MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO
| < Poprzednie | Następne > |
MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO (lazaryści), zgromadzenie zakonne kleryków regularnych prowadzące szeroko pojęte misje (ludowe) i szkoły dla świeckich i duchownych. Zał. we Francji 1625, w Polsce od 1651. W Gd. 1711 lazaryści objęli parafię w q Świętym Wojciechu i otworzyli dom misyjny, zw. Domem Gd. (1713 akt jego wstępnej, 1723 ostatecznej erekcji w imieniu nuncjatury apostolskiej w Polsce podpisał nuncjusz Wincenty Santoni). Pracowało w nim 3–4 zakonników, w tym brat laik (do posług). W gronie kapłanów byli obcokrajowcy, m.in. Francuzi. Do zadań Domu Gd. należały: duszpasterstwo paraf. (m.in. w sąsiedniej q Oruni), prowadzenie szkoły, konwersje protestantów, opieka nad sanktuarium św. Wojciecha. W 1730 misjonarze założyli bractwo św. Józefa. Uposażenie, poza dochodami parafii, składało się z gruntów w Świętym Wojciechu, sum kapitałowych, przechowywanych w Banku Paryskim. W 1736 roczny dochód Domu Gd. wynosił 2744 zł prus. Po 1772, pod zaborem prus., nastąpił regres powołań i utrata skromnego uposażenia ziemskiego, ustanowiono rządową kontrolę nad dochodami z sum kapitałowych. Doprowadziło to do upadku domu misyjnego, zlikwidowanego 1818. Po II w. świat. misjonarze wrócili do Gd.; 1957–98 prowadzili q Gdańskie Seminarium Duchowne w Oliwie. W ich gronie był m.in. późniejszy abp metropolita gd. q Tadeusz Gocłowski.
