MOKRZECKI LECH MARIAN, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
LECH MARIAN MOKRZECKI (5 IV 1935 Warszawa), prorektor Uniwersytetu Gdańskiego. Syn Justyna (20 XI 1897 – 13 IX 1939), właściciela majątku Dzitryki w ziemi lidzkiej, majora Wojska Polskiego, podczas kampanii wrześniowej 1939 roku dowodzącego Samodzielnym Dywizjonem Artylerii, poległego w obronie Warszawy. Matka Irena z Druhowinów (zm. 1995 Gdańsk) była absolwentką filozofii Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.
Naukę rozpoczął w szkole podstawowej w Wilnie, w 1951 uzyskał maturę w I Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1954 absolwent historii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, w 1964 Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie, w klasie wiolonczeli ( Muzyka. Po 1945). Od 1956 pracował jako nauczyciel historii, śpiewu oraz gry na wiolonczeli w szkołach Trójmiasta. W latach 1959-1967 był wiolonczelistą w Państwowej Operze i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, w 1967–1970 jej konsultantem do spraw naukowych i literackich.
Od 1966 pracownik Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katedrze Historii Oświaty i Wychowania, od 1967 doktor nauk humanistycznych. Od 1970 pracownik UG, od 1975 doktor habilitowany, od profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1993 profesor zwyczajny. W latach 1978–1981 wicedyrektor, od 1981 do 1991 (przez trzy kadencje) dyrektor Instytutu Pedagogiki UG, w 1984–2005 kierownik Zakładu Historii Nauki, Oświaty i Wychowania, w 1985–1987 prorektor do spraw studenckich UG. Jednocześnie w latach 1976–2004 pracował w Akademii Muzycznej w Gdańsku, pracował także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku, w Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej i Ateneum – Szkole Wyższej.
Zajmował się dziejami nauki, oświaty i edukacji historycznej w dawnych wiekach, przede wszystkim w Prusach Królewskich, kulturą i oświatą muzyczną w różnych okresach. Autor między innymi: Studium z dziejów nauczania historii (1973), W kręgu prac historyków gdańskich (1974), Początki wiedzy o morzu w dawnej Rzeczypospolitej (1983), Tradycje nauczania historii od końca XVI wieku. Wybrane kraje i problemy (1992), Wokół staropolskiej nauki i oświaty. Gdańsk – Prusy Królewskie – Rzeczpospolita (2000). Od 1998 doktor honoris causa uniwersytetu w Linköping (Szwecja).
Był członkiem Senatu UG, Rady Naukowej Instytutu Historii, Nauki, Oświaty i Techniki PAN i Rady Naukowej PAN. Przewodniczył Radzie Naukowej Instytutu Teorii Muzyki Akademii Muzycznej w Gdańsku. Zasiadał w radach redakcyjnych i redakcjach „Przeglądu Historyczno-Oświatowego”, „Rozpraw z Dziejów Oświaty”, „Lubelskiego Rocznika Pedagogicznego”, „Biuletynu Historii Wychowania” i „Rocznika Gdańskiego”.
