BEREŹNICKI KIEJSTUT (ur. 21 XII 1935 Poznań), artysta malarz, pedagog. Studiował w gd. PWSSP (q ASP), dyplom uzyskał 1958 w pracowni prof. q Stanisława Teisseyre’a. Od 1960 asystent Wydz. Malarstwa, 1976–80 prowadził pracownię malarstwa i rysunku dla studentów architektury, 1981–2004 dyplomową pracownię malarstwa; 1981–85 prorektor, od 1984 prof. tytularny, od 1994 prof. zw. Fascynację malarstwem flam., hol. i hiszp. XVI i XVII w. połączył z inspiracją twórczością m.in. Cézanne’a, Braque’a, Miró, Picassa, Matisse’a; odcinając się od tradycji q szkoły sopockiej z jej kultem koloru i obojętnością tematu, kładzie akcent na uniwersalny, transcendentny sens. Służy temu monochromatyzm obrazów, umowny modelunek, dyscyplina kompozycji o płytkiej, umownej, archit. przestrzeni, nierzadko symetrycznych, w układach horyzontalnych lub wertykalnie spiętrzonych, uproszczenie, schematyzacja form przedmiotów, sylwetek i typów fizjonomicznych (wśród nich wielokrotnie autoportrety) oraz powtarzalność wątków, często inspirowanych ikonografią rel. i mitol. Liczne w twórczości warianty
Opłakiwania,
Złożenia do grobu, Piety, rytualnych uczt, pochodów z chorągwiami, zalegoryzowane sceny rodzajowe oraz martwe natury. Pospolite przedmioty wiążą się w nich z symbolami wanitatywnymi (czaszki, karty, rakiety i kości do gry, klepsydry, lustra, korale). Fascynacja życiem, materialnością i obfitością (akty, postaci dzieci, wzlatujące ptaki, chleb, owoce) współgra z symboliką śmierci, przemijania, zniewolenia (mięso, martwe ryby i ptaki, klatki, sieci, narzędzia pasyjne). Obrazy cechuje też maestria opracowania, bliska warsztatowi dawnych mistrzów. W 1985 odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP.
EKA
