ALTHOFF HUGO, architekt
| < Poprzednie | Następne > |
HUGO ALTHOFF (18 VI 1884 Ostbevern, Westfalia – 1960), architekt, urbanista, senator II Wolnego Miasta Gdańska (II WMG). Absolwent gimnazjum w Warendorf, studiował w Hanowerze i Technische Hochschule Danzig, gdzie w roku 1910 uzyskał tytuł inżyniera dyplomowanego w dziedzinie urbanistyki, od roku 1914 (w Dreźnie) doktor inżynier.
W latach 1910–1912 kierował budową spichrza w porcie gdańskim, 1912–1918 kierownik miejskiej pracowni urbanistycznej w Erfurcie, 1914–1918 oficer frontowy w 176. regimencie piechoty. Od lipca 1918 roku radca budowlany i kierownik miejskiego wydziału budowlanego w Malborku, od października 1918 do stycznia 1923 tamże burmistrz. W latach 1923–1927 miejski radca budowlany we Frankfurcie nad Odrą, 1927–1929 we Wrocławiu. W grudniu 1928 roku wybrany w Gdańsku do Senatu II WMG z ramienia katolickiej partii Centrum; funkcję pełnił przez dwie kadencje (do maja 1933). Podczas pierwszej podlegały mu roboty publiczne, podczas drugiej – roboty publiczne i handel. W praktyce odpowiadał za sektor budowlany: urbanistykę, architekturę, budownictwo publiczne i mieszkalne.
Podejmował działania mające na celu modernizację Gdańska, wprowadzał nowe metody planowania urbanistycznego, najnowsze osiągnięcia naukowe związane z budownictwem mieszkaniowym. Pracował nad pierwszym nowoczesnym gdańskim planem urbanistycznym: Bebaungsplan Groß Danzig. Autor prac związanych z zielenią w mieście, typizacją i prefabrykacją w budownictwie mieszkaniowym, sztuką, architekturą nowoczesnych szkół. W roku 1930 w Siedlungsarbeit in der Freien Stadt Danzig 1920–1930 przedstawił dokonania urbanistyki gdańskiej, w Das neue Danzig („Danziger Jahrbuch 1930”) – problemy rozwoju urbanistycznego Gdańska; w roku 1931 na międzynarodową wystawę urbanistyki i budownictwa „Städtebau und Wohnungswesen der Welt” w Berlinie przygotował materiał o gdańskim budownictwie mieszkaniowym (Danzig, w: Städtebau und Wohnungswesen der Welt, 1935).
Ze względu na przynależność partyjną od 1933 roku na wymuszonej emeryturze. W roku 1944 aresztowany i osadzony w obozie Stutthof, po 6 tygodniach zwolniony. W 1945 wyjechał do Niemiec.
