BELCK CARL EUGEN WALDEMAR, przyrodnik
| < Poprzednie | Następne > |
CARL EUGEN WALDEMAR BELCK (25 II 1862 Gdańsk – 6 IX 1932 Frankfurt nad Menem), pedagog. Syn szynkarza i dzierżawcy promu na Motławie przy Żurawiu Johanna Carla Belcka (zm. po 1908), wnuk kupca Michaela Gottfrieda Belcka (1806–1865). Miał siostrę Margarethę vel Metę (24 XI 1860 – po 1935), od 1882 żonę kupca Friedricha Richarda Zobla (1852–1896), oraz brata Lothara Johannesa (30 XII 1878 – po 1928). W dzieciństwie mieszkał przy Bleihof 6 (Ołowianka, 1874) oraz przy Schäferei 2 (ul. Szafarnia, 1880). W 1880 roku ukończył gimnazjum realne św. Piotra i Pawła. W czasach gimnazjalnych prowadził w domu doświadczenia chemiczne, doprowadzając nawet do eksplozji i pożaru dachu w budynku przy Schäferei 2, ugaszonego przy pomocy obsługi pobliskiego promu.
Przez siedem semestrów studiował nauki przyrodnicze na uniwersytecie w Berlinie, był uczniem profesora Rudolfa Virchowa (1831–1902). W latach 1884–1885 uczestniczył w wyprawie dr. Gustava Nachtigala i kapitana hrabiego Maximiliana von Spee, tworzącej niemiecką kolonię w Afryce Zachodniej, w Kamerunie i Togo. Badał florę i faunę tego regionu; liczne zebrane w trakcie ekspedycji zbiory przekazał w 1885 roku do gdańskiego Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej. W 1887 uzyskał doktorat na uniwersytecie w Halle za pracę o badaniach prowadzonych w czasie ekspedycji do Afryki. Następnie został szefem laboratorium elektrochemicznego koncernu Siemens & Halske we Frankfurcie nad Menem. Jednocześnie prowadził badania archeologiczne i przyrodnicze na terenie Kaukazu, w tym w rosyjskiej i tureckiej części Armenii. Pozyskał dla berlińskich muzeów cenne zabytki, między innymi dla Muzeum Pergamońskiego – kamień z dwujęzycznymi inskrypcjami (w tym jedną z nieodczytanym wcześniej tekstem w języku staroarmeńskim), znany jako Zweisprachenstein in Van. Autor wielu publikacji, między innymi Über die Passivität des Eisens (1888), Beiträge zur alten Geographie und Geschichte Vorderasiens (1901), Die Kelischin-Stele und ihre chaldisch-assyrischen Keilinschriften (1904). W siedemdziesięciolecie urodzin poświęcono mu artykuł Ein Danziger Pionier der Wissenschaft w gdańskim „Danziger Neueste Nachrichten” (24 II 1932). Zmarł na raka krtani.
Od 1893 roku był żonaty z Elisabeth (Lilly) Valentin (1877 Alsheim koło Wormacji – 1956 Frankfurt nad Menem), miał trzech synów: Lothar i Hans pracowali w bankowości, Helmuth był doktorem inżynierem budownictwa, doktoryzował się na Technische Hochschule Danzig.
W październiku 1969 roku czasopismo „Unser Danzig” zamieściło obszerne wspomnienia jego młodszego brata Lothara (chemika i pedagoga): Mein Bruder Dr. Waldemar Belck – Forschungsreisender und Archäologe.
