RÖDE JOHANN II, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN RÖDE II (Rohde; 3 II 1657 Gdańsk – 17 IX 1720 Gdańsk), złotnik. Syn Petera Rödego II. Pracę mistrzowską wykonał u Christiana Haasego w 1684 roku. 23 XI 1684 otrzymał obywatelstwo Gdańska. Naukę w jego warsztacie pobierali: od 1688 Michael Listenau, w latach 1708–1731 mistrz złotniczy w Królewcu (Königsberg), od 1693 Andreas Wunderlich, od 1696 Daniel (Nathanael) Drenckau (Drenkaw, Drehnkau), od 1700 Gottfried Friedrich Unruh, od 1700 syn Johann Christian (31 IIII 1700 - 27 XI 1750), od 1701 bliżej nieznany Constantin, od 1708 Gottfried Mankau i od 1710 Gottlieb Köreli, wszyscy kończący edukację z dyplomem rzemiosła. Nie uzyskał go jedynie zapisany w 1705 Jacob Manick. Czeladnikiem był między innymi Nathanael Schlaubitz. Nie jest znane imię jego żony (29 I 1662 – 15 X 1727).
Używał znaku warsztatowego z monogramem IR rozdzielonym kropką, w polu o dekoracyjnym obrysie. Był autorem sprzętów sakralnych: kielichów (Brusy, Maków Mazowiecki, Sarbiewo, dawniej kościół św. Józefa w Gdańsku, Muzeum Zamkowe w Malborku, Muzeum Moskiewskiego Kremla), cyborium (Miłobądz), krzyży relikwiarzowych (dawniej Lubieszewo, kuria biskupia w Gdańsku-Oliwie), oraz znacznej liczby popularnych sreber stołowych: czarek, kubków ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie, Magyar Nemzeti Múzeum w Budapeszcie), pucharów (Ermitaż w Petersburgu), a także kilkunastu kufli z dekoracją figuralną (między innymi Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Domaine du Château de Seneffe, Obwodowe Muzeum Historyczne im. W. W. Tarnowskiego w Czernihowie, Westpreußisches Landesmuseum w Warendorf, Ermitaż w Petersburgu).
Zob. też złotnictwo.
