CZARNECKI STEFAN, dyrektor stoczni
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''STEFAN CZARNECKI''' (13 IV 1912 Toruń – 10 V 1975 Kopenhaga), specjalista w zakresie budowy okrętów, dyrektor Stoczni nr 3 (zob. [[STOCZNIA PÓŁNOCNA IM. BOHATERÓW WESTERPLATTE| Stocznia Północna]], [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH| Stocznie po 1945 roku. Zjednoczenie Stoczni Polskich]]), [[STOCZNIA REMONTOWA| Stoczni Remontowej]] i [[POLSKI REJESTR STATKÓW| Polskiego Rejestru Statków]] w Gdańsku. W 1929 | + | '''STEFAN CZARNECKI''' (13 IV 1912 Toruń – 10 V 1975 Kopenhaga), specjalista w zakresie budowy okrętów, dyrektor Stoczni nr 3 (zob. [[STOCZNIA PÓŁNOCNA IM. BOHATERÓW WESTERPLATTE| Stocznia Północna]], [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH| Stocznie po 1945 roku. Zjednoczenie Stoczni Polskich]]), [[STOCZNIA REMONTOWA| Stoczni Remontowej]] i [[POLSKI REJESTR STATKÓW| Polskiego Rejestru Statków]] w Gdańsku. Syn Antoniego, działacza polonijnego, między innymi 1909 w Bochum członka Rady Narodowej Zjednoczenia Zawodowego Polskiego, bratanek [[CZARNECKI ERAZM | Erazma Czarneckiego]]. Brat Marii, żony Ryszard Żukowski, oficera zamordowanego w Charkowie, oraz Zbigniewa, porucznika AK (pseudonim „Bob”) poległego w powstaniu warszawskim, i Lecha (zm. 1997), po wojnie lekarza kardiologa, pracującego czasowo w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]], następnie ordynatora szpitala w Zgorzelcu.<br/><br/> |
| − | Po uzyskaniu dyplomu został wysłany przez Departament Morski Ministerstwa Przemysłu i Handlu na praktykę do Fabryki Motorów „San Andrea” w Trieście i do stoczni Cantieri Riunti dell ̓ Adriatico w Monfalcone. Od października 1938 do września 1939 | + | W 1929 absolwent Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1929–1934 studiował na Wydziale Techniki Okrętowej i Lotniczej [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG| Technische Hochschule Danzig (THD)]]. Jako jedyny student otrzymał stypendium Komisarza Rządu Miasta Gdyni. Należał do [[KORAB| Koła Studentów Polaków „Korab”]] i do [[POLSKA KORPORACJA AKADEMICKA „ROSEVIA” PRZY POLITECHNICE GDAŃSKIEJ| Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia”]] przy THD. W październiku 1934 otrzymał tytuł inżyniera budowy okrętów.<br/><br/> |
| − | We wrześniu 1939 roku, wysiedlony z Gdańska, wyjechał do Bydgoszczy, gdzie od lutego 1940 do 1942 | + | Po uzyskaniu dyplomu został wysłany przez Departament Morski Ministerstwa Przemysłu i Handlu na praktykę do Fabryki Motorów „San Andrea” w Trieście i do stoczni Cantieri Riunti dell ̓ Adriatico w Monfalcone. Od października 1938 do września 1939 pracował w Stoczni Gdyńskiej. W lipcu 1939 został aresztowany w Gdańsku przez Gestapo, a następnie w sierpniu tego roku wymieniony przez polskie władze na niemieckiego zakładnika.<br/><br/> |
| − | W Gdańsku od lipca 1945 roku. Do marca 1946 | + | We wrześniu 1939 roku, wysiedlony z Gdańska, wyjechał do Bydgoszczy, gdzie od lutego 1940 do 1942 pracował w firmie Inżynier M. Natorff – Montaż Konstrukcji Stalowych. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał do Warszawy. Od 1943 do lipca 1944 pracował w zakładzie Ciepło i Woda w Warszawie, projektując jednostki pływające na Wiśle. W latach 1942–1944 był członkiem Wydziału Marynarki Wojennej „Alfa” Komendy Głównej Armii Krajowej. Po upadku powstania warszawskiego został wysiedlony do wsi koło Piotrkowa Trybunalskiego. W lutym 1945 Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów skierował go do pracy w oddziale firmy klasyfikacyjnej Lloyd’s Register of Shipping w Bydgoszczy.<br/><br/> |
| − | W 1948 | + | W Gdańsku od lipca 1945 roku. Do marca 1946 pracował w Zjednoczeniu Stoczni Polskich jako dyrektor do spraw technicznych, od kwietnia 1946 do marca 1947 był głównym inżynierem w Stoczni nr 3 (Stoczni Północnej), a od marca 1947 do 19 VII 1952 jej dyrektorem. <br/><br/> |
| − | W latach 1958–1963 pracował w gdańskiej Stoczni Remontowej, od września 1958 | + | W 1948 pełnił funkcję członka Komisji Weryfikacyjno-Egzaminacyjnej, uprawniającej do nadawania tytułu inżyniera budowy okrętów na Wydziale Budowy Okrętów [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]]. Od 1 IX 1948 do 21 VIII 1949 był nauczycielem w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni, w latach 1952–1958 kierownikiem Biura Studiów w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 i nauczycielem w Technikum Budowy Okrętów ([[CONRADINUM| Conradinum]]). <br/><br/> |
| + | W latach 1958–1963 pracował w gdańskiej Stoczni Remontowej, od września 1958 był jej dyrektorem. W 1964 został zatrudniony w Zjednoczeniu Morskich Stoczni Remontowych na stanowisku dyrektora do spraw technicznych i funkcję tę pełnił do 1969 roku. Od września 1969 do 1971 był dyrektorem Polskiego Rejestru Statków w Gdańsku. W latach 1971–1973 przewodniczył Polskiej Misji Morskiej w Kopenhadze, 1974–1975 pracował w Ambasadzie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Kopenhadze jako attaché do spraw morskich. <br/><br/> | ||
Był autorem i współautorem publikacji na temat budowy i technologii okrętów, mechaniki technicznej, w tym monografii ''Wykresy entropowe dla powietrza i spalin'' (1968). W 1955 był współzałożycielem, a w latach 1957–1971 redaktorem naczelnym czasopisma [[BUDOWNICTWO OKRĘTOWE, czasopismo| „Budownictwo Okrętowe”]]. | Był autorem i współautorem publikacji na temat budowy i technologii okrętów, mechaniki technicznej, w tym monografii ''Wykresy entropowe dla powietrza i spalin'' (1968). W 1955 był współzałożycielem, a w latach 1957–1971 redaktorem naczelnym czasopisma [[BUDOWNICTWO OKRĘTOWE, czasopismo| „Budownictwo Okrętowe”]]. | ||
Należał do Rady Naukowej [[INSTYTUT MORSKI| Instytutu Morskiego w Gdańsku]] i Naczelnej Organizacji Technicznej, był też członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.<br/><br/> | Należał do Rady Naukowej [[INSTYTUT MORSKI| Instytutu Morskiego w Gdańsku]] i Naczelnej Organizacji Technicznej, był też członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.<br/><br/> | ||
| − | Został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz złotą odznaką honorową „Zasłużony Pracownik Morza”. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz złotą odznaką honorową „Zasłużony Pracownik Morza”. Podczas okupacji ożenił się w Warszawie z Reginą (zm. 2010), ojciec Danuty (ur. 1943 Warszawa), Marii (ur. 1944) i Piotra. Rodzina mieszkała w w Sopocie przy ul. Paderewskiego. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 21:32, 17 lis 2021
STEFAN CZARNECKI (13 IV 1912 Toruń – 10 V 1975 Kopenhaga), specjalista w zakresie budowy okrętów, dyrektor Stoczni nr 3 (zob. Stocznia Północna, Stocznie po 1945 roku. Zjednoczenie Stoczni Polskich), Stoczni Remontowej i Polskiego Rejestru Statków w Gdańsku. Syn Antoniego, działacza polonijnego, między innymi 1909 w Bochum członka Rady Narodowej Zjednoczenia Zawodowego Polskiego, bratanek Erazma Czarneckiego. Brat Marii, żony Ryszard Żukowski, oficera zamordowanego w Charkowie, oraz Zbigniewa, porucznika AK (pseudonim „Bob”) poległego w powstaniu warszawskim, i Lecha (zm. 1997), po wojnie lekarza kardiologa, pracującego czasowo w Akademii Medycznej w Gdańsku, następnie ordynatora szpitala w Zgorzelcu.
W 1929 absolwent Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1929–1934 studiował na Wydziale Techniki Okrętowej i Lotniczej Technische Hochschule Danzig (THD). Jako jedyny student otrzymał stypendium Komisarza Rządu Miasta Gdyni. Należał do Koła Studentów Polaków „Korab” i do Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia” przy THD. W październiku 1934 otrzymał tytuł inżyniera budowy okrętów.
Po uzyskaniu dyplomu został wysłany przez Departament Morski Ministerstwa Przemysłu i Handlu na praktykę do Fabryki Motorów „San Andrea” w Trieście i do stoczni Cantieri Riunti dell ̓ Adriatico w Monfalcone. Od października 1938 do września 1939 pracował w Stoczni Gdyńskiej. W lipcu 1939 został aresztowany w Gdańsku przez Gestapo, a następnie w sierpniu tego roku wymieniony przez polskie władze na niemieckiego zakładnika.
We wrześniu 1939 roku, wysiedlony z Gdańska, wyjechał do Bydgoszczy, gdzie od lutego 1940 do 1942 pracował w firmie Inżynier M. Natorff – Montaż Konstrukcji Stalowych. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał do Warszawy. Od 1943 do lipca 1944 pracował w zakładzie Ciepło i Woda w Warszawie, projektując jednostki pływające na Wiśle. W latach 1942–1944 był członkiem Wydziału Marynarki Wojennej „Alfa” Komendy Głównej Armii Krajowej. Po upadku powstania warszawskiego został wysiedlony do wsi koło Piotrkowa Trybunalskiego. W lutym 1945 Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów skierował go do pracy w oddziale firmy klasyfikacyjnej Lloyd’s Register of Shipping w Bydgoszczy.
W Gdańsku od lipca 1945 roku. Do marca 1946 pracował w Zjednoczeniu Stoczni Polskich jako dyrektor do spraw technicznych, od kwietnia 1946 do marca 1947 był głównym inżynierem w Stoczni nr 3 (Stoczni Północnej), a od marca 1947 do 19 VII 1952 jej dyrektorem.
W 1948 pełnił funkcję członka Komisji Weryfikacyjno-Egzaminacyjnej, uprawniającej do nadawania tytułu inżyniera budowy okrętów na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej. Od 1 IX 1948 do 21 VIII 1949 był nauczycielem w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni, w latach 1952–1958 kierownikiem Biura Studiów w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 i nauczycielem w Technikum Budowy Okrętów ( Conradinum).
W latach 1958–1963 pracował w gdańskiej Stoczni Remontowej, od września 1958 był jej dyrektorem. W 1964 został zatrudniony w Zjednoczeniu Morskich Stoczni Remontowych na stanowisku dyrektora do spraw technicznych i funkcję tę pełnił do 1969 roku. Od września 1969 do 1971 był dyrektorem Polskiego Rejestru Statków w Gdańsku. W latach 1971–1973 przewodniczył Polskiej Misji Morskiej w Kopenhadze, 1974–1975 pracował w Ambasadzie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Kopenhadze jako attaché do spraw morskich.
Był autorem i współautorem publikacji na temat budowy i technologii okrętów, mechaniki technicznej, w tym monografii Wykresy entropowe dla powietrza i spalin (1968). W 1955 był współzałożycielem, a w latach 1957–1971 redaktorem naczelnym czasopisma „Budownictwo Okrętowe”.
Należał do Rady Naukowej Instytutu Morskiego w Gdańsku i Naczelnej Organizacji Technicznej, był też członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.
Został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz złotą odznaką honorową „Zasłużony Pracownik Morza”. Podczas okupacji ożenił się w Warszawie z Reginą (zm. 2010), ojciec Danuty (ur. 1943 Warszawa), Marii (ur. 1944) i Piotra. Rodzina mieszkała w w Sopocie przy ul. Paderewskiego.
