ROCZNIK GDAŃSKI
| < Poprzednie | Następne > |
„ROCZNIK GDAŃSKI”, czasopismo naukowe wydawane od 1927 roku przez Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki (TPNiS). Jego poprzednikiem było „Pomorze”. Do roku 1939 ukazało się 12 numerów w 8 tomach. W skład komitetu redakcyjnego wchodzili (1927–1939) Adam Czartkowski, Marcin Dragan i Władysław Pniewski. W periodyku zamieszczano najczęściej artykuły o historii, kulturze Gdańska i Pomorza Wschodniego oraz recenzje. Najwięcej miejsca zajmowała historia nowożytna, mająca prezentować polski punkt widzenia na przeszłość Gdańska oraz Pomorza. Odegrał poważną rolę w powstaniu w Gdańsku polskiego środowiska historycznego. Wydawanie „Rocznika Gdańskiego” wznowiono w roku 1954. Pod względem edytorskim nawiązywano do okresu przedwojennego. Nadal był firmowany przez TPNiS, przekształcone w roku 1956 w Gdańskie Towarzystwo Naukowe. Pierwsze numery (tomy 13–15/16) redagowali: Marian Pelczar, Irena Fabiani-Madeyska, Marian des Loges (tom 13) i Alina Szafranowa (tomy 14 i 15/16). Dzięki redaktorowi naczelnemu z lat 1957–1991 Andrzejowi Bukowskiemu należał do liczących się naukowych czasopism regionalnych w Polsce. Od 1992 roku redaktor naczelny Edward Breza położył większy nacisk na językoznawstwo, tematykę kaszubską, mniejszy – na tematykę historyczną i związaną z Gdańskiem. W 2008 roku redaktorem naczelnym został historyk Edmund Kizik. Do roku 2008 ukazało się 68 tomów (ostatni z podwójną numeracją: tom 67–68), jednorazowy nakład od 500 do 1 tysiąca egzemplarzy.
