BOIE REINHOLD, prawnik
| < Poprzednie | Następne > |
REINHOLD BOIE (21 III 1831 Gdańsk – 17 V 1907 Poczdam), prawnik. Syn adwokata i notariusza Augusta Ludwiga (1795–1858) oraz Marii Louisy z domu Groddeck (1805 – po 1874). Brat Bernharda (1836–1896), generała lejtnanta, Karla Ludwiga (1837–1922) (przy nim więcej o rodzicach), pastora kościoła Bożego Ciała, oraz Arnolda (1847 – po 1915).
W 1849 uzyskał maturę w Gimnazjum Miejskim, następnie studiował prawo na niemieckich uczelniach. W 1854 był referendarzem Gdańskiego Sądu Miejskiego i Powiatowego (Stadt- und Kreisgericht), w 1857 zyskał stopień asesora sądowego, w 1858 został sędzią w dotychczasowym miejscu pracy. Do 1864 posiadał ojcowską kamienicę przy Ziegengasse 5 (ul. Kozia), do 1870 był z matką właścicielem rodzinnego domu przy Jopengasse 57 (ul. Piwna). Pracował następnie jako sędzia: w latach 1858–1861 w Pucku, 1861–1864 w Kartuzach, w 1864 został adwokatem i notariuszem w Nowym Dworze Gdańskim, pełniąc zarazem funkcję adwokata przy miejscowej Deputacji Sądu Powiatowego w Malborku.
W marcu 1868 objął funkcję notariusza w Bydgoszczy, gdzie zamieszkał z rodziną. W 1869 zgłosił swą kandydaturę w wyborach na burmistrza miasta prowadzonych przez Radę Miejską. Pokonał wówczas dotychczasowego, wieloletniego nadburmistrza miasta Ernsta von Follera (1821–1921). Stanowisko pierwszego burmistrza Bydgoszczy objął 5 VIII 1869, 3 IX 1869 otrzymał od króla pruskiego Wilhelma I tytuł nadburmistrza (Oberbürgermeister).
W czasie swej dwunastoletniej kadencji patronował przekształcaniu miasta w ważny ośrodek przemysłowy, a także zmianom architektonicznym (budowa nowych kamienic w centrum). Zaangażował się w starania władz miejskich o utworzenie w Bydgoszczy uniwersytetu. Uchwała Rady Miejskiej z 11 IV1872 nie uzyskała jednak poparcia ze strony rządu pruskiego, który odmowę uzasadnił brakiem kadry naukowej i „niezbędnych fundamentów istnienia wyższej uczelni”. Dodatkowo tym samym czasie polska frakcja w parlamencie pruskim wnioskowała o utworzenie uniwersytetu w stolicy prowincji, Poznaniu. Ostatecznie oba wnioski, bydgoski i poznański, parlament odrzucił głosami posłów niemieckich 15 I 1873. Przed końcem kadencji, po rezygnacji z funkcji 30 IV 1877, zgłosił swoją kandydaturę na stanowisko drugiego burmistrza Poczdamu. Wybrany przez Radę Miejską Poczdamu, objął je 25 V 1877. Po śmierci dotychczasowego szefa miejskiej administracji, Alexandra Beyera (1813–1878), w 1880 został powołany na dwunastoletnią kadencję nadburmistrza Poczdamu, a w 1892 na kolejną kadencję. Zrezygnował ze stanowiska w 1897.
Pełniona przez niego funkcja była ważna z powodów administracyjnych i politycznych. Poczdam był rezydencją cesarza Niemiec i jego rodziny, z którymi jako szef miejskiej administracji utrzymywał stały kontakt. Mając poparcie Rady Miejskiej i władz państwowych, dokonał wielu ważnych zmian w mieście. Założył Instytuty Meteorologiczny i Telegraficzny, w latach 1879–1880 wprowadził linię tramwaju konnego, a w 1894 zbudował nową rzeźnię miejską. Odchodząc na emeryturę w 1897, otrzymał od Rady Miejskiej tytuł Honorowego Obywatela Miasta Poczdamu. Ulicę swojego imienia miał także w Bydgoszczy (obecnie ul. Wileńska). Został pochowany na cmentarzu w Poczdamie.
W 1858 zawarł małżeństwo z Auguste Arnold. Losy jego żony i potomków nie są znane.
