BECKHER DANIEL, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
DANIEL BECKHER (Becker; 13 IX 1594 Gdańsk – 14 X 1653 Królewiec), lekarz. Pochodził z rodziny patrycjuszowskiej Starego Miasta (Kunze, około 1360 – około 1405, ławnik, rajca; Peter, około 1375 – około 1437, ławnik, rajca, burmistrz w latach 1419–1437; Jakob, około 1465 – 1520, ławnik). Syn kupca Johanna Beckhera (1557 – pochowany 1 II 1623 w kościele Najświętszej Marii Panny) i Barbary z domu Tidicaeus (pochowana 3 II 1614 tamże), miał dziewięcioro rodzeństwa.
W dzieciństwie wysłany do Polski w celu nauki języka polskiego. Po powrocie był uczniem gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, kończył naukę pod opieką Joachima Oelhafa. Medycynę studiował w Heidelbergu, Wittenberdze, Kopenhadze. Po uzyskaniu w 1623 licencjatu lekarz miejski w Królewcu, od 1625 fizyk (lekarz) miejski w Królewcu-Knipawie, 1627 lekarz elektora brandenburskiego. Od 1638 profesor medycyny i fizyki na uniwersytecie w Królewcu, w latach 1639, 1643, 1647 i 1651 rektor tej uczelni. Z racji dokonań zwany „pruskim Hipokratesem”, szczególną sławę przyniosła mu publikacja De cultrivoro Prussiaco observatio et curatio singularis (1636 i trzy kolejne wydania) o operacji żołądka po połknięciu ostrego narzędzia. Jego uczniem w Królewcu był między innymi Georg Seger. Zmarł podczas zarazy.
Od 1624 żonaty był z Marią z domu Brutz z Wittenbergi, ojciec Daniela (5 I 1627 Królewiec – 6 I 1670 Królewiec), także lekarza i rektor uniwersytetu w Królewcu.
