DIETRICH MICHAEL, złotnik

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Michael Dietrich, dzban liturgiczny, srebro, częściowo złocone, 1709
Michael Dietrich, kielich mszalny, srebro, częściowo złocone, 1733
Michael Dietrich, flasza
z herbem Suchekomnaty

MICHAEL DIETRICH (1673 – 27 III 1748 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Lorenza Dietricha (12 X 1668 – 18 XII 1750). Od 1701 roku zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Daniela Friedricha Myliusa (Mülicha). Pracę mistrzowską wykonał w 1703 roku w warsztacie Nathanaela Schlaubitza. Obywatelstwo miejskie otrzymał 13 I 1705 roku. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1719, 1726, 1742, 1741. W jego warsztacie terminowali jako czeladnicy: od 9 X 1721 Gottfried Gehrke (Gercke, Görcke, Gericke; 30 XI 1690 – 9 IX 1731), który wykonał też swoją pracę mistrzowską, oraz w roku 1724 Beniamin Boldt, zaś samą pracę mistrzowską wykonał Johann Ross (Roß; 4 III 1697 – 25 V 1758). Miał wielu uczniów, z których Daniel Eggers (zapisany w 1723), Daniel Zachert (1743) i Carl Heinrich La Port (1745) nauki nie ukończyli, zaś zapisany w 1706 Casper Gottlieb Ziegenhagen, w 1711 Johann Carl Ehlert, w 1712 Benjamin Ephraim Schmidt (1 IX 1697 – 26 XII 1745), w 1717 David Epfraim Sechs, w 1718 Anthon Friedrich May, w 1723 Christoph Heinrich, w 1725 Johann Michael Schröder, w 1729 Johann Kloth, w 1732 Nicolaus Grundman, w 1736 Georg Christoph Horck, oraz w 1738 Christian Warmbier (7 II 1725 – 12 I 1761) zakończyli naukę z dyplomem.

Ojciec Johanna Ephraima (marzec 1707 – 22 IV 1750), którego w 1723 roku zapisał na naukę i który uzyskał tytuł mistrzowski w 1743. Pochowany w kaplicy złotników w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.

Używał znaku warsztatowego z monogramem MD w owalu. Podobnego znaku używał jako probierz cechowy. Jeden z wybitnych gdańskich złotników 1. połowy XVIII wieku. Realizował prestiżowe zlecenia korporacji i bractw – wykonał między innymi puchar i łańcuch szyprów wiślanych z 1738 roku, puchar cechu piekarzy z 1710 (oba niezachowane) – a także polskich odbiorców: flaszę z herbem Suchekomnaty (Muzeum Narodowe w Warszawie), talerz z herbem Leliwa ( Muzeum Narodowe w Gdańsku) oraz zastawę stołową – terynę (Museum für Kunst und Gewerbe w Hamburgu) i cukiernicę (Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze). Mniej licznie reprezentowane były srebra kościelne, wśród nich znalazły się na przykład dzban liturgiczny i hostiarka z 1709 roku (dawniej w kościele św. Barbary w Gdańsku) oraz kielichy (Muzeum Narodowe w Gdańsku, Niedzbórz, Okonin, Pogorzała Wieś, Trutowo).

Zob. też złotnictwo. AFR

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania