DWORAKOWSKI WŁADYSŁAW, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PPR
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW DWORAKOWSKI (10 IX 1908 Oblassy na Kielecczyźnie – 17 XI 1976 Warszawa), komunistyczny działacz polityczny, ślusarz. Był synem fornala Józefa i Wiktorii z domu Wolskiej. Miał wykształcenie zawodowe (ślusarz). Z ruchem komunistycznym związał się na początku lat 30. XX wieku. Członek Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (1931–1934) i Komunistycznej Partii Polski (1934–1938). Przed II wojną światową pracował między innymi w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie (1936–1939) i był działaczem związku zawodowego metalowców. Okupację niemiecką spędził w Warszawie, pracując w Wytwórni Maszyn Precyzyjnych „Avia”. Współzałożyciel i aktywista Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR (1941–1942) i Polskiej Partii Robotniczej (PPR; od 1942), członek Krajowej Rady Narodowej (1944–1947). Żołnierz Armii Ludowej i uczestnik powstania warszawskiego (1944). Po zajęciu Warszawy przez wojska sowieckie pełnił funkcję kierownika Wydziału Personalnego Komitetu Warszawskiego PPR i przewodniczącego Centralnej Komisji Rewizyjnej PPR (1945).
Od 23 VIII 1945 roku do 17 V 1947 zajmował stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego (KW) PPR w Gdańsku (zob. Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Komitet Wojewódzki). Odpowiadał za przygotowanie i przeprowadzenie sfałszowanego przez komunistów referendum z 30 VI 1946 roku i wyborów do Sejmu Ustawodawczego ze stycznia 1947. Przeciwnik kierowanego przez Stanisława Mikołajczyka PSL-u i krytyk delegata rządu do spraw odbudowy Wybrzeża Eugeniusza Kwiatkowskiego. Latem 1946 roku był współodpowiedzialny za pacyfikację strajku dokerów w porcie gdańskim. Za jego kadencji utworzono Wojewódzką Szkołę Partyjną w Gdańsku i oficjalny organ prasowy KW PPR „Głos Wybrzeża”.
Po opuszczeniu Wybrzeża pełnił między innymi funkcję zastępcy kierownika Wydziału Kadr Komitetu Centralnego (KC) PPR (1947–1948), I sekretarza KW PZPR w Łodzi (1949–1950), kierownika Wydziału Organizacyjnego KC PZPR (1950–1952), wicepremiera Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL; 1952–1954) i przewodniczącego Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego (1954–1956). Poseł Sejmu Ustawodawczego (1947–1952) i poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956). Bliski współpracownik Bolesława Bieruta. Po październiku 1956 roku odszedł z kierownictwa PZPR i wrócił do wyuczonego zawodu ślusarza, podejmując pracę jako zwykły robotnik. Od 1966 na rencie. Pod koniec życia związał się z kierowaną przez Kazimierza Mijala grupą partyjnych rewizjonistów.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1967) i Medalem 30-Lecia PRL (1974). Pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie. Żonaty z działaczką komunistyczną Heleną Kędrak.
