CZEPIELÓWNA-SCHILLER ZOFIA KAZIMIERA, śpiewaczka operowa
| < Poprzednie | Następne > |
ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Córka Franciszka (1887–1969) i Eugenii (1897–1960). Ukończyła we Lwowie Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Instytucie Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od roku 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu.
Zadebiutowała 16 VI 1935 roku na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lwowie w reżyserowanym przez Adama Didura Strasznym dworze Stanisława Moniuszki. W lutym 1939 zaśpiewała tam w jego reżyserii Musettę w Cyganerii Pucciniego. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukraiński Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939 roku) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w języku ukraińskim, w latach 1941–1944 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w polskich kościołach. Równocześnie nadal kształciła swój głos w katedrze śpiewu i tzw. przysposobienia operowego miejscowej Akademii Muzycznej, prowadzonej przez profesora Włodzimierza Kaczmara (18 V 1893 Lwów – 1 XII 1964 Kraków).
W okresie 1944–1945 ponownie w operze, między innymi jako Halka w ukraińskiej wersji opery Moniuszki; wystąpiła w 330 spektaklach. W roku 1945 repatriowała się z mężem Marianem do Polski, występowała: w 1945 w Operze Śląskiej w Katowicach, w 1946 Operze Krakowskiej, w latach 1947–1948 Operze Śląskiej, w 1948 Operze Poznańskiej, w 1949 Operze Wrocławskiej, 1950–1954 Operze Poznańskiej.
W roku 1953 wystąpiła gościnnie w Gdańsku w Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego i Madame Butterfly Giacoma Pucciniego. Zaproszona przez dyrektora Zygmunta Latoszewskiego, 1 III 1954 roku rozpoczęła trwającą do 1 I 1974 (przejście na emeryturę) karierę solistki Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. Śpiewała główne partie w blisko 50 operach. Była między innymi Lizą w Damie pikowej Piotra Czajkowskiego (1956), Martą w Nizinach Eugena d’Alberta (1957), Ellen w Peter Grimes Benjamina Brittena (1958), Amneris w Aidzie Giuseppe Verdiego (1960), Panią Reich w Wesołych kumoszkach z Windsoru Ottona Nicolaia (1964), Cześnikową w Strasznym dworze Moniuszki (1969), Wdową w Goplanie Władysława Żeleńskiego (1971), w operetkach między innymi Cziprę w Baronie cygańskim Johanna Straussa (syna) (1965) czy Palmatykę w Studencie żebraku Karla Millöckera.
Po przejściu na emeryturę wykładała w latach 1974–1978 w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. Odznaczona miedzy innymi Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), w 1973, z okazji 35-lecia pracy scenicznej, uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowana na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Fink Kinga, Lwów 1939–1944. Życie muzyczne miasta w przededniu wybuchu wojny i podczas dwóch kolejnych okupacji, w: A jednak wojna… Rok 1939 na Kresach Wschodnich i Zachodnich, red. Maciej Fica, Joanna Lusek, Jolanta Załęczny, Bytom— Warszawa—Katowice 2020, s. 143.
Michalak Jerzy M., Z ziemi lwowskiej do Sopotu. Zofia Czepielówna-Schiller (1920–1997), „Rocznik Sopocki”, t. 17, 2004, s. 96−119.
Chodorowski Jacek, Włodzimierz Kaczmar, https://maestro.net.pl/document/memory/Kaczmar.pdf.
Zofii Czepielówny w: Encyklopedii Teatry Polskiego, https://encyklopediateatru.pl/osoby/22192/zofia-czepielowna-schiller#.
