BETZEL CLEMENS, generał
| < Poprzednie | Następne > |
CLEMENS BETZEL (9 VI 1895 Ulm – 27 III 1945 Gdańsk), Generalleutnant (generał dywizji), dowódca 4. Dywizji Pancernej, broniącej Gdańska w 1945 roku. Podczas I wojny światowej służył jako Fahnenjunker (podchorąży) w Königlich Bayerische Armee (Królewska Armia Bawarska). Jako żołnierz 1. Königlich Bayerisches Fußartillerie-Regiment (1. Królewski Pułk Pieszy Artylerii) w 1915 roku został awansowany do stopnia Leutnanta (podporucznik), od 1918 Oberleutnant (porucznik). Odznaczony Krzyżem Żelaznym II i I klasy.
W latach 1920–1933 jako oficer artylerii służył w Reichswerze. Oficer Reichswehr-Artillerie-Regiment 7., później Eskadronoffizier w 7. (Bayer.) Fahr-Abteilung w Landsbergu nad Lechem. Jesienią 1926 roku dowodził 5. baterią 7. (Bayer.) Artillerie-Regiment (7. Pułk Artylerii) w Monachium. Od 1928 roku Hauptmann (kapitan) i członek sztabu 7. Pułku. W 1929 roku dowódca 4. Gebirgs-Batterie (4. bateria górska) w 7. Pułku w Landsbergu nad Lechem. Odszedł ze służby jesienią 1930 roku, od 1931 pracował w Reichswehr-Werbestelle (Komisja Rekrutacyjna Reichswehry). W latach 1933–1938 członek Sturmabteilung (SA) w randze SA-Obersturmbannführera.
W 1939 roku powrócił do służby wojskowej. Oficer w Artillerie-Regiment 93. (93. Pułk Artylerii), walczył w Polsce podczas kampanii wrześniowej. Od 1940 roku major, w 1941 dowódca III. Abteilung w Artillerie-Regiment 103. Wiosną 1941 roku awansował na stopień Oberstleutnanta (podpułkownik), od lata 1941 roku walczył w Rosji, od jesieni dowódca 103. Pułku Artylerii. W 1942 roku Oberst (pułkownik) rozbudowanego Panzer-Artillerie-Regiment 103. (103. Pułk Artylerii Pancernej). W marcu 1944 roku zdał dowództwo swojego pułku, przechodząc do czasowej rezerwy. Od maja 1944 roku dowódca frankońsko-bawarskiej 4. Panzer-Division (4. Dywizja Pancerna), w lipcu awansowany do stopnia Generalmajora (generał brygady). Za walki nad Wisłą odznaczony Krzyżem Rycerskim. Walczył na Litwie, w Kurlandii i na Pomorzu. Od stycznia 1945 roku Generalleutnant.
W styczniu 1945 roku 4. Dywizja została przerzucona drogą morską na Pomorze. Po otrzymaniu ciężkiego sprzętu walczyła między innymi w okolicach Tucholi, Torunia, Kartuz, Bytowa, Starogardu Gdańskiego, podczas lokalnych kontrataków i walk obronnych opóźniających ofensywę 2. Frontu Białoruskiego w kierunku wybrzeża. 11 III 1945 roku został odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu. Podczas walk o Gdańsk od 25 III 1945 roku dowodził także Kampfgruppen (grupy bojowe) rozbitych 389. i 52. Dywizji Piechoty oraz 12. Dywizji Polowej Luftwaffe, które podporządkowały się dowództwu 4. Dywizji. Po ciężkich walkach w Oliwie (26 III 1945) dywizja wycofała się przez Wrzeszcz w kierunku Śródmieścia.
Znany z dowodzenia na pierwszej linii, poległ 27 III 1945 roku w trakcie organizowania nowych stanowisk obrony ryglowej w okolicy Bramy Oliwskiej. Następnej nocy jego ciało okryte Reichskriegsflagge (sztandar wojenny Rzeszy) wywieziono na czołgu podczas odwrotu na Stogi. Wiersz poświęcony poległemu dowódcy napisał wówczas oficer łącznikowy 4. Dywizji Oberleutnant (porucznik) Otto von Müller.
Z polecenia Alberta Forstera został pochowany przez swoich żołnierzy na Wyspie Sobieszewskiej, w pobliżu Forsterówki. Po ekshumacji ciało przeniesiono do wojennych kwater Cmentarza Garnizonowego.
