BIELEFELDT ADOLPH, architekt
| < Poprzednie | Następne > |
ul. Wałowej, proj. Adolph Bielefeldt, 1927
ADOLPH BIELEFELDT (12 I 1876 Herne, Westfalia – 11 XII 1934 Gdańsk), architekt. Jeden z czterech synów Hansa (13 IV 1852 – 26 X 1917), kupca, od 1884 członka rady gminy w Sopocie, od 1902 władz miejskich, zasłużonego w rozwoju infrastruktury technicznej miasta, od 1881 dzierżawcy sopockiego Domu Zdrojowego, właściciela zbudowanego przez siebie w 1903 hotelu "Park Hotel", oraz Marii z domu Werminghoff (23 I 1852 – 23 I 1907), siostry sopockiego architekta Hugona Werminghoffa. Bracia Ernst (9 IV 1880 – 23 VII 1916), Walter (20 IX 1884 – 6 VII 1915), referendarz, i Günther (6 III 1890 – 22 X 1914), architekt, zginęli na frontach i wojny światowej.
Był uczniem gdańskiej szkoły św. Piotra i Pawła, egzamin maturalny zdał w Karlsruhe. Studiował w Technische Hochschule w Karlsruhe u Carla Schäfera (1844-1908). Pierwsze lata pracy zawodowej spędził w niemieckich pracowniach architektonicznych, rozpoczął w spółce architektonicznej „Curjel & Moser”. W 1905 otworzył w Sopocie Biuro Architektoniczne i Rzemiosła Artystycznego. Przy jego współudziale lub pod jego kierunkiem powstały w Sopocie między innymi willa dla kolekcjonera Friedricha Basnera przy obecnej ul. Chrobrego 46/48, willa Seehaus (obecnie Maryla, 1912), synagoga (niezachowana, 1913), kościół ewangelicki Zbawiciela (1915), własny dom przy obecnej ul. Mickiewicza 5/7, a w Gdańsku budynek Powszechnej Rejonowej Kasy Chorych przy Wallgasse 14 (ul. Wałowa), budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego przy Hucisku (1930), kino Ufa-Palast przy St. Elisabeth-Kirchengasse 2 (ul. Elżbietańska), budynek poczty we Wrzeszczu przy Bärenweg (ul. Mickiewicza) oraz Gimnazjum Realnego we Wrzeszczu przy Falkweg 7 (ul. Topolowa), budynek Monopolu Tytoniowego na Dolnym Mieście przy Weidengasse (ul. Łąkowa), część szpitala diakonis ewangelickich, drewniany dom przedpogrzebowy na cmentarzu żydowskim na Chełmie (1911), Pomnik 17. Pułku Artylerii Ciężkiej w Brzeźnie, w którym służył w stopniu oficerskim w czasie I wojny światowej, zajmując się budową bunkrów i umocnień. Budował wille i domy czynszowe w Gdańsku i Sopocie.
Członek Stowarzyszenia na Rzecz Zachowania Zabytków Budownictwa i Sztuki Gdańska. Początkowo tworzył ciężkawe biedermeierowskie bryły, pod koniec życia utrzymane w stylistyce Bauhausu, projektował także elewacje, wystroje wnętrz. Wraz z wujem Hugonem i kuzynem Arno Bielefeldtem był członkiem sopockiej loży masońskiej Loge Zum roten Kreuz (Pod Czerwonym Krzyżem), przemianowanej w 1907 na Zum siegenden Licht (Pod Zwycięskim Światłem) i działającej w Gdańsku ( wolnomularstwo).
Żonaty po raz pierwszy z Susanne z domu Schultz, z którą miał syna Joachima (ur. 1910 Sopot) i córki Ursulę (ur. 1912 Sopot), od 1932 żonę generała Gottfrieda Webera (31 I 1899 Wrocław – 16 VIII 1958 Villach (Austria)), oraz Barbarę (ur. 1916 Sopot - zm. w Herne). Po raz drugi ożenił się w 1932 z Annemarie z domu Blumenthal, związek był bezdzietny. Zmarł na atak serca, oczekując na spotkanie służbowe w Ratuszu Starego Miasta Gdańska. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu ewangelickim w Sopocie, z umieszczoną na nim poświęconą mu tablicą, ufundowaną przez sopockie Stowarzyszenie In Memoriam, odsłoniętą 11 XII 2012. Jego twórczość została ukazana na monograficznej wystawie Architekt Adolf Bielefeldt 1876–1934 w salach Domu Uphagena w Gdańsku w 2003, następnie w Muzeum Sopotu.
W 2012 na Wydziale Ekonomii Uniwersytetu Gdańskiego w Sopocie gościnne wykłady wygłosiła jego wnuczka (córka Joachima), prof. Cristine Maher, inżynier budowlana, koordynatorka międzynarodowego naukowego projektu Unii Europejskiej dotyczącego scalenia różnych form komunikacyjnych w celu usprawnienia połączeń europejskich.
