REMUS GEORG, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
GEORG REMUS (20 I 1688 Gdańsk – pochowany 10 III 1756 Gdańsk, w kościele św. Elżbiety), lekarz, protofizyk miejski. Prawnuk Martina (około 1556 Grossenhain (Saksonia) – pochowany 28 VII 1623 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) w Gdańsku pod płytą nagrobną nr 111), od 1580 nauczyciela w Słupsku, od 1584 pastora kalwińskiego w Bogatce (Reichenberg) na Żuławach, w Gdańsku od 1586, wraz z Thomasem Fabriciusem kalwińskiego diakona przy kościele NMP, prowadzącego spory teologiczne z luterańskim pastorem Michaelem Coletusem.
Wnuk Georga (chrzest 11 IX 1599 w kościele św. Piotra i Pawła – 29 VI 1654 Gdańsk), absolwenta Gimnazjum Akademickiego (1615) i studiów w Lejdzie (1626), ławnika Starego Miasta (od 1651), właściciela dóbr z Kuźnią Wodną w Dolinie Powagi, żonatego z Susanną, córką Davida Gronau, urzędnika w Stutthofie, od 1661 właścicielki zakupionego dworu i gospody w Gdańskiej Głowie, od 1662 ponownie zamężnej za Winholda Conradiego, ławnika Starego Miasta.
Syn Florentiny (17 VIII 1660 Gdańsk – pochowana 2 IV 1717 w kościele św. Elżbiety), córki Ernsta Nixdorfa i poślubionego jej 9 I 1678 w kościele NMP Georga Ernsta (28 VIII 1650 Gdańsk – 1716), prowizora kościoła św. Piotra i Pawła, armatora (w 1694 posiadał cztery statki, zob. flota handlowa 1454–1793), właściciela po ojcu dóbr w Dolinie Powagi oraz odkupionych od matki w 1699 dworu i gospody w Gdańskiej Głowie. Brat Ernsta (około 1690 – pochowany 13 VII 1716 w kościele NMP pod płytą nagrobną nr 228), kawalera, oraz Florentiny Concordii (ur. 1695), zamężnej po raz pierwszy od 14 I 1716 (w kościele św. Piotra i Pawła) za Alexa Davissona (1682 Gdańsk – 1725 Gdańsk), po raz drugi od 13 V 1727 za Isaaka Kitzkatza.
Od 1704 uczeń Gimnazjum Akademickiego, od 1706 student medycyny na Uniwersytecie w Halle/Saale, od 1709 doktor na podstawie dysertacji Consideration physico-mathematica hiemis proxime praeterlapsae. W 1711 uczcił to wierszem okolicznościowym Israel Conradi, syna ławnika Winholda. Studia medyczne kontynuował w Lejdzie (Leyden). W 1719 wyjechał do Rosji, początkowo jako lekarz polowy armii carskiej Piotra I, następnie osobisty lekarz carskiego faworyta, księcia Aleksandra Mienszykowa. W 1722 opublikował wyniki eksperymentów z wodą mineralną dr. Laurentiusa Blumentrosta Epistola ad cel. Breynium de aquis martialibus Olonezensibus. Petrop. 1720, cui annexa est Breynii epistola de melonibus petrefactis ad ill. Anderson (Leipzig, 1722). W 1723 powrócił do Gdańska z kolekcją „osobliwości” mineralnych, między innymi odcisków skalnych roślin i zwierząt. 5 i 12 II 1725, wraz z Danielem Gottliebem Davissonem, wygłosił na zebraniu Societas Litteraria wykład o chorobie kołtuna, wskazując na jego powstanie poprzez zaniedbanie higieny i odrzucając obowiązującą tezę o jego pochodzeniu genetycznym czy poprzez złe odżywianie. W 1743, 1748 i 1755 notowany był jako protofizyk miejski (zastępca miejskiego lekarza).
Od 7 X 1723 żonaty był z poślubioną w kościele św. Elżbiety wdową Marią Egler (ur. przed 1705). Ojciec Marii Eleonory (ochrzczona 14 IX 1725), w 1750 zamężnej za doktora medycyny Johanna Gottfrieda Bärendta; Georga Ernsta (1727 –1796) oraz Carla Andreasa (13 II 1732 Gdańsk – 11 XII 1798 Gdańsk).
