EPIDEMIA 1945–1946
| < Poprzednie | Następne > |
EPIDEMIA 1945–1946, duru (tyfusu) plamistego, brzusznego i czerwonki, gł. w więzieniu przy ul. Kurkowej (q Areszt Śledczy). Pierwsze zachorowania o charakterze epidemicznym odnotowano po zajęciu Gd. przez Rosjan w kwietniu 1945. Szczytowy moment zachorowań i zgonów przypadł na lipiec (413 zgonów) i sierpień (269 zgonów). Łącznie zmarło ponad 1100 przetrzymywanych w więzieniu cywilów. Były to gł. osoby pochodzenia niem., ale także Polacy (w tym Kaszubi), Szwedzi, Ukraińcy i przedstawiciele innych narodowości, dzieci, dorośli i starcy. Ofiarami e. byli też funkcjonariusze straży więziennej (znanych jest 12 przypadków).Ciała zmarłych i umierających wynoszono na jeden z dziedzińców więziennych, gdzie lekarz (najczęściej również więzień) przeprowadzał powierzchowne oględziny med. Po nich rozbierano zakwalifikowanych do zmarłych (bądź będących w stanie agonalnym) i przenoszono do miejsc składowania zwłok. W nocy, przed nadejściem świtu, zwłoki wywożono i zakopywano (przesypując je wapnem) przy skrzyżowaniu ul. Dąbrowskiego i ul. Powstańców Warszawskich. W 2002 badania geotechniczne potwierdziły występowanie w tym miejscu w ziemi kości, szczątków ubioru i wapna, w 2003 miejsce upamiętniono pomnikiem Ofiar Epidemii Chorób Zakaźnych 1945–1946.
