ABRAHAM ANTONI, działacz kaszubski, patron gdańskiej ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
.JPG)
ANTONI ABRAHAM (19 XII 1869 Zdrada koło Pucka – 23 VI 1923 Gdynia), kaszubski działacz narodowy i społeczny, pisarz. Uczęszczał do pruskiej szkoły elementarnej w Mechowie koło Pucka. Od 16. roku życia wędrował po wsiach kaszubskich, pracując dorywczo m.in. jako robotnik rolny, pomocnik rybacki, drwal, robotnik cementowni. W roku 1896 ożenił się z Matyldą Paszkówną (z którą miał 5 dzieci), zamieszkał w Orlu koło Bolszewa. W roku 1891 m.in. z Józefem Czyżewskim był współzałożycielem Towarzystwa Ludowego „Jedność” w Oliwie (mającego prowadzić działalność oświatową i patriotyczną wśród Polaków, od 1904 przekształconego w Związek Polskich Towarzystw Ludowych); wędrując po Kaszubach, założył takie towarzystwa także w Pucku, Redzie, Kielnie, Wejherowie, Chwaszczynie, Gdyni i Chyloni (obecnie Gdynia-Chylonia), zjednoczone w Związku Katolicko-Polskich Towarzystw Ludowych.
Z powodu działalności polityczno-społecznej pozostawał w nieustannym konflikcie z władzami pruskimi: do roku 1914 miał około 40 procesów politycznych; karano go grzywnami i więzieniem (między innymi w 1911 wyroki 6 i kolejnych 4 tygodni odsiedział w więzieniu w Gdańsku ( Areszt Śledczy)). W latach 1897–1909 mieszkał w Sopocie, założył firmę spedycyjną, wybudował dom; majątek utracił, ponieważ był żyrantem niewypłacalnego sąsiada. Od października 1909 roku mieszkał w Oliwie przy Ludolfiner Weg 2 (ul. Czyżewskiego). Jako przedstawiciel fabryki rowerów i maszyn do szycia Singer jeździł po Kaszubach, kolportując polskie książki i prasę, między innymi „Gazetę Gdańską”. Do roku 1922 organizował i prowadził doroczne pielgrzymki do Kalwarii Wejherowskiej. W latach 1911–1913 kierował Towarzystwem Ludowym w Redzie.
W roku 1915 wraz z 2 synami i zięciem, którzy zginęli potem na froncie, został wcielony do armii pruskiej; w latach 1916–1918 służył w artylerii podczas walk we Francji. Ranny, w 1916 roku powrócił do Oliwy i pracował jako woźny w jednym z gdańskich banków. Został też zastępcą członka Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej na Prusy Królewskie, Warmię i Mazury w Gdańsku, zakładał rady ludowe w Oliwie i Brętowie. Z ramienia Podkomisariatu oddelegowany na konferencję pokojową w Wersalu, żądał przyłączenia Kaszub do Polski. 18 IV 1919 przybył do Paryża, gdzie spotkał się z Ignacym Paderewskim i członkami Komitetu Narodowego Polskiego Romana Dmowskiego, odbył liczne spotkania w ambasadach i redakcjach gazet, orędując w sprawie polskości Kaszub.
W roku 1920 organizował w Wejherowie uroczyste powitanie wracających do kraju wojsk gen. Józefa Hallera, 10 lutego brał udział w zaślubinach Polski z morzem w Pucku. Od 1920 mieszkał w Gdyni; wstąpił do Towarzystwa Przyjaciół Pomorza, był rzecznikiem budowy portu, aktywnie działał społecznie. W roku 1922 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego. W 1923 w Gdyni brał udział w powitaniu jego i premiera, gen. Władysława Sikorskiego, którzy przyjechali na uroczyste otwarcie Tymczasowego Portu Wojennego i Schroniska dla Rybaków.
Zmarł nagle; jego pogrzebowi, który zgromadził tłumy na cmentarzu na Oksywiu (Gdynia), towarzyszył ryk syren okrętowych i gwizd parowozów. Od 1945 roku patron ulicy w Siódmym (VII) Dworze. 23 VI 1994 oddział gdański Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego ustanowił medal „Srebrna Tabakiera Abrahama”, nadawany za zasługi na rzecz Kaszub i Pomorza.
