ADAMKIEWICZ KAZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ ADAMKIEWICZ (4 III 1928 Chorzele, powiat Przasnysz – 26 VIII 2004 Kościerzyna), lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z chirurgii ogólnej i urologii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Adama, urzędnika i księgowego, oraz Alfonsy z domu Łazickiej, gospodyni domowej.
Edukację rozpoczął w Szkole Podstawowej w Horochowie na Wołyniu. W 1941 roku uczęszczał do Ukraińskiej Szkoły Handlowej, zamkniętej w 1942. W 1944, w okresie prześladowań Polaków na Wołyniu, spłonął jego dom rodzinny, wraz z rodzicami zmuszony był szukać schronienia w Lublinie, gdzie podjął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki. Po zdaniu z wyróżnieniem matury – w 1947 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1949–1957 pracował w Zakładzie Chemii Fizjologicznej Akademii Medycznej (AM) w Lublinie. W 1952 ukończył studia medyczne z wyróżnieniem i odbył kurs podchorążych rezerwy. W stopniu oficera został skierowany do zawodowej służby wojskowej. W styczniu 1955 został wysłany przez Wojskowe Centrum Wykształcenia Kadr Medycznych do odbycia specjalizacji z urologii w II Klinice Chirurgicznej Śląskiej AM w Zabrzu. Pracował tam na stanowisku asystenta, a od 1956 – starszego asystenta. W 1956 odbył pięciomiesięczny kurs przeszkolenia oficerów. W maju został przeniesiony do jednostki wojskowej w Szczecinie, rozwiązanej już w grudniu tegoż roku. Służbę wojskową zakończył w stopniu majora rezerwy lekarza w 1957.
W 1960, na podstawie rozprawy Zapobieganie zakrzepowym zatorom tętnic płucnych po prostatektomii, uzyskał stopień doktora nauk medycznych. W 1964 przeniósł się do I Kliniki Chirurgii Śląskiej AM w Zabrzu. Od lutego do października 1964 pracował na stanowisku starszego asystenta, następnie do listopada 1967 na stanowisku adiunkta. W 1967, na podstawie dorobku naukowego i pracy Analiza dziedziczenia spodziectwa u mężczyzn na podstawie badań cytogenetycznych rodowodów, otrzymał stopień docenta nauk medycznych, a w 1968 awansował na stanowisko starszego docenta etatowego i ordynatora Oddziału Urologii Kliniki Chirurgii Śląskiej AM w Zabrzu.
W Gdańsku od grudnia 1971 roku, do 1990 pracował jako kierownik Kliniki Urologii Instytutu Chirurgii AMG. W 1976 przebywał na stypendium w Klinice Urologii w Innsbrucku, następnie w podobnym ośrodku w Bonn. Wyjeżdżał również na staże do klinik urologicznych między innymi w Londynie, Wiedniu, Hamburgu, Bremie, Moguncji, Wuppertalu, Pradze i Budapeszcie. Od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1988 profesor zwyczajny.
Interesował się naukowo przede wszystkim przyczynami powstawania wad wrodzonych układu moczowo-płciowego. Poszukiwał nowych metod leczenia nowotworów jądra, prostaty, nerek, kamicy nerkowej, nadciśnienia tętniczego pochodzenia nerkowego. Zajmował się powikłaniami urologicznymi po operacjach ginekologicznych i w następstwie chorób ginekologicznych. Upowszechnił takie zabiegi, jak limfadenektomia zaostrzeniowa (1979), chemioterapia systemowa guza jądra (1979), elektroresekcja przezcewkowa stercza i guzów pęcherza, ureterotomia optyczna wewnętrzna, przezskórna nefrotomia i nefrolitolapaksja PCNL (1985), cystolitotrypsja EHL, URAT, leczenie odpływów pęcherzowo-moczowodowych iniekcjami krwi, kolagenu i teflonu (1986).
Był autorem oraz współautorem prac naukowych i rozdziałów w podręcznikach akademickich, między innymi: Interseksualizm i narządy płciowe męskie (w: „Urologia operacyjna”, Warszawa 1975); Urologia operacyjna (Warszawa 1975); Operacyjne uszkodzenie narządów i dróg moczowych oraz Podstawowe operacje urologiczne (w: Urologia. Podręcznik dla studentów, Warszawa 1982).
Brał udział w licznych zjazdach i kongresach urologicznych, między innymi w Budziszynie (1974), Bonn (1977 i 1983), Paryżu (1979), Berlinie Zachodnim (1980), Magdeburgu (1981), Kolonii (1984), Rostoku (1985), Moguncji (1985), Hall (1986), Kilonii (1987), Magdeburgu, Czeskich Budziejowicach i Amsterdamie. Był członkiem senackiej Komisji do Spraw Klinicznych i Kształcenia Podyplomowego AMG. W gdańskim Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego organizował kursy dla urologów, chirurgów i ginekologów. W okresie pracy w Zabrzu był mężem zaufania w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia.
Członek Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Towarzystwa Chirurgów Polskich (1957). Od 1969 wiceprezes, a od 1970 członek zarządu Oddziału Śląskiego Polskiego Towarzystwa Urologicznego, w latach 1987–1988 prezes Oddziału Północno-Zachodniego. Od 1970 również członek Międzynarodowego Towarzystwa Urologicznego. W latach 1970–1971 przewodniczący Senackiej Komisji do Spraw Wynalazczości przy AMG. Od 1972 członek Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego. W latach 1975–1988 pełnił funkcję wojewódzkiego specjalisty do spraw urologii. W 1978 był zastępcą delegata narodowego do Zarządu Głównego Europejskiego Towarzystwa Urologicznego. Od 1979 członek Komitetu Redakcyjnego „Urologii Polskiej”. Był przewodniczącym Komisji Urologicznej Polskiej Akademii Nauk, członkiem Komitetu Wydawniczego „International Urology and Nephrology”. W latach 1983–1988 przewodniczący zespołu do spraw urologii przy ministrze zdrowia i opieki społecznej, od 1987 do 1988 członek Rady Naukowej przy ministrze zdrowia i opieki społecznej. Był też członkiem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. W latach 1980–1981 należał do NSZZ „Solidarność”.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Medalem 5-lecia AMG (1950), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1985), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1970).
Od 1953 żonaty z Ireną Marią z domu Bensch. Ojciec Elżbiety i Piotra, doktorów nauk medycznych.
W 1988 przeszedł krwotok śródmózgowy, ze względu na zły stan zdrowia od stycznia 1989 do stycznia 1990 przebywał na urlopie leczniczym. Jeszcze w styczniu 1989 AMG rozwiązała z nim stosunek pracy, od maja 1989 przebywał na rencie. Przyznano mu I grupę inwalidzką, uznając chorobę za wypadek przy pracy. Zmarł 26 VIII 2004 w szpitalu, wskutek ponownego udaru mózgu. Pochowany 31 VIII 2004 w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łostowickim. W 2005 jego imię nadano oddziałowi urologicznemu Szpitala Specjalistycznego w Kościerzynie.
