MALICKI LONGIN, etnograf, muzealnik
| < Poprzednie | Następne > |
LONGIN MALICKI (12 I 1908 Sławno k. Gniezna – 19 XI 1986 Gdańsk), etnograf, muzealnik, uważany za twórcę współczesnej gd.-pomor. etnografii. Maturę zdał 1927 w gim. w Chodzieży, 1927–33 studiował antropologię i etnografię na Uniwersytecie Poznańskim. W 1933/34 pracował jako wolontariusz w Muzeum Śląskim w Katowicach, 1934–39 asystent, zajmował się kompletowaniem eksponatów etnograficznych z terenu Polski. Podczas II w. świat. w Krakowie. Od kwietnia 1945 dyr. wielodziałowego Muzeum Okręgowego w Bytomiu. Od 1952 dr, w tym roku zwolniony bez prawa pracy w swoim zawodzie. Od 1958 z rodziną w Gd., został kier. działu etnograficznego Muzeum Pomorskiego (q Muzeum Narodowe). Rozpoczął zbieranie zabytków gł. z terenu Kaszub, Kociewia i Powiśla, z których 1961 powstała pierwsza ekspozycja, otwarta w budynku przy ul. Toruńskiej. Pod jego nadzorem merytorycznym rozpoczęto odbudowę spalonego w marcu 1945 dawnego pałacu opatów w Oliwie, przeznaczonego na docelową siedzibę działu etnograficznego. Działalność w nowej siedzibie zainaugurował otwarciem 29 IX 1965 w części parterowej odbudowanego gmachu pierwszej stałej ekspozycji Sztuka Ludowa Pomorza od XVIII do XX w. Wraz z zespołem pozyskał tysiące eksponatów obrazujących kulturę materialną ludności Pomorza. Od 1973 na emeryturze. Publikował z zakresu pomor. etnografii w pismach branżowych oraz czasopismach q „Litery”, q „Pomerania”, q „Jantarowe Szlaki”.
