LEDÓCHOWSKI ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ANDRZEJ LEDÓCHOWSKI, pseudonim Chemik, Wacław (10 II 1923 Warszawa – 15 VI 1984 Warszawa), profesor Politechnik Gdańskiej (PG), specjalista w zakresie chemii leków. Syn Albina i Feliksy z domu Kobylińskiej. W 1944 roku uzyskał maturę po tajnym nauczaniu w Gimnazjum Batorego w Warszawie. Żołnierz Armii Krajowej (pseudonim "Chemik"), po przeszkoleniu wojskowym mianowany kapralem podchorążym, powstaniec warszawski, więzień stalagu X B Sandbostel.
Do Polski powrócił w lipcu 1946 roku. W latach 1946–1947 studiował na Politechnice Warszawskiej, w 1950 ukończył Politechnikę Gdańską (jako magister inżynier chemik). W okresie 1947–1984 pracownik PG w Katedrze Technologii Środków Leczniczych. Od 1960 doktor, od 1966 doktor habilitowany, od 1967 na stanowisku docenta, od 1975 profesor tytularny. W latach 1970–1984 był kierownikiem Zespołu Naukowo-Badawczego Chemii i Biochemii Związków Przeciwnowotworowych, a w latach 1971–1977 równocześnie kierownikiem Studium Doktoranckiego Chemii i Technologii Związków Biologicznie Czynnych. Autor publikacji na temat leków, związków przeciwnowotworowych. Twórca i współtwórca 15 patentów krajowych i 30 zagranicznych. Po śmierci stryja Zygmunta Ledóchowskiego kontynuował jego badania nad związkami przeciwnowotworowymi wśród pochodnych akrydyny, zwieńczone wdrożonym patentem – pierwszym polskim lekiem przeciwnowotworowym (Ledakrin, nazwa międzynarodowa Nitracrine).
Uhonorowany między innymi odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976); Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1945), Medalem „Za Warszawę”, wyróżniony nagrodą wojewody gdańskiego (1977). Pochowany na cmentarzu parafii pod wezwaniem Matki Boskiej Szkaplerznej w Warce.
