BERENDT CARL LUDWIG, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
CARL LUDWIG BERENDT (12 II 1728 Gdańsk – 21 X 1804 Gdańsk), złotnik. Syn Beniamina Berendta I. Naukę rozpoczął w 1730 roku w warsztacie ojca. W 1743 uzyskał dyplom czeladniczy. Pracę mistrzowską wykonał w roku 1753 w warsztacie Johanna Christopha Wonneckera I (2 VII 1696 – 17 V 1758). 10 III 1753 uzyskał obywatelstwo Gdańska. Naukę zakończoną dyplomem odbyli u niego zapisany w 1770 Johann Gottlieb Ulrich, w 1774 Daniel Herbrick, w 1783 Joseph Friedrich Barowie, w 1792 Johann Gottfried Albertus. Pracę mistrzowską w jego warsztacie wykonał Christian Jacob Haase. Starszy gdańskiego cechu złotników w latach 1789, 1793 i 1797. W 1803 roku świętował pięćdziesięciolecie pracy zawodowej.
Używał znaku mistrzowskiego z inicjałami i nazwiskiem CLBE/RENDT lub z inicjałami CLB w prostokącie. Jako probierz cechowy używał dwóch znaków: z inicjałem B bitym w negatywie i w prostokątnym polu. Z jego dorobku znane są pojedyncze elementy zastawy stołowej i serwisów do napojów: dwie pary lichtarzy, cukiernica do cukru pudru (tzw. kaster), koszyk na słodycze ( Muzeum Narodowe w Gdańsku), dzbanek do kawy ( Muzeum Historyczne Miasta Gdańska), cukiernica (Zamek Królewski na Wawelu), półmisek (Altonaer Museum w Hamburgu). Ponadto kilka sreber sakralnych: kielich (Świątkowo), dzban liturgiczny (dawniej kościół św. Trójcy w Gdańsku) oraz korony na torę dla gminy żydowskiej w Królewcu.
Zob. też złotnictwo.
