BUKOWSKI BRONISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
BRONISŁAW BUKOWSKI (6 X 1893 Pręgowo koło Kolbud – 11 V 1965 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), patron gdańskiej ulicy. Ukończył Gimnazjum Klasyczne w Pelplinie, w roku 1913 zdał maturę w Wejherowie, rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Technische Hochschule Danzig (THD), przerwane I wojną światową i pobytem na froncie w armii niemieckiej. Od 17 VI 1919 w Wojsku Polskim, w I Batalionie Kolejowym Wielkopolski, 23 czerwca awansowany na porucznika (ze starszeństwem od 1 XII 1916), walczył w wojnie z Rosją.
Od grudnia 1920 ponownie na THD, studia ukończył w 1922, w trakcie ich trwania 1921–1922 prezes Bratniej Pomocy, prowadził w Gdańsku chór Lutnia. W latach 1922–1930 pracował w prywatnych przedsiębiorstwach w Polsce, od roku 1930 na Politechnice w Warszawie, od 1936 doktor. Mając obywatelstwo II Wolnego Miasta Gdańska, w 1935 specjalnie przybył do Gdańska, aby w wyborach do Volkstagu oddać głos na polskich kandydatów. Podczas II wojny światowej przebywał z rodziną w Gołkowie (koło Grójca), nauczał na tajnym Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, uzyskał habilitację (praca habilitacyjna Dźwięk i budowa wydana w 1948).
W kwietniu 1945 wchodził w skład grupy operacyjnej, sporządził kosztorys odbudowy PG. Do listopada 1945 kierownik Wydziału Budowlanego Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy. Zorganizował Katedrę Budownictwa Żelbetowego PG i nią kierował, od 1946 profesor. W latach 1945–1949 prezes Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Inżynierów Budowlanych, zasiadał w Wojewódzkiej Komisji Weryfikacyjnej ( weryfikacja narodowościowa po II wojnie światowej w latach 1945–1947). Autor prac z dziedziny technologii betonu (między innymi twórca szybkościowej metody badania betonu), wytrzymałości i teorii konstrukcji żelbetowych (teoria rys, statyka konstrukcji żelbetowych, akustyka budowlana), a także czterotomowej monografii Technologia betonów i zapraw (1939–1947).
Brał udział w odbudowie Śródmieścia Gdańska, między innymi uratował od zawalenia po wojennych zniszczeniach kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (zabezpieczenie filarów) oraz wieżę kościoła św. Jana. Po roku 1945 zaangażowany w sprawę ochrony i praw ludności autochtonicznej w Gdańsku, także Kaszub, Warmii i Mazur. Działacz Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich od chwili jego powołania w 1957 roku.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 500-lecia Gdańska (1961), odznaką „Za zasługi dla Gdańska” (1961), Złotą Odznaką Związku Inżynierów i Techników (1961). W 1961 otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska w dziedzinie techniki. 17–18 XI 1961 w PG odbyła się specjalna sesja naukowa poświęcona jego 30-leciu pracy naukowej.
Pochowany w Pręgowie. Od 4 VII 1978 patron ulicy w Gdańsku- Siódmym (VII) Dworze.
