja siedzibę także Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków. {{author: WS}} {{author: MZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]]
+
31 XII 1962 do DOKP Gdańsk przyłączono DOKP Olsztyn; w latach 1975–1998 nosiła nazwę Północnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Po kilkukrotnych zmianach restrukturyzacyjnych i likwidacji Północnej Dyrekcji Kolejowej PKP po roku 1998 w budynku swoją siedzibę miały: Pion Nieruchomości PKP (1998–2000), Dyrekcja Okręgu Infrastruktury Kolejowej (1998–2001), od 2002 jednostki wykonawcze wielu spółek kolejowych, między innymi Oddział Regionalny Spółki PKP Polskie Linie Kolejowe SA. Od 27 V 1979 mieścił się tu Ośrodek Muzealny Kolejnictwa, którego zbiory w 2008 wywieziono do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie. Od 2017 ma tu swoja siedzibę także Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków. {{author: WS}} {{author: MZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]]

Wersja z 17:45, 16 sty 2022

Projekt budynku Dyrekcji Kolei
Fasada budynku Dyrekcji Kolei, 1935
Budynek Dyrekcji Kolei, detal
Żołnierze polscy zajmują budynek Dyrekcji Kolei po ratyfikacji Traktatu Wersalskiego
Tadeusz Czarnowski, dyrektor Gdańskiej Dyrekcji Kolejowej w Gdańsku 1920-1929
Bogusław Dobrzycki, dyrektor Gdańskiej Dyrekcji Kolejowej 1929-1933
Stanisław Okołowicz, wicedyrektor Gdańskiej Dyrekcji Kolejowej, 1931
Dr Antoni Glass, Naczelnik Wydziału Ruchu Gdańskiej Dyrekcji Kolejowej, 1931
Dr Edmund Schaeffer, Naczelnik Wydziału Handlowo-Taryfowego Gdańskiej Dyrekcji Kolejowej, 1931
Inż. Antoni Smoliński, Naczelnik Wydziału Drogowego Gdańskiej Dyrekcji Kolejowej, 1931
Dr Juliusz Haraschin, Naczelnik Wydziału Prawnego Gdańskiej Dyrekcji Kolejowej, 1931
Aresztowanie polskich kolejarzy 1 IX 1939 na Dworcu Głównym

DYREKCJA KOLEI, organ terytorialnego zarządzania koleją i budynek siedziby. W roku 1849 rozważano zlokalizowanie w Gdańsku siedziby dyrekcji niemieckiej kolei wschodniej, od czego odstąpiono wobec sprzeciwu władz miasta ( kolej). Od 1852 roku infrastrukturą kierowano bezpośrednio z Königliche Direktion der Ostbahn (Królewska Dyrekcja Kolei Wschodnich) w Bydgoszczy, od 1881 pn. Königliche Eisenbahn-Direktion zu Bromberg in der Königlich-Preußischen Eisenbahn-Verwaltung (KPEV, Królewska Dyrekcja Kolei w Bydgoszczy Zarządu Królewskich Pruskich Kolei Żelaznych). Ze względu na rozwijającą się na Pomorzu Wschodnim sieć kolejową i stały wzrost przewozów 1 IV 1895 Preußische Staatseisenbahnen (Pruskie Koleje Państwowe) utworzyły Königliche Eisenbahndirektion Danzig (KED Danzig, Królewska Dyrekcja Kolei w Gdańsku), z siedzibą w latach 1895–1914 w wydzierżawionym budynku szpitala Bożego Ciała przy Promenade (ul. 3 Maja; Karl Ludwig Boie). W latach 1905–1910 przy Stadtgraben (ul. Podwale Grodzkie), obok Dworca Gdańsk Główny, wybudowano dla Eisenbahndirektion budynek biurowo-mieszkalny (obecnie Central Hotel), przeznaczony między innymi dla inspekcji kolejowej.

W latach 1911–1914 przy Am Olivaer Tor 2–4 (ul. Dyrekcyjna), w miejscu dawnego Szpitala Miejskiego (Lazaretu przy Bramie Oliwskiej), kosztem 17 mln marek (razem z regulacją ulic i wyposażeniem, ale bez kosztów nabycia gruntów) wzniesiono nową siedzibę, o powierzchni 3700 m², z 265 pokojami dla 500 urzędników; w budynku zainstalowano oświetlenie elektryczne, centralne ogrzewanie, windy, telefony. Budowę rozpoczęto 28 XI 1911, 31 VII 1913 zawieszono wiechę. Prace utrudniały stare fundamenty poszpitalne i podmokły grunt (wbito 1287 betonowych pali Straussa, długości 4–12 m).

Budynek jest kopią wcześniej zbudowanego gmachu dyrekcji kolejowej w Poznaniu. Przewidywano (niezrealizowaną) rozbudowę gmachu w kierunku terenów stoczniowych. Pracami kierował tajny radca budowlany Alexander Rüdell, projekty przygotowywał także architekt Giebelhausen, pracami budowlanymi kierował rządowy radca budowlany Eitner. Gmach wzniesiony na rzucie zbliżonym do prostokąta, z dwoma wewnętrznymi dziedzińcami; od strony obecnej ul. Kupieckiej znajdowało się wydłużone skrzydło. Wewnątrz mieściły się liczne pomieszczenia biurowe, na parterze obszerny hol i reprezentacyjna klatka schodowa, na piętrze sale posiedzeń, w tym duża, o wysokości dwóch kondygnacji, pokój prezydenta, biblioteka. Dyrekcja Kolei jest monumentalną budowlą o pięciu kondygnacjach i użytkowym poddaszu, krytą wysokim ceramicznym dachem dwuspadowym. Na osi elewacji głównej od strony ul. Dyrekcyjnej umieszczono półkolisty ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem. Elewacje budynku otynkowano, detale architektoniczne wykonano z kamienia. Ryzalit ozdobiono kamiennymi rzeźbami (po II wojnie światowej zaginęły dwie figury z jego szczytu, odnalezione później w magazynach kolejowych w złym stanie). Przedstawienia figuralne przy wejściu głównym wykonano według modeli prof. Arthura Wilhelma Ottona Lewina-Funkego z Berlina, herb Prus w szczycie ryzalitu powstał według modelu wykonanego przez gdańskiego rzeźbiarza Franza Lehmanna-Sigmundsburga, a modele personifikacji ustawionych na attyce ujmującej po obu stronach ryzalitu wykonał prof. Stanislaus Cauer (1867–1943) z Królewca. Figury kobiet uosabiały rolnictwo, przemysł, handel i naukę. Budynek wzniesiony został w formach nawiązujących do barokowej architektury XVIII wieku.

Do roku 1985 w gmachu funkcjonowały windy łańcuchowe (jeżdżące bez zatrzymywania się na piętrach, tzw. paternoster). 9 IV 1988 obiekt został wpisany do rejestru zabytków województwa gdańskiego. Podczas działań wojennych w 1945 zniszczeniu uległ dach, naprawiony w końcu tego roku. Ponownie część dachu i poddasza gmachu zniszczył pożar, który wybuchł 25 VII 1975 (szkody odbudowano do końca tegoż roku). W 1984 dokonano częściowego remontu fasady, w 2002 – dachu. W październiku 2015 roku rozpoczęto oczyszczanie fasady frontowej i południowej, uzupełnianie tynków, renowację czterech posągów, zaplanowano iluminację budynku.

1 XII 1920 powstała Freistadt-Eisenbahn-Direktion (Dyrekcja Kolei Wolnego Miasta); decyzją Międzysojuszniczej Komisji Podziału Mienia budynek został przyznany Polsce, której przekazano również zarządzanie kolejami na obszarze II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). Na bazie istniejącej placówki utworzono Dyrekcję Kolei Państwowych w Gdańsku (1921–1929), nazywanej też Pommerellische Eisenbahndirektion in Danzig (Pomorska Dyrekcja Kolei w Gdańsku), w latach 1929–1933 noszącej nazwę Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych Gdańsk. Przy dyrekcji urzędował delegat II WMG do spraw kolejowych. Po konfliktach z władzami II WMG (protestującymi przeciwko kierowaniu przez dyrekcję siecią kolejową nie tylko w Gdańsku, ale i na polskim obszarze województwa pomorskiego) 1 IX 1933 władze polskie przeniosły dyrekcję do Torunia, a niektóre wydziały do Bydgoszczy. W Gdańsku pozostawiono podległą bezpośrednio władzom polskim wydzieloną komórkę organizacyjną Biuro Gdańskiego Polskich Kolei Państwowych (PKP).

Dyrekcja pełniła funkcję centrum życia polonijnego w II WMG. Gmach był siedzibą organizacji społecznych, takich jak Gmina Polska Związek Polaków w II WMG, Związek Pracowników Kupieckich, Towarzystwo Śpiewu „Moniuszko”, Koło Miłośników Sceny, Towarzystwo Ludowe „Gwiazda”, KS Gedania, Związek Byłych Powstańców i Wojaków, oraz takich związków zawodowych jak: Związek Polskich Kolejowców, Związek Urzędników Kolejowych, Związek Umysłowych Pracowników Kolejowych, Towarzystwo Pomocy Naukowej; ponadto w budynku mieściły się biura Zrzeszenia Pracy, Konserwatorium Muzyczne Macierzy Szkolnej (prowadzone przez Kazimierza Wiłkomirskiego, szkoła średnia), ochronka sióstr dominikanek, Centrala Turystyczno-Krajoznawcza, Naczelny Inspektorat Ceł, polska 6-letnia szkoła średnia (działała od 1 V 1934), polskie firmy oraz kilka mieszkań prywatnych. Pierwsi polscy szefowie Dyrekcji Kolei ( Tadeusz Czarnowski, 1920–1929; Bogusław Dobrzycki, 1929–1933) dwukrotnie pełnili funkcję prezesów Gdańskiej Macierzy Szkolnej. Przed wybuchem II wojny światowej w budynku działała nielegalna polska strzelnica. Podczas zajmowania budynku przez oddziały niemieckie w nocy z 31 sierpnia na 1 IX 1939 zginął harcmistrz Jan Ożdżyński.

Po 1 IX 1939 funkcje zarządzające przejęła utworzona przez Deutsche Reichsbahn (Kolej Rzeszy) Reichsbahndirektion Danzig (RBD Danzig, Dyrekcja Kolei Rzeszy w Gdańsku) z siedzibą w tym budynku. Działała na terenie Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie. W 194 dyrekcję ewakuowano do Lubeki, w 1946 do Altony (Hamburg). W 1945 zadania poprzedniczki przejęła Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych (DOKP Gdańsk), przez pierwsze miesiące z tymczasową siedzibą w Bydgoszczy, przeniesiona do Gdańska po między innymi zawarciu porozumienia z ZSRR o przejęciu zarządu kolejami przez PKP na całym obszarze Ziem Odzyskanych.

31 XII 1962 do DOKP Gdańsk przyłączono DOKP Olsztyn; w latach 1975–1998 nosiła nazwę Północnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. Po kilkukrotnych zmianach restrukturyzacyjnych i likwidacji Północnej Dyrekcji Kolejowej PKP po roku 1998 w budynku swoją siedzibę miały: Pion Nieruchomości PKP (1998–2000), Dyrekcja Okręgu Infrastruktury Kolejowej (1998–2001), od 2002 jednostki wykonawcze wielu spółek kolejowych, między innymi Oddział Regionalny Spółki PKP Polskie Linie Kolejowe SA. Od 27 V 1979 mieścił się tu Ośrodek Muzealny Kolejnictwa, którego zbiory w 2008 wywieziono do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie. Od 2017 ma tu swoja siedzibę także Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków. WS MZM

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania