LINDE JOHANN ERNST von der, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN ERNST von der LINDE (25 X 1651 Gdańsk – 24 XII 1721 Gdańsk), burmistrz. Syn rajcy (1659) Valentina (3 II 1618 Gd. – 18 VII 1696 Elbląg), wnuka Nicolausa, brata burmistrza Johanna Linde. Wysłany przez rodziców do Poznania i Krakowa w celu nauki jęz. pol.; od 1665 uczył się w Gimnazjum Akademickim, nast. studiował na uniw. w Królewcu (1672) i w Lejdzie (1678). Od 1691 sekr. Rady Miejskiej Gd., 1697–1712 syndyk, 1705–11 rajca, od 1708 sędzia, 1712–21 burmistrz, 1720 burgrabia. Witał 25 III 1698 przybyłego do Gd. króla pol. Augusta II Wettina uroczystą mową wygłoszoną po łacinie na schodach Ratusza Głównego Miasta. Pod koniec 1704 czł. delegacji gd. (wraz z burmistrzem Joachimem Hoppem i syndykiem Albrechtem Rosenbergiem), wysłanej do Malborka na pertraktacje z Augustem II w związku z dwukrólewiem i poparciem Gd. dla Stanisława Leszczyńskiego. Podczas wojny północnej (1701–21) brał udział, jako wysłannik Gd., w rozmowach z dyplomatami Prus, Szwecji, Anglii oraz Niderlandów. Należał do najwybitniejszych przedstawicieli nowych elit rządzących w Gd., tzw. uczonych (Gelehrten), kształconych specjalnie z myślą o sprawowaniu władzy. Napisał u schyłku XVII w. nieogłoszoną ostatecznie drukiem rozprawę Ius publicum civitatis Gedanensis, w której zawarł wykład gd. prawa i ustroju oraz statusu prawnego Gd. w ramach RP w interpretacji zgodnej ze stanowiskiem Rady Miejskiej (prezentując m.in. tezę, że Gd. podlega bezpośrednio królom pol., w związku z czym jest niezależny od władzy sejmowej). Traktat ten stanowił stadium pośrednie między podobnymi dziełami Eliasa Constantina Schrödera (1675) i Gottfrieda Lengnicha (1769). W 1691–1710 (gdy był syndykiem) prowadził bardzo obszerny i skrupulatny faktograficznie diariusz bieżących wydarzeń polit. Diarium Lindianum. Poruszał w nim m.in. współczesne kwestie międzynarodowe, relacje Gd. z obcymi mocarstwami, działalność dyplomacji gd., kwestie polit. związane z RP, udział przedstawicieli Gd. w obradach sejmu koronnego i sejmiku prus., bieżące sprawy gosp., sytuację wyznaniową na terenie miasta, opisywał architekturę, kolekcje obrazów i księgozbiory prywatne gd. elit rządzących miastem. Zajmował się wydawaniem źródeł hist. dotyczących dziejów Gd. Spokrewniony (przez córkę) z gd. historykiem i rajcą Christianem Daberhudtem, który odziedziczył spuściznę burmistrza oraz jego bogaty księgozbiór. Biegle posługiwał się łaciną. W 1711 wszedł w posiadanie kilku włości w okolicach Chwaszczyna, m.in. wsi Chwarzno.
