MIGURSKI ADRIAN, wicedyrektor Zjednoczenia Stoczni Polskich
| < Poprzednie | Następne > |
ADRIAN MIGURSKI (26 XI 1896 Stambuł – 10 III 1965 Gdańsk), inżynier elektryk, wicedyrektor Zjednoczenia Stoczni Polskich i Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Syn budowniczego linii kolejowej w Egipcie Karola i Wandy z domu Konarzewskiej.
Absolwent Instytutu Elektrotechniki w Paryżu (inżynier elektryk) i Wydziału Technicznego Szkoły Przygotowania Morskiego w Paryżu. Do 1919 służył w stopniu oficera w marynarce wojennej Republiki Francji. Od 20 IX do 31 XII 1919 nauczyciel języka francuskiego w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie. Od stycznia do marca 1920 pracował w Cegielni Mechanicznej i Elektrowni w Falenicy pod Warszawą. W czasie wojny polsko-rosyjskiej służył w batalionie saperów. Od 15 I 1921 był referentem w Departamencie dla Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych, w latach 1922–1923 – urzędnikiem Referatu Elektrycznego w kierownictwie Marynarki Wojennej, w Dowództwie Floty Polskiej Marynarki Wojennej był instruktorem technicznym dywizjonu torpedowców, w styczniu 1923 został kierownikiem kursów elektrotechniki w Modlinie. W 1924 absolwent kursu rocznego w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, w stopniu porucznika marynarki przeniesiony do rezerwy.
W latach 1924–1934 pracował w dyrekcji kolei w Egipcie, był też przedstawicielem zakładów Diesla we Francji i kolei w Belgii. Mieszkając w Warszawie (we własnej willi w Międzylesiu), w latach 1935–1938, pracował w Zakładach Elektrotechnicznych Rohn-Zieliński S.A. w Żychlinie, następnie do wybuchu II wojny światowej był właścicielem zakładu Inżynieria Morska, konstruktorem i producentem maszyn sterowych, wind kotwicznych, telegrafów, wind trałowych do trałowców i wind kotwicznych do okrętów podwodnych oraz kontrtorpedowców.
W wojnie obronnej w 1939 był we Flotylli Pińskiej kierownikiem taboru samochodowego, walczył w bitwie pod Kockiem. Od października 1939 do lutego 1940 przebywał w oflagach Arnswalde II B i XXI B–Szubin, zwolniony z powodu choroby płuc. Po powrocie do Warszawy był wicedyrektorem Fabryki Aparatów Elektrycznych K. Szpotański Spółka Akcyjna w Międzylesiu. W latach 1942–1944 żołnierz Armii Krajowej (pseudonim „Prus”) w Wydziale Komendy Głównej Marynarki Wojennej „Alfa”, był szefem łączności. W 1943 awansował do stopnia kapitana marynarki. Uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku wyszedł z miasta z ludnością cywilną.
W Gdańsku od sierpnia 1945. Do 1947 był zastępcą dyrektora do spraw administracyjno-handlowych w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, w latach 1948–1949 zastępcą dyrektora Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku. Aresztowany w sierpniu 1951 i więziony we Wronkach do stycznia 1952 w związku z procesem generała Stanisława Tatara, pułkownika Mariana Utnika i pułkownika Stanisława Nowickiego. W latach 1964–1965 był pierwszym przewodniczącym Komisji Elektrotechniki Okrętowej Polskiego Komitetu Normalizacyjnego.
Odznaczony między innymi Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1943).
Był dwukrotni żonaty, po raz pierwszy z Iwoną, ponownie z Jadwigą, żołnierzem AK (pseudonim „Ewa”), córką Władysława Magnuskiego i Stanisławy z domu Sawickiej.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
