KOWALSKI KAZIMIERZ, pocztowiec
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ KOWALSKI (1 III 1900 Szczepice koło Kcyni – 16 IV 1941 Sulibórz koło Stargardu), pocztowiec, działacz społeczny. Syn Stanisława i Marianny z domu Kuklińskiej, brat Józefa (bliźniak, 1 III 1900 – 24 XII 1971), Jana (8 V 1902 – 20 IX 1990), Franciszka (13 II 1906 – 19 V 1988), Heleny (24 II 1908 – 8 III 1976), Floriana (30 III 1910 – 6 II 1979), Praksedy (17 VII 1912 – 29 VII 1963), Stanisława (14 I 1915 – 20 XII 1947), Marty (7 VII 1920 – 1 II 2009).
Uczestnik powstania wielkopolskiego (27 XII 1918 – 16 II 1919), służył w 10 pułku strzelców wielkopolskich (późniejszym 68 pułku piechoty), uczestniczył w walkach pod Kcynią i podczas zajmowania Szubina. Od 19 sierpnia do 9 X 1920 brał udział w kursie instruktorskim przy baonie zapasowym 55 pp, od 25 stycznia do 1 VIII 1921 pełnił służbę jako plutonowy w V Poznańskim Baonie Etapowym. 19 IX 1921 ukończył Szkołę Karabinów Maszynowych przy Inspekcji Etapowej Dowództwa II Armii w Wołkowysku i został przydzielony do Oddziału Karabinów Maszynowych Baonu Celnego nr 44, przemianowanego na 44 Baon Straży Granicznej (uchwałą Rady Ministrów z 23 V 1922 Bataliony Celne zostały rozformowane, a na ich miejsce powołano Straż Graniczną), gdzie do 1 VII 1923 pełnił obowiązki podoficera liniowego.
Od 3 III 1925 pracownik Poczty Polskiej w Gdańsku ( poczta). Od 22 czerwca do 18 VII 1925 odbył ćwiczenia rezerwy w 78 pp w Baranowiczach. Do 31 X 1928 woźny pocztowy w Urzędzie Pocztowo-Telegraficznym Gdańsk 1 przy Heveliusplatz (pl. Obrońców Poczty Polskiej nr 1–2), następnie pocztylion w tym samym urzędzie. W dniach 12 i 15 III 1933 zdał egzamin dla niższych funkcjonariuszy pocztowych (ze znajomości przepisów pocztowych wymaganych przy zajmowaniu określonych stanowisk). Od 1 I 1937 do 31 VIII 1939 ekspedient w Urzędzie Pocztowym Gdańsk 2 na Dworcu Głównym w Gdańsku. Należał do organizacji polonijnych, między innymi do Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, był skarbnikiem tej organizacji na Olszynce. W maju 1935 brał udział w Wilnie w uroczystościach żałobnych po śmierci Marszałka Józefa Piłsudskiego. Mieszkał kolejno przy Brandgasse 9 (obecnie ul. Zarzewie), Altstädtischer Graben 43a (ul. Podwale Staromiejskie), Gartenweg 18 (ul. Maki) oraz Schild 6 (ul. Więcierze – nie istnieje).
Aresztowany 1 lub 2 IX 1939, był więziony w Victoriaschule i obozie w Nowym Porcie. Od lutego 1940 w obozie przejściowym w Prabutach, gdzie przebywał razem z rodziną wysiedloną z Gdańska. Wysłany na roboty przymusowe do Suliborza (niem. Gr. Silber), zmarł na skutek obrażeń odniesionych na początku wojny (pobicie w obozach); rodzina przebywała na robotach przymusowych aż do 1945 roku.
Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1934).
Żonaty był z Walerią z domu Kreft (18 VI 1901 – 23 X 1931 Gdańsk), z którą miał syna Leszka (19 IV 1927 Gdańsk – 25 I 1991 Krynica Morska). Ponownie żonaty od 27 IX 1932 z Marianną z domu Klatt (27 XI 1905 – 7 II 1989 Starogard Gdański). Z tego związku miał synów Bogusława (22 X 1933 – 26 II 2000), Henryka (ur. 12 II 1936) i Kazimierza (13 II 1939 – 12 IX 2007).
